198

Antonio Rubial García, Doris Bieñko de Peralta


[3. Andrés Lagarto de la Vega, Medalion zakonnicy. Polowa XVII w.,
zbiory prywatne (fot. Doris Bieñko de Peralta)]

Na medalionie wykonanym przez Lagarto de la Vega widać Gertru-
dę Wielką wraz ze św. Katarzyną z Aleksandrii, św. Franciszkiem i św. Józe-
fem. Święta jest przedstawiona jak zwykle w czarnym habicie benedyktynki,
z Dzieciątkiem Jezus w sercu, z pastorałem i symboliczną palmą. Wizerunek
ten wskazuje na jasno sformułowaną koncepcję dotyczącą jej przedstawiania
w tym okresie w Nowej Hiszpanii.
Pomimo licznych oznak popularności w pierwszej połowie XVII w., naj-
większy rozwój kultu św. Gertrudy w Nowej Hiszpanii można zaobserwować
pod koniec wieku XVII i przez większą część XVIII stulecia.
Wiek XVIII - kult i ikonografia św. Gertrudy
Koniec XVII w. i wiek XVIII to okres intensyfikacji kultu św. Gertru-
dy w kolonialnym Meksyku. Właśnie z tej epoki pochodzi największa część
zachowanych reprezentacji plastycznych i druków. Co ciekawe, jej kult znaj-
dował powiązania z różnymi warstwami społecznymi: parafiami kreolskimi,
indiańskimi i metyskimi zakonami żeńskimi, Towarzystwem Jezusowym, za-
konami franciszkanów, dominikanów i innymi. Taka popularność kultu w róż-
nych środowiskach, pomimo ograniczonego w Nowej Hiszpanii wpływu bene-
dyktynów, którzy mogliby być patronami jej adoracji (wszakże należeli do tego