260 VII. ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ.
167. ΤΟΤ ΑΥΤΟΤ οι δέ ΕΚΛΤΑΙΟΙ
ΘΑ2ΙΟΤ.
'Αρχέλεώ με δάμαρτα Πολυξείνην, Θε ο δέκτου
παϊδα καί αϊνοπα&οϋς εννεπε Λημαρέτης,
όσσον έπ ώδϊσιν και μητέρα· παϊδα δέ δαίμων
εφ&ασεν ουδ’ αυτών εΐκοσιν ήελίων.
όκτωκαιδεκέτις δ’ αυτή ΰάνον, άρτι τεκούσα,
άρτι δέ και νύμφη, πάντ ολιγοχρόνιος.
168. ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙ-
ΚΕΙΙΣ.
Ευχέσ&ω τις επειτα γυνή τόκον, είπε Πολυξώ,
γαστέρ3 υπό τρισσών ρηγνυμένη τεκέων ·
μαίης δ’ έν παλάμησι χύ&η νέκνς· οι δ επί γαίαν
ώλισ&ον κοίλων αρρενες έκ λαγάνων,
ιιητέρος έκ νεκρής ζωός γόνος· εις άρα δαίμων
τής μέν από ζωήν εϊλετο, τοϊς δ επορεν.
169. ΑΑΕ2Π0Τ0Ν.
εις τήν δάμαλιν τήν ίσταμένην πέραν Βυζαντίου έν
Χρυοοπόλει,
Ιναχίης ούκ ειμί βοός τύπος, ουδ άπ έμεϊο
κλήζεται άντωπόν Βοσπόριον πέλαγος.
κείνην γάρ τό πάροι&ε βαρύς χόλος ήλασεν 'ΐΊρης
ές Φάρον · ήδε δ’ εγώ Κεκροπίς ειμι νέκυς.
ευνέτις ήν δέ Χάρητος' επλων δ1 ότ επλωεν εκείνος
τήδε, Φιλιππείων αντίπαλος σκαφέων.
Βοϊίδιον δέ καλεΰμ εγώ ώς τότε ’ νυν δέ Χάρητος
ευνέτις ήπείροις τέρπομαι άμφοτέραις.