DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Leszkowicz, Paweł: Libidalne alegorie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28180#0241
Paweł Leszkowicz
LIBIDALNE ALEGORIE
Perhaps the ordy acceptable materialism is libidinal
Helen Chadwick
W eseju The Allegorical Impulse: Toward. a Theory of Postmodernism
Craig Owens opisuje i teoretyzuje powrót alegorii w postmodernizmie
i sztuce współczesnej. Alegorii, która ponownie wyłania się po długim
okresie odrzucenia w modernizmie. Owens pojmuje alegorię jako figurę
łączącą przeszłość z teraźniejszością, nadającą dawnym, gotowym obra-
zom nowe znaczenia. W strukturze alegorycznej jeden tekst jest odczyty-
wany poprzez drugi, następuje podwojenie sensu, czyli dana rzecz może
oznaczać zupełnie inną. Ten nadmiar, dodatek, znaczeniowy ornament,
ekspresja uzupełniająca inną ekspresję przekracza tradycyjną jedność
formy i jej treści, poszerzając przestrzeń i dystans między znakiem i zna-
czeniem. Właśnie z tej przestrzeni wyłania się nadmierny, lecz ukie-
runkowany - w przeciwieństwie do symbolu - sens alegorii1. W kon-
wencjonalnym literaturoznawczym ujęciu alegorię różni od symbolu
jednoznaczność przenośni, dostrzegalny związek pomiędzy konkretnym
przedstawieniem a sugerowaną, a jednak inną treścią. W perspektywie
alegorycznej - przy pomocy psychoanalizy - niniejszy tekst interpretuje
kilka „abstrakcyjnych” fotorzeźb współczesnej brytyjskiej artystki Helen
Chadwick (1953-1996), jako alegorie heterogenicznej i hermafrodytycznej
seksualności. Psychosomatyczny potencjał tych prac zostanie pogłębiony
poprzez wykorzystanie w analizie teorii libido Zygmunta Freuda, koncep-
cji obiektów częściowych Melanie Klein, teorii objęciu Julii Kristevej oraz
1 C. Owens, The Allegorical Impulse: Toward a Theory of Postmodernism, (w:) tenże,
Beyond Recognition. Representation, Power and Culture, University of California Press,
1992, s. 52-66.
LIBIDALNE ALEGORIE
Perhaps the ordy acceptable materialism is libidinal
Helen Chadwick
W eseju The Allegorical Impulse: Toward. a Theory of Postmodernism
Craig Owens opisuje i teoretyzuje powrót alegorii w postmodernizmie
i sztuce współczesnej. Alegorii, która ponownie wyłania się po długim
okresie odrzucenia w modernizmie. Owens pojmuje alegorię jako figurę
łączącą przeszłość z teraźniejszością, nadającą dawnym, gotowym obra-
zom nowe znaczenia. W strukturze alegorycznej jeden tekst jest odczyty-
wany poprzez drugi, następuje podwojenie sensu, czyli dana rzecz może
oznaczać zupełnie inną. Ten nadmiar, dodatek, znaczeniowy ornament,
ekspresja uzupełniająca inną ekspresję przekracza tradycyjną jedność
formy i jej treści, poszerzając przestrzeń i dystans między znakiem i zna-
czeniem. Właśnie z tej przestrzeni wyłania się nadmierny, lecz ukie-
runkowany - w przeciwieństwie do symbolu - sens alegorii1. W kon-
wencjonalnym literaturoznawczym ujęciu alegorię różni od symbolu
jednoznaczność przenośni, dostrzegalny związek pomiędzy konkretnym
przedstawieniem a sugerowaną, a jednak inną treścią. W perspektywie
alegorycznej - przy pomocy psychoanalizy - niniejszy tekst interpretuje
kilka „abstrakcyjnych” fotorzeźb współczesnej brytyjskiej artystki Helen
Chadwick (1953-1996), jako alegorie heterogenicznej i hermafrodytycznej
seksualności. Psychosomatyczny potencjał tych prac zostanie pogłębiony
poprzez wykorzystanie w analizie teorii libido Zygmunta Freuda, koncep-
cji obiektów częściowych Melanie Klein, teorii objęciu Julii Kristevej oraz
1 C. Owens, The Allegorical Impulse: Toward a Theory of Postmodernism, (w:) tenże,
Beyond Recognition. Representation, Power and Culture, University of California Press,
1992, s. 52-66.