VII. ΕΠΙΤΤΜΒΙΑ. 261
170. ΠΟ2Ε1ΛΙΠΠΟΤ. η ΚΑΛΛΙ-
ΜΑΧΟ Τ.
Τον τριετη παίζοντα περϊ φρέαρ’Αρχιάνακτα
εΐδωλον μορφάς κωφόν έπεσπάσατο.
έκ δ’ υδατος τον παΐδα διάβροχον άρπασε μάτηρ,
σκεπτομένα ζωάς ει τινα μοίραν έχει.
Νυμφας δ’ ουκ έμΐημεν δ νήπιος, αλλ’ έπϊ γουνών
ματρός κοιμα&είς τον βα&υν ύπνον έχει.
171. ΜΝΑ2ΑΑΚ0Τ 2ΙΚΤΛΝΙ0Τ.
’Αμπαϋσει καϊ τήδε ·&οόν πτερόν ιερός δρνις,
τάςδ’ υπέρ άδειας έζόμενος πλατάνου.
ώλετο γάρ Ποίμανδρος δ Μάλλιος, ουδ’ έτι νεϊται
Ιξόν έπ άγρενταϊς χευάμενος καλάμοις.
172. ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ 2ΙΛΙΙΝΙ0Τ.
Ό πρΙν εγώ και ψηρα, και άρπάκτειραν έρΰκων
σπέρματος, υψιπετή Βιστονιαν γερανόν,
ρινου χερμαστηρος εύστροφα κώλα τιταϊνων,
Αλκιμένης, πτανών είργον άπω&ε νέφος,
κάμε τις ουτήτειρα παρά σφυρά διψάς εχιδνα
σαρκΐ τον έκ γενΰων πικρόν ένεΊσα χόλον
-ηελΐου χήρωσεν ϊδ’ ώς τά κατ ατ&έρα λεϋσσων
τουν ποσιν ουκ έδάην πημα κυλινδόμενον.
173. ΛΙΟΤΙΜΟΤ οϊ δέ ΛΕΛΝΙΛΟΤ.
Αυτόμαται δειλαι ποτι ταυλιον αί βόες ηλ&ον
εξ δρεος, πολλή νιφόμεναι χιόνι.
αΐ, αΐ, Θηρίμαχος δέ παρά δρυΐ τύν μακράν ευδει.
ύπνον έκοιιιη&η δ’ έκ πυρδς ουράνιον.