KOLEKCJE MUZEALNE WSPÓŁCZESNEGO MALARSTWA I RZEŹBY POLSKIEJ
325
podkreślił specyfikę kolekcji krakowskiego Muzeum Narodowego w sto-
sunku do innych publicznych zbiorów sztuki polskiej lat 80. W praktyce
kolekcjonerskiej miał on jednak o wiele poważniejsze znaczenie. Silna po-
zycja w kolekcji krakowskiej sztuki młodych i związanej z kulturą nieza-
leżną jest bowiem wynikiem jednego z bardziej spektakularnych zaku-
pów sztuki współczesnej w zbiorach publicznych lat osiemdziesiątych.
Chodzi tu o, przyjmując nomenklaturę pracowników krakowskiego rnuze-
21. Andrzej Bieńkowski, Rozmowa kontrolowana, 1982
um, tzw. „zakup warszawski”, który odbył się w 1986 roku. Przedmiotem
jego była przede wszystkim właśnie twórczość „Gruppy”, lecz także Biela-
wskiego, Bieńkowskiego (il. 21), Ciecierskiego, Dwurnika, Gierowskiego,
Korolkiewicza, Sapetto, Sempolińskiego, Sienickiego, Sikorskiej, Wańka.
Dzięki temu zakupowi, obejmującemu kilkadziesiąt prac, została w za-
sadniczym stopniu zmieniona również orientacja środowiskowa kolekcji.
Odtąd dominująca w zbiorach rola ośrodka krakowskiego została poważ-
nie osłabiona dużą ilością prac artystów z Warszawy.
„Zakup warszawski” ma jeszcze swój jeden wymiar, związany z pro-
blematyką kolekcjonerską. Stanowi on bowiem pretekst do zadania pyta-
325
podkreślił specyfikę kolekcji krakowskiego Muzeum Narodowego w sto-
sunku do innych publicznych zbiorów sztuki polskiej lat 80. W praktyce
kolekcjonerskiej miał on jednak o wiele poważniejsze znaczenie. Silna po-
zycja w kolekcji krakowskiej sztuki młodych i związanej z kulturą nieza-
leżną jest bowiem wynikiem jednego z bardziej spektakularnych zaku-
pów sztuki współczesnej w zbiorach publicznych lat osiemdziesiątych.
Chodzi tu o, przyjmując nomenklaturę pracowników krakowskiego rnuze-
21. Andrzej Bieńkowski, Rozmowa kontrolowana, 1982
um, tzw. „zakup warszawski”, który odbył się w 1986 roku. Przedmiotem
jego była przede wszystkim właśnie twórczość „Gruppy”, lecz także Biela-
wskiego, Bieńkowskiego (il. 21), Ciecierskiego, Dwurnika, Gierowskiego,
Korolkiewicza, Sapetto, Sempolińskiego, Sienickiego, Sikorskiej, Wańka.
Dzięki temu zakupowi, obejmującemu kilkadziesiąt prac, została w za-
sadniczym stopniu zmieniona również orientacja środowiskowa kolekcji.
Odtąd dominująca w zbiorach rola ośrodka krakowskiego została poważ-
nie osłabiona dużą ilością prac artystów z Warszawy.
„Zakup warszawski” ma jeszcze swój jeden wymiar, związany z pro-
blematyką kolekcjonerską. Stanowi on bowiem pretekst do zadania pyta-