DOI Artikel:
Baroucha, Eirēnē A.: Kykladikoi taphoi tēs Parou
DOI Artikel:Baroucha, Eirēnē A.: Ellēnikos taphos tēs Parou
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14370#0126
114
Ειρήνης Α. Βαρούχα: Ελληνικός τάφος της Πάρον
ΑΕ 1925-1926
δπου ή κεραμεική είναι ασφαλώς εξελιγμένη, αλλά και εκ των μικρών ακροπόλεων της Νά-
ξου, όπου επίσης παρουσιάζονται νεώτερα αγγεία 1. Τοιουτοτρόπως εξηγείται και ή δια-
φορά της κεραμεικής των τάφων 2 και της ακροπόλεως της Πάρου, ή οποία δσον και αν
δικαιολογείται ώς έμμονη εις παραδεδομένας συνήθειας είναι και αποτέλεσμα χρονικής δια-
φοράς· διότι άλλως εάν παραδεχθώμεν, δτι εις τούς μικρούς αυτούς συνοικισμούς τών παρα-
λίων έθαπτον μέχρι τέλους της Κυκλαδικής εποχής 3, πώς θά ήτο δυνατόν νά έξηγήσωμεν
τό γεγονός, δτι ενώ εις τον συνοικισμόν τής ακροπόλεως παρουσιάζονται γραπτά αγγεία
και μάλιστα έγγχωρίου βιομηχανίας δεν ήρκεσεν ούτε μία έκατονταετηρίς διά νά εύρεθή
έστω καΐ εν θραύσμα γραπτού αγγείου εις τά νεκροταφεία τών μικρών τούτων συνοικισμών·
Επομένως ή κατά προσέγγισιν χρονολόγησις τών τεσσάρων τάφων εις τάς τε-
λευταία; εκατονταετηρίδα; τής τρίτης χιλιετηρίδος είναι, νομίζω, ή μάλλον πιθανή.
Ειρήνη Α. Βαρούχα.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
υπο ΕΙΡΗΝΗΣ Α. ΒΑΡΟΥΧΑ
Παρά τό άρχαΐον Δήλιον εις άπόστασιν 40 περίπου λεπτών τής ώρας από τής
Παροικίας άνεκαλύφθη κατά τό 1922 εις τον άγρύν τον Γ. Παπαδοπούλου5 τάφος
έχων κάλυμμα έκ πωρίνης πλακός και περιέχων τά εξής κτερίσματα:
1) Τρία αλάβαστρα έξ αλαβάστρου μετά στομίων έξ ιδιαιτέρου τεμαχίου. Και εις
τό μεν έν (ΰψ. 0. 17 διάμ. 0. 055 είκ. 1β) τά δύο τεμάχια εΐναι συγκεκολλημένα, εις τά
δύο δέ άλλα (ΰψ. 0. 142 είκ. 1γ και 0.Ι'ό είκ. Ια) τά στόμια εΐναι κεχωρισμένα (ύψ. 0. 025
διάμ. 0. 0(55 είκ. 1η και τό άλλο ΰψ. 0. 023 διαμ. 0. 055) ουδέ είναι δυνατόν νά συγκολ-
ληθούν, διότι, ώς φαίνεται, ελήφθησαν δύο τεμάχια από διάφορα αλάβαστρα.
2) Κάτοπρον έκ χαλκού, (είκ. 1ξ διαμ. 0,14). Ή έξωτερική επιφάνεια είχε κατά
πάσαν πιθανότητα έγχάρακτον διάκοομον, διακρίνονται δμως μόνον μέρικαι σπεϊραι εις
την βάσιν τής λαβής, ή οποία κατά μέγα μέρος εϊνε τεθραυσμένη.
3) Μαχαιρίδιον έξ αργύρου 6 μήκους 0,224. Ή λεπίς τού μαχαιριού είναι μάλλον
παχεΐα λεπτυνομένη κατά τά άκρα και σχηματίζουσα εις τό μέσον εκατέρωθεν πολύ
αμβλείας γωνίας. Ή λαβή θά είχεν έπένδυσιν έξ άλλης φθαρτοτέρας ύλης, ή οποία δεν
1 Πρβ. Πρακτικά 1903 σ. 53 1910 σ. 273 1909 σ. 65.
2 Περί τής χρονολογικής οχέσειο; τών διαφόρων
συνοικισμών και τάφων πρβ. Κα1οβη5θ1ιη ε. ά.
