Εις Χριστιανικάς και Βνζαντιακάς έπιγραψάς· νπο Ν. Βέη.
97
κατά κρασιν ένεκα ελλείψεως χώρου δια εννέα
γράμματα έγράψαμεν κάγνοΐς. Έν τω 5^ στίχω
συνεπληρώσαμεν κυ]άτω. Είνε δε το αίολικον κνα-
τος ταυτΌν τω κνητος, όπερ γίνεται έκ του κνέω.
Ότι ή λέξις δεν υπάρχει έν τοις λεξικοΐς, όμολο-
γρΟμεν, είνε όμως έσχηματισμένη κανονικώς κατά
το άμητος, τρυγητός.Ότι δε το κυεΖν εχει την ση-
μασίαν του χεννάν ϊδ. Όππ. Κυν. 3, 22 (ΙΟ 37,
56,61)' Προετιμήσαμεν τΌν σχηματισμόν ουσια-
στικού έκ του κνέϊν και ουχί έκ τοΟ τίκτειν, ώς Ό
Παπαγεώργιος, διότι τά έλλείποντα γράμματά εϊσι
δυο και ούχί τρία. Έν δε τω 7" στίχω συνεπλη-
ρώσαμεν ούτω, διότι ή συμπλήρωσις του Παπα-
γεωργίου άπδ δε τοκάτω δεν φαίνεται ήμΐν πιθανή,
έπειοή δεν δυνάμεθα νά νοήσωμεν, πώς έκ μόνου
τοΟ άπδ δε τοκάτω δύναται νά έννοηθή' τό άπ άλ-
λοτρίον και διατί, αυτή, άφ'ού, παρελθουσών τών
τεσσαράκοντα ημερών,ήτο πλέον κεκαθαρμένη,έπε-
σπατο εύκολώτερον τό μίασμα και ώφειλε νά άνα-
μείνη ούχί τρεις ημέρας, ώς πάντες οί άλλοι, άλλά
δέκα ημέρας. Τούτου ένεκα ημείς συνεπληρώσα-
μεν άπ άώρω δέ]τω (=τινος κυάτου). Ούτω δέ
γίνεται διάκρισις μεταξύ τοκετοΟ κανονικοΟ και το-
κετοΟ αώρου δηλ. άποβολης και εχει λόγον τό έπι-
φεράμενον, αΰτάν δε τάν τετόκοισαν άμέραις δέκα.
Και έπι μεν κανονικού τοκετοΟ οί μεν κατ' αύτόν
παρατυχόντες εδει νά περιμένωσιν ημέρας δέκα,
ίνα άπαλλαγώσι του μιάσματος, αύτη δέ ή τετο-
κυΐα ημέρας τεσσαράκοντα (και νυν ή λεχώ δεν
δύναται νά εϊσέλθη εις ναόν, πριν ή παρέλθωσι 40
ήμέραι και καθαρθη δι' εύχής ιδίας εις τάς λεχούς
μόνον άναγίνωσκομένης ύπό ιερέως).Έπι δέ άώρου
τοκετοΟ οί μεν άλλοι ημέρας τρεις, αύτη δέ ή άπο-
βαλουσα ημέρας δέκα. Έν τω ΙΟ0^ στίχω προεκρί-
ναμεν του Ζϊθΐίθη την συμπλήρωσιν ξένοις της του
δονλοις στηριζόμενοι εις την Μυκονίαν έπιγραφήν,
καθ' ην οί ξένοι άπεκλείοντο τών προς τόν χθόνιον
Δία θυσιών [Ρνοίί Γ&δίϊ 4, 25) και διότι ό χώρος
δεν έπιτρέπει την προσθήκην ενός ετι γράμματος,
οπερ έχει έπι πλέον ή λέξις δονλοις.
ΆριΦ. 139. Στίχ. 4. Άντί της του Ζίβΐιβη
συμπληρώσεως και τών έλεν&ε[ρου μένων έκαστος
ημείς συνεπληρώσαμεν έλεν&έ\ρωσιν ποιονντων
έκαστος, ΰνόντων δέ] είκάσαντες έκ τών κατωτέρω
λεγομένων τοις ποιεϋσι τάν άπελευ&έρωσιν, έξ ων
δήλον ό'τι έ'θυον ούχί οί έλευθερούμενοι, άλλ' οί
ποιουντες την άπελευθέρωσιν, προς ους οί ταμία;
εδιδον και δέλτον της άπολυτρώσεως.
Έν Άθηναι;, τη 17η ίουλίου 1910.
Γεώργιος Α. Παπαβααιλείου.
