DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Mencfel, Michał: Sztuka i melancholia: o problemie pamięci w twórczości Anselma Kiefera
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28199#0204
202
MICHAŁ MENCFEL
scharakteryzował go Christian Graf von Krockow we wspomnianym już
tekście opublikowanym w piśmie „Der Spiegel” w 1997, zatytułowanym
Ołowiane, wielkie czasy26. Były to, zdaniem politologa i pisarza, lata ko-
lektywnej amnezji, gdy o narodowym socjalizmie i jego zbrodniach, o tej
największej w dziejach hańbie, o odpowiedzialności za nią, nie chciano
pamiętać, wypierano ją ze świadomości. Były to jednak również czasy
wielkie, gdyż Niemcy zdecydowanie odwrócili się od starego, totalitarne-
go porządku.
6. A. Kiefer, Siegfried’s Difficult Way to Brunhilde, 1991, Galeria La Ruinmia, Neapol
Zatem ołów konotuje zapomnienie. Ale w obrazach Kiefera ołowiana
zasłona jest dosłownie rozrywana, a pod nią ukazują się tory kolejowe,
znak Auschwitz. Obrazy niemieckiego artysty to wielka metafora kon-
fliktu, jaki rozgrywa się w świadomości współczesnych, konfliktu między
chęcią i wygodą zapomnienia a potrzebą pamięci. Kiefer opowiada się po
stronie pamięci i ma to być pamięć melancholijna: widok torów kolejo-
wych na zawsze ma przywoływać wspomnienie ofiar obozów koncentra-
cyjnych, a wspomnieniu temu musi towarzyszyć cierpienie i współczucie.
Pamięć melancholijna, a więc żywa, naznaczona bólem, musi być jednym
26 Ch. Graf von Krockow, op. cit., s. 36 i n.
MICHAŁ MENCFEL
scharakteryzował go Christian Graf von Krockow we wspomnianym już
tekście opublikowanym w piśmie „Der Spiegel” w 1997, zatytułowanym
Ołowiane, wielkie czasy26. Były to, zdaniem politologa i pisarza, lata ko-
lektywnej amnezji, gdy o narodowym socjalizmie i jego zbrodniach, o tej
największej w dziejach hańbie, o odpowiedzialności za nią, nie chciano
pamiętać, wypierano ją ze świadomości. Były to jednak również czasy
wielkie, gdyż Niemcy zdecydowanie odwrócili się od starego, totalitarne-
go porządku.
6. A. Kiefer, Siegfried’s Difficult Way to Brunhilde, 1991, Galeria La Ruinmia, Neapol
Zatem ołów konotuje zapomnienie. Ale w obrazach Kiefera ołowiana
zasłona jest dosłownie rozrywana, a pod nią ukazują się tory kolejowe,
znak Auschwitz. Obrazy niemieckiego artysty to wielka metafora kon-
fliktu, jaki rozgrywa się w świadomości współczesnych, konfliktu między
chęcią i wygodą zapomnienia a potrzebą pamięci. Kiefer opowiada się po
stronie pamięci i ma to być pamięć melancholijna: widok torów kolejo-
wych na zawsze ma przywoływać wspomnienie ofiar obozów koncentra-
cyjnych, a wspomnieniu temu musi towarzyszyć cierpienie i współczucie.
Pamięć melancholijna, a więc żywa, naznaczona bólem, musi być jednym
26 Ch. Graf von Krockow, op. cit., s. 36 i n.