DOI Heft:
Kronika Instytutu
DOI Artikel:Iwanoyko, Eugeniusz: Zbigniew Czarnecki, 1911 - 1984: in memoriam
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27013#0279
KRONIKA INSTYTUTU
ZBIGNIEW CZARNECKI
1911 - 1984
IN MBMORIAM
22 maja 1984 roku odprowadzaliśmy na wieczny spoczynek na cmentarzu gór-
czyńskim w Poznaniu Zbigniewa Czarneckiego. Opuścił nasze środowisko na zawsze
:znakomity fotograf, reprezentant rzemiosła artystycznego w najściślejszym tego słowa
znaczeniu. Odszedł wierny przyjaciel, człowiek szlachetnego serca, przez długie lata
jeden z najbardziej zasłużonych i oddanych pracowników Instytutu Historii Sztuki
Uniwersytetu im. A. Mickiewicza.
Zbigniew Czarnecki urodził się 5 maja 1911 r. w Poznaniu. Jego ojciec, Włady-
sław pochodził z rodziny rzemieślników kultywujących obok głębokich tradycji pa-
triotycznych poważne zainteresowania muzyczno-wokalne. Wzorem wielu działaczy
wielkopolskich z przełomu XIX i XX wieku był gorącym społecznikiem: kształcił w
zakresie muzyki i śpiewu młodzież robotniczą i rolniczą. Po osiedleniu się w Pozna-
niu, dokąd przybył z Więcborka, otworzył zakład fotograficzny „Rubens”, który
wkrótce miał uzyskać wielką renomę. Zawód fotografa znalazł w rozgałęzionej ro-
dzinie Czarneckich licznych przedstawicieli.
Zbigniew, najmłodszy spośród gromadki rodzeństwa został przez ojca skiero-
wany do tego zawodu. Opanował fachowe arkana rzemiosła — tajniki fotografii —
w pracowni ojca, później już jako dorosły mężczyzna pogłębił je specjalnymi stu-
diami i praktyką w Berlinie. Obejmując w 1935 roku ojcowski zakład, miał za so-
bą nie tylko świetne tradycje rodzinne, ale i fachowe nowoczesne przygotowanie.
Od najmłodszych lat praktyki zawodowej interesował się fotografiką zabytków. W
„Rubensie” istniało od 1926 roku „Fotograficzne Archiwum Zabytków Sztuki” za-
łożone przez Jego brata Witolda razem ze znanym poznańskim historykiem sztuki
dr. Alfredem Brosigiem, kustoszem ówczesnego Muzeum Wielkopolskiego. Zbigniew
kontynuował gromadzenie tych zbiorów, zniszczonych przez Niemców w czasie woj-
ny. W okresie powojennym, po powrocie z obozów jenieckich Zbigniew odbudowuje
z ruin „Rubensa” i podejmuje przerwaną przez wojnę pracę zawodową. W 1949
roku jest zmuszony do rezygnacji z praktyki prywatnej i przechodzi do pracy w
Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego. Instaluje w nowej placówce
laboratorium fotograficzne i urządza je przy pomocy własnej aparatury. Jego zada-
niem stała się dydaktyka dla studentów w zakresie fotografii dokumentalnej i pra-
ce dla potrzeb naukowych kadry pracowników. Na tym stanowisku przetrwał wiele
lat, do czasu przejścia na emeryturę.
Dydaktykę, do której należy zaliczać także wieloletnią współpracę ze studencki-
mi obozami inwentaryzacyjnymi, odbywał jako wrażliwie patrzący na sztukę foto-
graf. Praca terenowa uciążliwa i w latach powojennych naprawdę pionierska, wy-
magała nie tylko wielkiej sprawności fizycznej i umiejętności fachowych, ale i sil-
ZBIGNIEW CZARNECKI
1911 - 1984
IN MBMORIAM
22 maja 1984 roku odprowadzaliśmy na wieczny spoczynek na cmentarzu gór-
czyńskim w Poznaniu Zbigniewa Czarneckiego. Opuścił nasze środowisko na zawsze
:znakomity fotograf, reprezentant rzemiosła artystycznego w najściślejszym tego słowa
znaczeniu. Odszedł wierny przyjaciel, człowiek szlachetnego serca, przez długie lata
jeden z najbardziej zasłużonych i oddanych pracowników Instytutu Historii Sztuki
Uniwersytetu im. A. Mickiewicza.
Zbigniew Czarnecki urodził się 5 maja 1911 r. w Poznaniu. Jego ojciec, Włady-
sław pochodził z rodziny rzemieślników kultywujących obok głębokich tradycji pa-
triotycznych poważne zainteresowania muzyczno-wokalne. Wzorem wielu działaczy
wielkopolskich z przełomu XIX i XX wieku był gorącym społecznikiem: kształcił w
zakresie muzyki i śpiewu młodzież robotniczą i rolniczą. Po osiedleniu się w Pozna-
niu, dokąd przybył z Więcborka, otworzył zakład fotograficzny „Rubens”, który
wkrótce miał uzyskać wielką renomę. Zawód fotografa znalazł w rozgałęzionej ro-
dzinie Czarneckich licznych przedstawicieli.
Zbigniew, najmłodszy spośród gromadki rodzeństwa został przez ojca skiero-
wany do tego zawodu. Opanował fachowe arkana rzemiosła — tajniki fotografii —
w pracowni ojca, później już jako dorosły mężczyzna pogłębił je specjalnymi stu-
diami i praktyką w Berlinie. Obejmując w 1935 roku ojcowski zakład, miał za so-
bą nie tylko świetne tradycje rodzinne, ale i fachowe nowoczesne przygotowanie.
Od najmłodszych lat praktyki zawodowej interesował się fotografiką zabytków. W
„Rubensie” istniało od 1926 roku „Fotograficzne Archiwum Zabytków Sztuki” za-
łożone przez Jego brata Witolda razem ze znanym poznańskim historykiem sztuki
dr. Alfredem Brosigiem, kustoszem ówczesnego Muzeum Wielkopolskiego. Zbigniew
kontynuował gromadzenie tych zbiorów, zniszczonych przez Niemców w czasie woj-
ny. W okresie powojennym, po powrocie z obozów jenieckich Zbigniew odbudowuje
z ruin „Rubensa” i podejmuje przerwaną przez wojnę pracę zawodową. W 1949
roku jest zmuszony do rezygnacji z praktyki prywatnej i przechodzi do pracy w
Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Poznańskiego. Instaluje w nowej placówce
laboratorium fotograficzne i urządza je przy pomocy własnej aparatury. Jego zada-
niem stała się dydaktyka dla studentów w zakresie fotografii dokumentalnej i pra-
ce dla potrzeb naukowych kadry pracowników. Na tym stanowisku przetrwał wiele
lat, do czasu przejścia na emeryturę.
Dydaktykę, do której należy zaliczać także wieloletnią współpracę ze studencki-
mi obozami inwentaryzacyjnymi, odbywał jako wrażliwie patrzący na sztukę foto-
graf. Praca terenowa uciążliwa i w latach powojennych naprawdę pionierska, wy-
magała nie tylko wielkiej sprawności fizycznej i umiejętności fachowych, ale i sil-