359
domini prenarrata iugera mea vinearum ipsis, ut premittitur,
pro subpiguore obligata sibi tollere et attrahere, quod vulga-
riter vfholen dicitur, poterunt, una cum resumptione dictorum
suorum, et ea suis usibus tamquam res suas proprias applicare,
nostra aut cuiuslibet alterius hominis contradictione qualibet
non obstante. Est tarnen hoc salvum michi aut meo heredi post
me, qui huiusmodi bona possidet et excolit, ut quandocunque
ego vel ipse venerimus ante fcstum hyemale beati Martini
episcopi, immediate subsequeos duo predicta festa gloriose vir-
ginis Marie, apportando viginti libras dativorum Hallen», pre-
fatis dominis, ipsi recepta tali pecunie summa et extunc red-
dent et resarcient pretacta duo iugera vinearum nobis ab huius-
modi obligatione quita penitus. Si vero post dictum sancti Mar-
tini Fcstum venerimus cum dictis viginti libris Haltens, umc
nulluni ius redemptioms nobis competit iugeribus in eisdem.
Volens itaque premissis omnibus robur firmitatis inesse, rogavi
una cum dictis Dominis sigillo civitatis Oppinheimensis pre-
sentia communiri. Et nos . . scultetus et . . consules Oppin-
heimenses ad instantivas preces dietarum partium nostre civitatis
sigülum apponi mandavimus huic scripto in evidens testimonium
omnium et singulorum superius contentorum in eodem. Actum
et datum anno Domini m.ccc.xxvii. io festo purificationis Vir-
ginis gloriose.
410. Wilhelm von Wartenberg schiedriektet den zwitt des klosters
Otterberg und der bewokner von Lonsfeld wegen des aasigen
weg- und brvekenbaues. 1327 mai 25.
Ich Wilhelm, ein ritter von Wartenberg, dun kont offen-
liche an dysem brieve, daz zweiunge was thussen den geistii- ?■ _■■■
chen luden deme . . abpte vnd dem convente zu Otterburg vnd *
mime neven Wilhelme, eime ritter von Randecken, der do ein
laut ist vber daz dorf zu Lonsfelt^vmme gemechze der brücken
in deme selben dorle. Wan die dorflude do selbes die besagete,
daz daz closter sie allezeit solde machen, wan sie allermeist ir
durften, vnd allermeist da vber füren, vnde auch von alters sie
gemacht hatten. Do geiu so sprach der . . abpt vnd der con-
sent, daz sie des vnschuldig werea. Dise zweiunge wart aa
mich gelazen von beden siten zu scheiden nach minnen oder
nach rechte. Des erfur ich mich an den anstozzera ynd aueh
domini prenarrata iugera mea vinearum ipsis, ut premittitur,
pro subpiguore obligata sibi tollere et attrahere, quod vulga-
riter vfholen dicitur, poterunt, una cum resumptione dictorum
suorum, et ea suis usibus tamquam res suas proprias applicare,
nostra aut cuiuslibet alterius hominis contradictione qualibet
non obstante. Est tarnen hoc salvum michi aut meo heredi post
me, qui huiusmodi bona possidet et excolit, ut quandocunque
ego vel ipse venerimus ante fcstum hyemale beati Martini
episcopi, immediate subsequeos duo predicta festa gloriose vir-
ginis Marie, apportando viginti libras dativorum Hallen», pre-
fatis dominis, ipsi recepta tali pecunie summa et extunc red-
dent et resarcient pretacta duo iugera vinearum nobis ab huius-
modi obligatione quita penitus. Si vero post dictum sancti Mar-
tini Fcstum venerimus cum dictis viginti libris Haltens, umc
nulluni ius redemptioms nobis competit iugeribus in eisdem.
Volens itaque premissis omnibus robur firmitatis inesse, rogavi
una cum dictis Dominis sigillo civitatis Oppinheimensis pre-
sentia communiri. Et nos . . scultetus et . . consules Oppin-
heimenses ad instantivas preces dietarum partium nostre civitatis
sigülum apponi mandavimus huic scripto in evidens testimonium
omnium et singulorum superius contentorum in eodem. Actum
et datum anno Domini m.ccc.xxvii. io festo purificationis Vir-
ginis gloriose.
410. Wilhelm von Wartenberg schiedriektet den zwitt des klosters
Otterberg und der bewokner von Lonsfeld wegen des aasigen
weg- und brvekenbaues. 1327 mai 25.
Ich Wilhelm, ein ritter von Wartenberg, dun kont offen-
liche an dysem brieve, daz zweiunge was thussen den geistii- ?■ _■■■
chen luden deme . . abpte vnd dem convente zu Otterburg vnd *
mime neven Wilhelme, eime ritter von Randecken, der do ein
laut ist vber daz dorf zu Lonsfelt^vmme gemechze der brücken
in deme selben dorle. Wan die dorflude do selbes die besagete,
daz daz closter sie allezeit solde machen, wan sie allermeist ir
durften, vnd allermeist da vber füren, vnde auch von alters sie
gemacht hatten. Do geiu so sprach der . . abpt vnd der con-
sent, daz sie des vnschuldig werea. Dise zweiunge wart aa
mich gelazen von beden siten zu scheiden nach minnen oder
nach rechte. Des erfur ich mich an den anstozzera ynd aueh