Alting, Jacob; Otho, Georg: Jacobi Altingi ... Fundamenta Punctationis Linguae Sanctae: Cum necessariis Canonum, Locorum S. Scripturae & Vocum Irregularium Indicibus (Francofurti Ad Moeenum, 1730) [VD18 13320262]

SECTIO IX.
& se/Unaruit Gcn. 18,6. Mutat porro
pundtarionem Futuri quoad accentum, que*
retrahit ex ultima in penultimam , liquide*
ultima lyllaba accentum amittere , & penul.
tima eum admittere polsit.


DE VEI
jciissOvt'

Amittere autem ultima accentum potest, quando
«a non eft incrementum finale , si ve afformantis,sivc
asfixi, quia incrementa illa legem ponunt accentui
§* 95. t s 5. & dixerunt GeneC 24
jo. & lemter duxit m 9 Gene E 47,17.
& positit £ eos GeneC $ i.} 4. Admittere
«undem potest penultima, quando in vocalem, non
in consonam, per scheva quieseens cohaerentem,
exit.y 1^1 & exspiram GeneC z$ > 8. &
aperuit GeneC *4> *$• C3?^JS & mane /arrexit
GeneC n» j*
Unde Venalis longa ultima syllabac, si con*
currat cum schevate quieseente sub litcra si-
nali, retra&o accentu corripitur in opposi-
tam brevem i qua de causa in Hiphil semper
obtinet terminale punftum tzeri, quod mu-
tationem istam subire potest.
Efl: autem vocalis brevis, ex tzeri quidem segol,
& expulit Gen. 4,24. & expulit
1,20 & occidit Gen. j 8»i o { A t chi rek bie-
weiiabet|contrivit 9 a Judic. 9, sj+d
4iilin6lionem, a & curreresecit, i f^)Ex cho-

I)


pwy
IjJGcncl^Si J
Up>:
>mJ> >/•


fati


Mioig
iUiNiph
Ii* ji
%