3 Γενικώς τέλος τοϋ Κυκλαδικού πολιτισμού θεωρεί-
ται ή πρώτη μεσομινωϊκή περίοδος (Μ. Μ. I) Διά μερι-
κούς νεωτέρους τάφους ή Μ Μ II (ΟΙιίΜβ ε. ά. σ. 50).
Διά τήν άκρόπολιν τής Πάρου ό Κυββηδοΐιη παρα-
δέχεται χρόνον τής καταστροφής τό έ'τος 1700 ή 1800
περίπου (ε. ά. σ. 92 κέ.).
4 ΑΜ. 1917 σ 53.
5 Ή άνεύρεσις τοΰ τάφου εΐχε καταγγελθή εις τόν
έπιμελητήν καθηγητήν κ. Σ. Κονταράτον, ό όποιος κατέ-
σχε τά ευρήματα είς τό κτήμα τοϋ ιδίου παρά τό Πυρ-
γάκι και κατέθεσεν αυτά εις τό έρμάριον τοΰ έλλην. σχο-
λείου τής Παροικίας.
Όφείλω νά εκφράσω τάς ευχαριστίας μου είς τόν
τότε τμηματάρχην τοϋΑρχαιολογικοϋ τμήτατος κ. Ρωμαϊον,
ό όποιος μοΰ επέτρεψε τήν δημοσίευσιν καθώς και είς τόν
άρχαιολόγον κ. \νβ11βΓ δ,'ά τήν φωτογραφίαν τών ευρημά-
των (εικ. 1) ότε ακόμη ήσαν όλα είς Πάρον. Ό κ. Ρω-
μαίος επέτρεψε νά μεταφερθούν έκ τών κτερισμάτων εις
τάς Αθήνας τά πινάκιον, ό σκύφος και τό μαχαιρίδιον
τά όποια κατετέθησαν εις τό Έθν. Άρχαιολογικόν Μου-
σεΐον. Περί τών ευρημάτων άνέφερεν είς τήν έν Πάρω
έκδιδομένην όμώνυμον έβδομαδιαίαν εφημερίδα και είς
τό φύλλον τής 25 Ιουνίου 1922 ό μακαρίτης Μ. Κρί-
σπης, ό όποιος όμως εξέλαβε τό πινάκιον ώς πώμα αγ-
γείου.
6 "Αθήναι" Εύρετ. άρ. 15301.
Ειρήνης Α. Βαρούχα: Ελληνικός τάφος της Πάρον
ΑΕ 1925-1926
δπου ή κεραμεική είναι ασφαλώς εξελιγμένη, αλλά και εκ των μικρών ακροπόλεων της Νά-
ξου, όπου επίσης παρουσιάζονται νεώτερα αγγεία 1. Τοιουτοτρόπως εξηγείται και ή δια-
φορά της κεραμεικής των τάφων 2 και της ακροπόλεως της Πάρου, ή οποία δσον και αν
δικαιολογείται ώς έμμονη εις παραδεδομένας συνήθειας είναι και αποτέλεσμα χρονικής δια-
φοράς· διότι άλλως εάν παραδεχθώμεν, δτι εις τούς μικρούς αυτούς συνοικισμούς τών παρα-
λίων έθαπτον μέχρι τέλους της Κυκλαδικής εποχής 3, πώς θά ήτο δυνατόν νά έξηγήσωμεν
τό γεγονός, δτι ενώ εις τον συνοικισμόν τής ακροπόλεως παρουσιάζονται γραπτά αγγεία
και μάλιστα έγγχωρίου βιομηχανίας δεν ήρκεσεν ούτε μία έκατονταετηρίς διά νά εύρεθή
έστω καΐ εν θραύσμα γραπτού αγγείου εις τά νεκροταφεία τών μικρών τούτων συνοικισμών·
Επομένως ή κατά προσέγγισιν χρονολόγησις τών τεσσάρων τάφων εις τάς τε-
λευταία; εκατονταετηρίδα; τής τρίτης χιλιετηρίδος είναι, νομίζω, ή μάλλον πιθανή.
