DOI Heft:
Recenzje i omówienia: Seminarium rogalińskie 1980 - "Teatr, teatralność, teatralizacja w kulturze plastycznej XIX wieku"
DOI Artikel:Brendel, János: Słowo wstępne
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27013#0213
RECENZJE 1 OMÓWIENIA
SEMINARIUM ROGALIŃSKIE 1980 — „TEATR, TEATRALNOŚĆ,
TEATRALIZACJA W KULTURZE PLASTYCZNEJ XIX WIEKU”
SŁOWO WSTĘPNE
Przygotowując do druku materiały II Seminarium w Rogalinie trzeba sięgnąć
pamięcią do czasu, gdy rodziła się koncepcja seminariów rogalińskich. Przypom-
nienie okoliczności, jakie poprzedziły to seminarium, wydaje się konieczne dla wła-
ściwej oceny jego celów, programu, charakteru, a także rezultatów.
Seminaria rogalińskie poświęcone miały być sztuce XIX wieku, sztuce minio-
nego stulecia, która jeszcze niedawno nagradzana i czczona, od impresjonizmu po-
cząwszy została zepchnięta w zapomnienie przez dynamiczne wkroczenie na arenę
życia artystycznego najrozmaitszych „izmów”. Śladem awangardy XX wieku histo-
ria sztuki także z pogardą traktowała XIX-wieczne historyzmy, eklektyzm, sztukę
akademicką czy secesję.
Nie sposób rozważać tu -wielorakich przesłanek, które zadecydowały o nowym
spojrzeniu na sztukę ubiegłego stulecia. Wypada jedynie przypomnieć, że od lat
sześćdziesiątych byliśmy świadkami stale rosnącego zainteresowania wiekiem XIX,
odkrywania coraz to nowych, nieznanych dotąd lub zapomnianych obszarów sztuki
i „nie-sztuki”, dowartościowywania architektury wielkiej burżuazji, budownictwa
przemysłowego, malarstwa pompierów, itd. Uświadomiono sobie — niekiedy dzięki
nowym metodom badawczym — ogrom nieznanych czy mało znanych materiałów,
odkrywano szereg tkwiących tam problemów. W Polsce proces ten występuje ze
szczególną wyrazistością od końca lat sześćdziesiątych, a jego przejawem było pod-
jęcie zagadnień związanych ze sztuką XIX wieku na kilku ogólnopolskich sesjach
historyków sztuki.
Problemy sztuki XIX wieku w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych znalazły
się również na warsztacie licznej grupy młodych poznańskich historyków sztuki.
Prowadzone wówczas dyskusje na forum Poznańskiego Oddziału Stowarzyszenia
Historyków Sztuki przyniosły w efekcie propozycję zorganizowania kolejnej XXVII
Ogólnopolskiej Sesji Naukowej SHS w Poznaniu, poświęconej dziejom polskiej
sztuki XIX wieku. Przygotowywano ją szczególnie starannie. Od października
1976 r. do maja następnego roku zorganizowano pięć seminariów — spotkań robo-
czych z udziałem przedstawicieli różnych ośrodków polskiej historii sztuki. Do gro-
na dyskusyjnego dołączyli też poznańscy socjolodzy, zajmujący się problemami so-
cjologii miasta.
Celem tych spotkań było tematyczne, metodologiczne i organizacyjne przygoto-
wanie sesji. Już w czasie pierwszego spotkania dostrzeżono jeszcze jeden cel: umo-
żliwienie zainteresowanym permanentnej dyskusji nad omawianymi zagadnieniami.
12 Artium Quaestiones
SEMINARIUM ROGALIŃSKIE 1980 — „TEATR, TEATRALNOŚĆ,
TEATRALIZACJA W KULTURZE PLASTYCZNEJ XIX WIEKU”
SŁOWO WSTĘPNE
Przygotowując do druku materiały II Seminarium w Rogalinie trzeba sięgnąć
pamięcią do czasu, gdy rodziła się koncepcja seminariów rogalińskich. Przypom-
nienie okoliczności, jakie poprzedziły to seminarium, wydaje się konieczne dla wła-
ściwej oceny jego celów, programu, charakteru, a także rezultatów.
Seminaria rogalińskie poświęcone miały być sztuce XIX wieku, sztuce minio-
nego stulecia, która jeszcze niedawno nagradzana i czczona, od impresjonizmu po-
cząwszy została zepchnięta w zapomnienie przez dynamiczne wkroczenie na arenę
życia artystycznego najrozmaitszych „izmów”. Śladem awangardy XX wieku histo-
ria sztuki także z pogardą traktowała XIX-wieczne historyzmy, eklektyzm, sztukę
akademicką czy secesję.
Nie sposób rozważać tu -wielorakich przesłanek, które zadecydowały o nowym
spojrzeniu na sztukę ubiegłego stulecia. Wypada jedynie przypomnieć, że od lat
sześćdziesiątych byliśmy świadkami stale rosnącego zainteresowania wiekiem XIX,
odkrywania coraz to nowych, nieznanych dotąd lub zapomnianych obszarów sztuki
i „nie-sztuki”, dowartościowywania architektury wielkiej burżuazji, budownictwa
przemysłowego, malarstwa pompierów, itd. Uświadomiono sobie — niekiedy dzięki
nowym metodom badawczym — ogrom nieznanych czy mało znanych materiałów,
odkrywano szereg tkwiących tam problemów. W Polsce proces ten występuje ze
szczególną wyrazistością od końca lat sześćdziesiątych, a jego przejawem było pod-
jęcie zagadnień związanych ze sztuką XIX wieku na kilku ogólnopolskich sesjach
historyków sztuki.
Problemy sztuki XIX wieku w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych znalazły
się również na warsztacie licznej grupy młodych poznańskich historyków sztuki.
Prowadzone wówczas dyskusje na forum Poznańskiego Oddziału Stowarzyszenia
Historyków Sztuki przyniosły w efekcie propozycję zorganizowania kolejnej XXVII
Ogólnopolskiej Sesji Naukowej SHS w Poznaniu, poświęconej dziejom polskiej
sztuki XIX wieku. Przygotowywano ją szczególnie starannie. Od października
1976 r. do maja następnego roku zorganizowano pięć seminariów — spotkań robo-
czych z udziałem przedstawicieli różnych ośrodków polskiej historii sztuki. Do gro-
na dyskusyjnego dołączyli też poznańscy socjolodzy, zajmujący się problemami so-
cjologii miasta.
Celem tych spotkań było tematyczne, metodologiczne i organizacyjne przygoto-
wanie sesji. Już w czasie pierwszego spotkania dostrzeżono jeszcze jeden cel: umo-
żliwienie zainteresowanym permanentnej dyskusji nad omawianymi zagadnieniami.
12 Artium Quaestiones