Πεντήκοντα Χριστιανικών και Βυζαντιακών επιγραφών νέαι αναγνώσεις
υπο
ΝικοΛάου Ά. Βέη.
ΆριΦ. 1. Επιγραφή κεχρονισμένη, άνακαλυ-
φθεΐσα προ έτών έν Έλεγμοΐς (κοινώς Αιγονμονς,
κώμη παράλω της Βιθυνίας έπι της νοτιάς παρα-
λίας τοΟ Κιανοΰ κόλπου), ού μακράν της περιδόξου
ποτέ μονής της Θεοτόκου τών Έλεγμών, ήν τω
1162 ίδρυσε Νικηφόρος ό Μυστικός 1. Πανομοιό-
1 Περί της μονής ταύτης ΐδε τα δημοσιευθέντα ΰπδ Α. Όηΐίίΐ'ί-
βνεΐά τό μέν έν «Τυπικοί;» (έν Κιέβω 1895) σ. ΧΟν κέ. χα! 715-
ΛΡΧΛΙΟΛΟΓΙΚΜ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1911
τύπον της περί ής ό λόγος έπιγραφής άνευ μετα-
769, τό δε έν τοις Πρακτικοϊς τη; θεολογικής άκαδημείας του Κιέβου
του 1895, σ. 309-313. Προ. και τά γεγραμμένα υπό Τρύφωνος Εν-
αγγελίδου έν περιοδικοί; «Πλάτωνι» |έν τόμ. Ι' 1888, σ. 282 κέ.) και
«2ωτηρι» {τόμ. ΙΒ'1889, σ. 156 κέ.). Τό λεγόμενον «κτητορικόν
τυπικόν» τη; Θεοτόκου Παρθένου τών Έλεγμών κείται και έν κώδικι
0182 Αγίου "Ορου;, φιλοπονηθέντι υπό τοΰ μητροπολίτου Πηλουαίου
Άμφιλο/ίου (πρβ. 8ρ. Ρ. ΣατηρΤΟδ, 0αΐ3ΐθ§Ί1Θ Οί ίΐΐθ (ΪΓ6θ1ί
1113ηΐ1801'ϊρί8 ΟΠ Μουηί Αί1ΐ03, τόμ. II, έν Κανταβριγία 1900,
σ. 412).
13
97
κατά κρασιν ένεκα ελλείψεως χώρου δια εννέα
γράμματα έγράψαμεν κάγνοΐς. Έν τω 5^ στίχω
συνεπληρώσαμεν κυ]άτω. Είνε δε το αίολικον κνα-
τος ταυτΌν τω κνητος, όπερ γίνεται έκ του κνέω.
Ότι ή λέξις δεν υπάρχει έν τοις λεξικοΐς, όμολο-
γρΟμεν, είνε όμως έσχηματισμένη κανονικώς κατά
το άμητος, τρυγητός.Ότι δε το κυεΖν εχει την ση-
μασίαν του χεννάν ϊδ. Όππ. Κυν. 3, 22 (ΙΟ 37,
56,61)' Προετιμήσαμεν τΌν σχηματισμόν ουσια-
στικού έκ του κνέϊν και ουχί έκ τοΟ τίκτειν, ώς Ό
Παπαγεώργιος, διότι τά έλλείποντα γράμματά εϊσι
δυο και ούχί τρία. Έν δε τω 7" στίχω συνεπλη-
ρώσαμεν ούτω, διότι ή συμπλήρωσις του Παπα-
γεωργίου άπδ δε τοκάτω δεν φαίνεται ήμΐν πιθανή,
έπειοή δεν δυνάμεθα νά νοήσωμεν, πώς έκ μόνου
τοΟ άπδ δε τοκάτω δύναται νά έννοηθή' τό άπ άλ-
λοτρίον και διατί, αυτή, άφ'ού, παρελθουσών τών
τεσσαράκοντα ημερών,ήτο πλέον κεκαθαρμένη,έπε-
σπατο εύκολώτερον τό μίασμα και ώφειλε νά άνα-
μείνη ούχί τρεις ημέρας, ώς πάντες οί άλλοι, άλλά
δέκα ημέρας. Τούτου ένεκα ημείς συνεπληρώσα-
μεν άπ άώρω δέ]τω (=τινος κυάτου). Ούτω δέ
γίνεται διάκρισις μεταξύ τοκετοΟ κανονικοΟ και το-
κετοΟ αώρου δηλ. άποβολης και εχει λόγον τό έπι-
φεράμενον, αΰτάν δε τάν τετόκοισαν άμέραις δέκα.
