peraeque tritis commodisque alterutram
ineatj incedat iine semita. Cum vokm-
tas ex duobus propositis vel bonum unum
aequale prae alio; vel minus bonum prae
majore eligit; non agit iine motivo : li
enim aequale appetit, ideo appetit quia
bonum est, ndn igitur appetit sine mo-
tivo: saltem alterum stne motivo relin-
quit , aut dum minus bdnum majori
praefert, nulla hujus est stifticiens ra-
tio. Atenim quod ad bonum minus; at-
tinet, non illud appetit voluntas, quia
minus bonum est; sed quia reapse ob
bonitatem suam absolutam ab intelledu
proposttam appetibile est? atque ut stia
voluntas utatur libertgte; ex quo patet
etiam, quod voluntas, dum minus bonurri
majori praefert, agat quidem stne ra-
tione intrinsecus petita , haud quaquam
vero stne omni ratione y ratio autem
est iibertaSj vi cujiis voluntas ex bonis?
quorum quodvis in se appetibile est,
quod voluerit eligere potest. Sta-
bit igitur pro ratione voluntas? 6z quid
inde? quis enim unquam demonstravit
voluntati liberae alia praeterea opus esse
ratione, ut alterutrum bonorum aequa-
lium ampledi posset, ubi ustis liberta-
tis tanti plerumque sieri soleat, ut sini-
to cuivis bono, quod neminem quem-
quam necestitare potest, anteferatur.

# ry45. Ipsa tamen teste experientia iri-
tima non raro de rerum eledione deli®

berd