DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Kubczak, Jerzy: Wizerunki Scytów w ikonografii nadczarnomorskiej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28098#0009
WIZERUNKI SCYTÓW W IKONOGRAFII NADCZARNOMORSKIEJ
7
Ryc. 2. Fragment reliefu z wyobrażeniem Skilurosa i Palakosa. Odlew
gipsowy. 38 X 22 cm. Schyłek II w. p.n.e. Kiermienczik. [Wg Smirnow,
op. cit., il. 161
ższego wynika, że również i kwestia wizerunków Scytów musi być kon-
trowersyjna. W tej sytuacji baczna uwaga należy się problemom znacze-
niowym, zwłaszcza przy założeniu, że człowiek to w zasadzie animal sym-
bolicum4.
W kwietniu 1827 roku w krymskim osiedlu Kiermienczik koło Symfe-
ropola przypadkowo odkryto fragment płyty wapiennej z reliefowym wy-
obrażeniem jeźdźca „barbarzyńskiego” (il. 1) oraz trzy płyty marmurowe
z napisami greckimi. Jeden z nich wymienia Skilurosa, władcę scytyj-
skiego z drugiej połowy II wieku przed n.e., wspominanego wraz z synem
i następcą Palakosem przez Strabona (VII. 4, 3 i 7). Obiektami zaintere-
sował się dyrektor muzeum w Odessie, I. P. Błarambierg, niezwłocznie
podejmując poszukiwania in situ. Przyniosły one m.in. niewielki frag-
ment reliefu marmurowego z głowami starca i młodzieńca w „czapkach
scytyjskich” (ił. 2). Zestawiając pierwszą z nich z wizerunkiem na awer-
sie brązowej monety olbijskiej opatrzonej imieniem Skilurosa (ił. 3), Bła-
rambierg doszedł do wniosku, że na rzeczonym reliefie widnieje portret
właśnie tegoż władcy, biorąc zaś pod uwagę wzmiankę Strabona, drugą
postać uznał za Palakosa. Wszystko to niejako potwierdziło uprzednie
przypuszczenie, że jeździec na dużej płycie także przedstawia Palakosa,
a Kiermienczik leży na miejscu dawnej stolicy późnego państwa scytyj-
skiego - Neapolis Scythica, według Strabona (VII. 4, 7) założonej przez
Skilurosa i jego synów. Tezy Błarambierga wywołały ostre sprzeciwy, ale
4 Zob. E. Cassirer, Esej o człowieku, Warszawa 1977; także S. K. Langer, Nowy sens
filozofii, Warszawa 1976.
7
Ryc. 2. Fragment reliefu z wyobrażeniem Skilurosa i Palakosa. Odlew
gipsowy. 38 X 22 cm. Schyłek II w. p.n.e. Kiermienczik. [Wg Smirnow,
op. cit., il. 161
ższego wynika, że również i kwestia wizerunków Scytów musi być kon-
trowersyjna. W tej sytuacji baczna uwaga należy się problemom znacze-
niowym, zwłaszcza przy założeniu, że człowiek to w zasadzie animal sym-
bolicum4.
W kwietniu 1827 roku w krymskim osiedlu Kiermienczik koło Symfe-
ropola przypadkowo odkryto fragment płyty wapiennej z reliefowym wy-
obrażeniem jeźdźca „barbarzyńskiego” (il. 1) oraz trzy płyty marmurowe
z napisami greckimi. Jeden z nich wymienia Skilurosa, władcę scytyj-
skiego z drugiej połowy II wieku przed n.e., wspominanego wraz z synem
i następcą Palakosem przez Strabona (VII. 4, 3 i 7). Obiektami zaintere-
sował się dyrektor muzeum w Odessie, I. P. Błarambierg, niezwłocznie
podejmując poszukiwania in situ. Przyniosły one m.in. niewielki frag-
ment reliefu marmurowego z głowami starca i młodzieńca w „czapkach
scytyjskich” (ił. 2). Zestawiając pierwszą z nich z wizerunkiem na awer-
sie brązowej monety olbijskiej opatrzonej imieniem Skilurosa (ił. 3), Bła-
rambierg doszedł do wniosku, że na rzeczonym reliefie widnieje portret
właśnie tegoż władcy, biorąc zaś pod uwagę wzmiankę Strabona, drugą
postać uznał za Palakosa. Wszystko to niejako potwierdziło uprzednie
przypuszczenie, że jeździec na dużej płycie także przedstawia Palakosa,
a Kiermienczik leży na miejscu dawnej stolicy późnego państwa scytyj-
skiego - Neapolis Scythica, według Strabona (VII. 4, 7) założonej przez
Skilurosa i jego synów. Tezy Błarambierga wywołały ostre sprzeciwy, ale
4 Zob. E. Cassirer, Esej o człowieku, Warszawa 1977; także S. K. Langer, Nowy sens
filozofii, Warszawa 1976.