DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Lubiak, Jarosław: Architektura pamięci Daniela Libeskinda
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.28197#0177
ARCHITEKTURA PAMIĘCI DANIELA LIBESKINDA
175
To właśnie stała konfrontacja z pustką architektoniczną, z pustką
jako unaocznieniem nieobecności jest tym, na czym opierać się ma „praca
pamięci”. Tylko wtedy może zrodzić się nadzieja.
Wydaje się, że to status tej pustki, „opróżnionej próżni” jest niewy-
powiedzianą osią sporu pomiędzy Derridą a Libeskindem.
8. Muzeum Żydowskie, Berlin. Nowe Skrzydło. Wnętrze. Próżnia. © Wojciech
Goczkowski (fot.)
Zdaniem Libeskinda projekt Muzeum Żydowskiego poprzez „opróż-
nioną próżnię” wykracza poza Derridowską dekonstrukcję. Architekt
opisuje rolę tej „próżni”, wychodząc od konstytuujących projekt linii:
A zatem linie są oddzielone, dlatego próżnia, która przebiegała centralnie przez
to, co ciągłe [czyli określony przez linię zygzakowatą korpus budynku - przyp.
J. L.], materializuje się na zewnątrz, jako to, co zrujnowane, czy raczej jako po-
zostałość czy residuum niezależnej struktury. Nazywam ją „opróżnioną próż-
nią”, próżnią, która sama została opróżniona, dekonstrukcją, która sama została
zdekonstruowana. Fragmentacja i przemieszczenie znamionuje spójność tego
zespołu...39
39 D. Libeskind, Between the lines, (w:) Architecture in Transition: Between Decon-
struction and New Modernism, s. 69.
175
To właśnie stała konfrontacja z pustką architektoniczną, z pustką
jako unaocznieniem nieobecności jest tym, na czym opierać się ma „praca
pamięci”. Tylko wtedy może zrodzić się nadzieja.
Wydaje się, że to status tej pustki, „opróżnionej próżni” jest niewy-
powiedzianą osią sporu pomiędzy Derridą a Libeskindem.
8. Muzeum Żydowskie, Berlin. Nowe Skrzydło. Wnętrze. Próżnia. © Wojciech
Goczkowski (fot.)
Zdaniem Libeskinda projekt Muzeum Żydowskiego poprzez „opróż-
nioną próżnię” wykracza poza Derridowską dekonstrukcję. Architekt
opisuje rolę tej „próżni”, wychodząc od konstytuujących projekt linii:
A zatem linie są oddzielone, dlatego próżnia, która przebiegała centralnie przez
to, co ciągłe [czyli określony przez linię zygzakowatą korpus budynku - przyp.
J. L.], materializuje się na zewnątrz, jako to, co zrujnowane, czy raczej jako po-
zostałość czy residuum niezależnej struktury. Nazywam ją „opróżnioną próż-
nią”, próżnią, która sama została opróżniona, dekonstrukcją, która sama została
zdekonstruowana. Fragmentacja i przemieszczenie znamionuje spójność tego
zespołu...39
39 D. Libeskind, Between the lines, (w:) Architecture in Transition: Between Decon-
struction and New Modernism, s. 69.