DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Czekalski, Stanisław: Kallimach i Ojcowie Kościoła: przyczynek do badań nad genezą artystyczną epitafium Filipa Buonaccorsi
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28180#0007
ROZPRAWY
Stanisław Czekalski
KALLIMACH I OJCOWIE KOŚCIOŁA
PRZYCZYNEK DO BADAŃ NAD GENEZĄ ARTYSTYCZNĄ
EPITAFIUM FILIPA BUONACCORSI
Próba wskazania źródeł ikonograficznych kompozycji Wita Stwosza
ukazującej Kallimacha w pracowni siłą rzeczy wiązać się musi z zajęciem
stanowiska w dyskusji wokół datowania krakowskiego epitafium (ił. 1).
W dotychczasowych analizach zarysowały się wyraźne różnice poglądów
w tej kwestii, przy czym odmienne wnioski wynikały z przyjęcia przez ba-
daczy za podstawę rozważań bądź tekstów odnoszących się do dzieła,
bądź kształtu plastycznego płyty epitafijnej. W książce Rzeźba nagrobna
Wita Stwosza Piotr Skubiszewski, uznając za kluczowe źródło wzmiankę
o nagrobku Kallimacha w liście Marka Rustinimicusa do Konrada Celti-
sa, wysłanym z Krakowa we wrześniu 1500 roku, stwierdził, iż epitafium
musiało powstać przed tą datą1. Jednocześnie zastrzegł jednak, że anali-
za sfragistyczna przedstawionej na nagrobku pieczęci kanclerskiej wła-
ściwie kazałaby przesunąć datowanie o kilka lat później2, ostatnio zaś do-
dał jeszcze, iż Rustinimicus pisząc swój list, mógł mieć na myśli nie tyle
brązową płytę z wizerunkiem Kallimacha, co epitafium „malowane, dzi-
siaj zaginione, czy też napis na nagrobku”3. Jerzy Kowalczyk podtrzymał
opinię sformułowaną dawno temu przez innych autorów, że z tekstu in-
skrypcji nie wynika, jakoby wymieniany tam król Jan Olbracht, którego
1 P. Skubiszewski, Rzeźba nagrobna Wita Stwosza, Warszawa 1957, s. 86.
2 Ibidem, s. 115, przypis 34.
J Idem, Obraz człowieka na nagrobku Kallimacha, (w:) Człowiek w społeczeństwie
średniowiecznym, red. R. Michałowski i zespół, Warszawa 1997, s. 215. Dettloff, przytacza-
jąc wzmiankę w liście Rustinimicusa, stwierdził dobitniej, że nie można jej łączyć z brązo-
wym epitafium wykonanym przez Stwosza. Zob. S. Dettloff, Wit Stosz, Wrocław 1961,
s. 101.
Stanisław Czekalski
KALLIMACH I OJCOWIE KOŚCIOŁA
PRZYCZYNEK DO BADAŃ NAD GENEZĄ ARTYSTYCZNĄ
EPITAFIUM FILIPA BUONACCORSI
Próba wskazania źródeł ikonograficznych kompozycji Wita Stwosza
ukazującej Kallimacha w pracowni siłą rzeczy wiązać się musi z zajęciem
stanowiska w dyskusji wokół datowania krakowskiego epitafium (ił. 1).
W dotychczasowych analizach zarysowały się wyraźne różnice poglądów
w tej kwestii, przy czym odmienne wnioski wynikały z przyjęcia przez ba-
daczy za podstawę rozważań bądź tekstów odnoszących się do dzieła,
bądź kształtu plastycznego płyty epitafijnej. W książce Rzeźba nagrobna
Wita Stwosza Piotr Skubiszewski, uznając za kluczowe źródło wzmiankę
o nagrobku Kallimacha w liście Marka Rustinimicusa do Konrada Celti-
sa, wysłanym z Krakowa we wrześniu 1500 roku, stwierdził, iż epitafium
musiało powstać przed tą datą1. Jednocześnie zastrzegł jednak, że anali-
za sfragistyczna przedstawionej na nagrobku pieczęci kanclerskiej wła-
ściwie kazałaby przesunąć datowanie o kilka lat później2, ostatnio zaś do-
dał jeszcze, iż Rustinimicus pisząc swój list, mógł mieć na myśli nie tyle
brązową płytę z wizerunkiem Kallimacha, co epitafium „malowane, dzi-
siaj zaginione, czy też napis na nagrobku”3. Jerzy Kowalczyk podtrzymał
opinię sformułowaną dawno temu przez innych autorów, że z tekstu in-
skrypcji nie wynika, jakoby wymieniany tam król Jan Olbracht, którego
1 P. Skubiszewski, Rzeźba nagrobna Wita Stwosza, Warszawa 1957, s. 86.
2 Ibidem, s. 115, przypis 34.
J Idem, Obraz człowieka na nagrobku Kallimacha, (w:) Człowiek w społeczeństwie
średniowiecznym, red. R. Michałowski i zespół, Warszawa 1997, s. 215. Dettloff, przytacza-
jąc wzmiankę w liście Rustinimicusa, stwierdził dobitniej, że nie można jej łączyć z brązo-
wym epitafium wykonanym przez Stwosza. Zob. S. Dettloff, Wit Stosz, Wrocław 1961,
s. 101.