XII. ΜΟΤΖΑ ΠΑΙΑΙΚΗ. 159
καί σν τά μέν βιότοιο πανήμερος έργα τελεί μοι*
νυν δ9 άγε * πεινώμεν και διά μηριόνην.

248. ΤΟΤΑΤΤΟΤ.
Τις δύναται γνώναι τον ερωμένον, εΐ παρακμάζει,
πάντα συνών αΰτω, μηδ9 απολειπόμενος;
τις δύνατ ουκ άρέσαι τήν σήμερον, έχ&ες άρέσκων;
ει <5’ αρέσει, τι πα&ών αύρων ουκ αρέσει;

249. TOT ΑΤΤΟΤ.
ΒουποΙητε μέλισσα, πό&εν μέλι τουμδν ιδούσα
παιδδς έφ υαλέην οψιν υπερπέτασαι;
ού παυσγι βομβενσα, και άν&ολόγοισι ^έλουσα
ποσσίν έφάψασ&αι χρωτδς άκηροτάτου ;
ερρ2 έπι σούςμελίπαιδας οποί ποτέ,δράπετι,σιμβλους,
μή σε δάκω · κήγώ κέντρον έρωτος εχω.

250. ΤΟΤΑΤΤΟΤ.
Νυκτερινήν έπικωμος ιών μεταδόρπιον αρην,
άρνα λύκος ^υρέτροις ενρον έφεσταότα,
υίόν^Αριστοδίκον τού γείτονος* ον περιπλεχτείς
εξεφίλουν, ορκοις πολλά χαριζόμένος.
νυν δ^ αύτω τί φέρων δωρήσομαι; ούτ άπατης γαρ
άξιος, *Εσπεριης οντ έπιορκοσύντς.
251. ΤΟΤΑΤΤΟΤ.
Ιϊρόο&ε μεν άντυπρόσωπα φιλήματα, και τά πρέ
πείρας
άϊχομεν* ής γάρ ακμήν, Αιφιλε, παιδάριον.