Ειρήνη Α. Βαρούχα.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
υπο ΕΙΡΗΝΗΣ Α. ΒΑΡΟΥΧΑ
Παρά τό άρχαΐον Δήλιον εις άπόστασιν 40 περίπου λεπτών τής ώρας από τής
Παροικίας άνεκαλύφθη κατά τό 1922 εις τον άγρύν τον Γ. Παπαδοπούλου5 τάφος
έχων κάλυμμα έκ πωρίνης πλακός και περιέχων τά εξής κτερίσματα:
1) Τρία αλάβαστρα έξ αλαβάστρου μετά στομίων έξ ιδιαιτέρου τεμαχίου. Και εις
τό μεν έν (ΰψ. 0. 17 διάμ. 0. 055 είκ. 1β) τά δύο τεμάχια εΐναι συγκεκολλημένα, εις τά
δύο δέ άλλα (ΰψ. 0. 142 είκ. 1γ και 0.Ι'ό είκ. Ια) τά στόμια εΐναι κεχωρισμένα (ύψ. 0. 025
διάμ. 0. 0(55 είκ. 1η και τό άλλο ΰψ. 0. 023 διαμ. 0. 055) ουδέ είναι δυνατόν νά συγκολ-
ληθούν, διότι, ώς φαίνεται, ελήφθησαν δύο τεμάχια από διάφορα αλάβαστρα.
2) Κάτοπρον έκ χαλκού, (είκ. 1ξ διαμ. 0,14). Ή έξωτερική επιφάνεια είχε κατά
πάσαν πιθανότητα έγχάρακτον διάκοομον, διακρίνονται δμως μόνον μέρικαι σπεϊραι εις
την βάσιν τής λαβής, ή οποία κατά μέγα μέρος εϊνε τεθραυσμένη.
3) Μαχαιρίδιον έξ αργύρου 6 μήκους 0,224. Ή λεπίς τού μαχαιριού είναι μάλλον
παχεΐα λεπτυνομένη κατά τά άκρα και σχηματίζουσα εις τό μέσον εκατέρωθεν πολύ
αμβλείας γωνίας. Ή λαβή θά είχεν έπένδυσιν έξ άλλης φθαρτοτέρας ύλης, ή οποία δεν
1 Πρβ. Πρακτικά 1903 σ. 53 1910 σ. 273 1909 σ. 65.
2 Περί τής χρονολογικής οχέσειο; τών διαφόρων
συνοικισμών και τάφων πρβ. Κα1οβη5θ1ιη ε. ά.
3 Γενικώς τέλος τοϋ Κυκλαδικού πολιτισμού θεωρεί-
ται ή πρώτη μεσομινωϊκή περίοδος (Μ. Μ. I) Διά μερι-
κούς νεωτέρους τάφους ή Μ Μ II (ΟΙιίΜβ ε. ά. σ. 50).
Διά τήν άκρόπολιν τής Πάρου ό Κυββηδοΐιη παρα-
δέχεται χρόνον τής καταστροφής τό έ'τος 1700 ή 1800
περίπου (ε. ά. σ. 92 κέ.).
4 ΑΜ. 1917 σ 53.
5 Ή άνεύρεσις τοΰ τάφου εΐχε καταγγελθή εις τόν
έπιμελητήν καθηγητήν κ. Σ. Κονταράτον, ό όποιος κατέ-
σχε τά ευρήματα είς τό κτήμα τοϋ ιδίου παρά τό Πυρ-
γάκι και κατέθεσεν αυτά εις τό έρμάριον τοΰ έλλην. σχο-
λείου τής Παροικίας.
Όφείλω νά εκφράσω τάς ευχαριστίας μου είς τόν
τότε τμηματάρχην τοϋΑρχαιολογικοϋ τμήτατος κ. Ρωμαϊον,
ό όποιος μοΰ επέτρεψε τήν δημοσίευσιν καθώς και είς τόν
άρχαιολόγον κ. \νβ11βΓ δ,'ά τήν φωτογραφίαν τών ευρημά-
των (εικ. 1) ότε ακόμη ήσαν όλα είς Πάρον. Ό κ. Ρω-
μαίος επέτρεψε νά μεταφερθούν έκ τών κτερισμάτων εις
τάς Αθήνας τά πινάκιον, ό σκύφος και τό μαχαιρίδιον
τά όποια κατετέθησαν εις τό Έθν. Άρχαιολογικόν Μου-
σεΐον. Περί τών ευρημάτων άνέφερεν είς τήν έν Πάρω
έκδιδομένην όμώνυμον έβδομαδιαίαν εφημερίδα και είς
τό φύλλον τής 25 Ιουνίου 1922 ό μακαρίτης Μ. Κρί-
σπης, ό όποιος όμως εξέλαβε τό πινάκιον ώς πώμα αγ-
γείου.
6 "Αθήναι" Εύρετ. άρ. 15301.