ODBUDOWA MODERNIZMU - MODERNIZM ODBUDOWY

109


5. Le Corbusier (współpraca A. Wogenscky), Projekt jednostki mieszkalnej w Berlinie,
1956 {The Le Corbusier Archwe. Unites d’Habitation: Meaux, Briey, Berlin-Charlotten-
burg, Paris, New York, London 1984)

W Berlinie Zachodnim mógł Scharoun powrócić cło swoich pomysłów
rozbudowując osiedle Siemensstadt. Od 1955 roku powstawały projekty
oparte na jego uniwersyteckich analizach struktury berlińskich rodzin
i miejsc pracy. Tak zwane Wohngehófte (dosłownie: „zagrody mieszkal-
ne”) zespalać miały wszystkie elementy wielkiego miasta w parkowym
otoczeniu. Plan zawierał propozycje humanizacji tras szybkiego ruchu po-
przez przenikanie się stref mieszkalnych, wypoczynkowych i roboczych.
Choć zrealizowany fragmentarycznie, stanowił ważny punkt w życiorysie
artystycznym architekta, wracającego w swym mieście do czynnej pracy
zawodowej31. W kwestii miasta linearnego, owej wstęgi nadsprewskiej,
wypowiedział się jeszcze raz w 1957 roku, w ramach konkursu Haupt-
stadt Berlin, rozpisanego przez władze RFN i obejmującego cały obszar
między dworcem ZOO i Alexanderplatz, a więc obie części miasta. Igno-
rowanie granicy między RFN i NRD, przebiegającej w obciążonych tra-
dycją rejonach Reichstagu czy Bramy Brandenburskiej, wskazywało na
nadzieje decydentów przyszłego objęcia władzy nad całym miastem jako

31 Por. H. Scharoun, Charlottenburg-Nord. Sechzig Jahre Entwicklung der „Siemens-
stadt” von der Randbebauung zum- Wohngehóft, „Neue Heimat” H. 2, 1962, s. 18-32.