Και έπι μεν κανονικού τοκετοΟ οί μεν κατ' αύτόν
παρατυχόντες εδει νά περιμένωσιν ημέρας δέκα,
ίνα άπαλλαγώσι του μιάσματος, αύτη δέ ή τετο-
κυΐα ημέρας τεσσαράκοντα (και νυν ή λεχώ δεν
δύναται νά εϊσέλθη εις ναόν, πριν ή παρέλθωσι 40
ήμέραι και καθαρθη δι' εύχής ιδίας εις τάς λεχούς
μόνον άναγίνωσκομένης ύπό ιερέως).Έπι δέ άώρου
τοκετοΟ οί μεν άλλοι ημέρας τρεις, αύτη δέ ή άπο-
βαλουσα ημέρας δέκα. Έν τω ΙΟ0^ στίχω προεκρί-
ναμεν του Ζϊθΐίθη την συμπλήρωσιν ξένοις της του
δονλοις στηριζόμενοι εις την Μυκονίαν έπιγραφήν,
καθ' ην οί ξένοι άπεκλείοντο τών προς τόν χθόνιον
Δία θυσιών [Ρνοίί Γ&δίϊ 4, 25) και διότι ό χώρος
δεν έπιτρέπει την προσθήκην ενός ετι γράμματος,
οπερ έχει έπι πλέον ή λέξις δονλοις.
ΆριΦ. 139. Στίχ. 4. Άντί της του Ζίβΐιβη
συμπληρώσεως και τών έλεν&ε[ρου μένων έκαστος
ημείς συνεπληρώσαμεν έλεν&έ\ρωσιν ποιονντων
έκαστος, ΰνόντων δέ] είκάσαντες έκ τών κατωτέρω
λεγομένων τοις ποιεϋσι τάν άπελευ&έρωσιν, έξ ων
δήλον ό'τι έ'θυον ούχί οί έλευθερούμενοι, άλλ' οί
ποιουντες την άπελευθέρωσιν, προς ους οί ταμία;
εδιδον και δέλτον της άπολυτρώσεως.
Έν Άθηναι;, τη 17η ίουλίου 1910.
Γεώργιος Α. Παπαβααιλείου.
Πεντήκοντα Χριστιανικών και Βυζαντιακών επιγραφών νέαι αναγνώσεις
υπο
ΝικοΛάου Ά. Βέη.
ΆριΦ. 1. Επιγραφή κεχρονισμένη, άνακαλυ-
φθεΐσα προ έτών έν Έλεγμοΐς (κοινώς Αιγονμονς,
κώμη παράλω της Βιθυνίας έπι της νοτιάς παρα-
λίας τοΟ Κιανοΰ κόλπου), ού μακράν της περιδόξου
ποτέ μονής της Θεοτόκου τών Έλεγμών, ήν τω
1162 ίδρυσε Νικηφόρος ό Μυστικός 1. Πανομοιό-
1 Περί της μονής ταύτης ΐδε τα δημοσιευθέντα ΰπδ Α. Όηΐίίΐ'ί-
βνεΐά τό μέν έν «Τυπικοί;» (έν Κιέβω 1895) σ. ΧΟν κέ. χα! 715-
ΛΡΧΛΙΟΛΟΓΙΚΜ ΕΦΗΜΕΡΙΕ 1911
τύπον της περί ής ό λόγος έπιγραφής άνευ μετα-
769, τό δε έν τοις Πρακτικοϊς τη; θεολογικής άκαδημείας του Κιέβου
του 1895, σ. 309-313. Προ. και τά γεγραμμένα υπό Τρύφωνος Εν-
αγγελίδου έν περιοδικοί; «Πλάτωνι» |έν τόμ. Ι' 1888, σ. 282 κέ.) και
«2ωτηρι» {τόμ. ΙΒ'1889, σ. 156 κέ.). Τό λεγόμενον «κτητορικόν
τυπικόν» τη; Θεοτόκου Παρθένου τών Έλεγμών κείται και έν κώδικι
0182 Αγίου "Ορου;, φιλοπονηθέντι υπό τοΰ μητροπολίτου Πηλουαίου
Άμφιλο/ίου (πρβ. 8ρ. Ρ. ΣατηρΤΟδ, 0αΐ3ΐθ§Ί1Θ Οί ίΐΐθ (ΪΓ6θ1ί
1113ηΐ1801'ϊρί8 ΟΠ Μουηί Αί1ΐ03, τόμ. II, έν Κανταβριγία 1900,
σ. 412).
13