DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Kubiak, Szymon Piotr: Odbudowa modernizmu - modernizm odbudowy: Interbau, urbanistyka i architektura Berlina lat 50. XX wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28197#0117
ODBUDOWA MODERNIZMU - MODERNIZM ODBUDOWY
115
popularniejszy przykład realizacji stanowiła jednostka marsylska Le
Corbusiera (1952), jednak galeriowce - bo tak je też nazywano - wzno-
szono przede wszystkim w Wielkiej Brytanii. Do nowoczesnej debaty na
Wyspach wprowadzili ten temat niemieccy emigranci (głównie Walter
Gropius), użyczając nawet angielszczyźnie rodzimego określenia Zeilen-
bau (dosłownie: ‘zabudowa wersowa’)46. Po 1945 roku galeriowiec został
8. Altonaer StraBe w czasie budowy (po lewej galeriowiec proj. F.Jaenecke, S. Samuelson,
po prawej — O. Niemeyer), 1957 (?) (Interbau Berlin. Amtlicher Katalog, Berlin 1957)
reimportowany do RFN, nawiązując tym samym do socjal(istycz)nego
budownictwa kapitalistycznego świata. Takim też dyplomatycznym
chwytem miała być Międzynarodowa Wystawa Budownictwa INTER-
BAU w Hansaviertel. Ponieważ decyzja o jej lokalizacji (grudzień 1953)
zapadła krótko przed terminem oddania prac konkursowych na zapla-
nowanie części Tiergarten, nie została uwzględniona w projektach -
46 W dwudziestoleciu międzywojennym wysokie koszty gruntu w Londynie warun-
kowały wznoszenie zblokowanych zespołów miejskich, nawiązujących do kompleksów
kamienic. Na obrzeżach natomiast rozwijały się koncepcje miast-ogrodów, z niską i swo-
bodniejszą zabudową. Po 1945 roku, wraz ze wzrostem potrzeb mieszkaniowych, zaczęto
realizację idei niemieckich architektów i Le Corbusiera. Przykładem ich wdrażania
w końcu lat 40. jest Loughborough Estate w Lambeth, ukończone w roku 1951. W blokach
o 6 różnych wysokościach znalazło się 1000 mieszkań jedno- i dwupoziomowych. Ważną
rolę odgrywają zielone wnętrza urbanistyczne. Por. A. Ogorzałek, Ewolucja formy osiedla
mieszkaniowego w aglomeracji londyńskiej, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki”, z. 4,
1977, s. 285-287.
115
popularniejszy przykład realizacji stanowiła jednostka marsylska Le
Corbusiera (1952), jednak galeriowce - bo tak je też nazywano - wzno-
szono przede wszystkim w Wielkiej Brytanii. Do nowoczesnej debaty na
Wyspach wprowadzili ten temat niemieccy emigranci (głównie Walter
Gropius), użyczając nawet angielszczyźnie rodzimego określenia Zeilen-
bau (dosłownie: ‘zabudowa wersowa’)46. Po 1945 roku galeriowiec został
8. Altonaer StraBe w czasie budowy (po lewej galeriowiec proj. F.Jaenecke, S. Samuelson,
po prawej — O. Niemeyer), 1957 (?) (Interbau Berlin. Amtlicher Katalog, Berlin 1957)
reimportowany do RFN, nawiązując tym samym do socjal(istycz)nego
budownictwa kapitalistycznego świata. Takim też dyplomatycznym
chwytem miała być Międzynarodowa Wystawa Budownictwa INTER-
BAU w Hansaviertel. Ponieważ decyzja o jej lokalizacji (grudzień 1953)
zapadła krótko przed terminem oddania prac konkursowych na zapla-
nowanie części Tiergarten, nie została uwzględniona w projektach -
46 W dwudziestoleciu międzywojennym wysokie koszty gruntu w Londynie warun-
kowały wznoszenie zblokowanych zespołów miejskich, nawiązujących do kompleksów
kamienic. Na obrzeżach natomiast rozwijały się koncepcje miast-ogrodów, z niską i swo-
bodniejszą zabudową. Po 1945 roku, wraz ze wzrostem potrzeb mieszkaniowych, zaczęto
realizację idei niemieckich architektów i Le Corbusiera. Przykładem ich wdrażania
w końcu lat 40. jest Loughborough Estate w Lambeth, ukończone w roku 1951. W blokach
o 6 różnych wysokościach znalazło się 1000 mieszkań jedno- i dwupoziomowych. Ważną
rolę odgrywają zielone wnętrza urbanistyczne. Por. A. Ogorzałek, Ewolucja formy osiedla
mieszkaniowego w aglomeracji londyńskiej, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki”, z. 4,
1977, s. 285-287.