DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Soćko, Adam: Pałac Parysów czy pałac Leśniowolskich?: uwagi do badań nad siedzibami szlacheckimi w trybunalskim Lublinie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.29069#0048
46
ADAM SOĆKO
13. Akademia Lubrańskiego w Poznaniu, elewacja pd., wg: J. Skuratowicz, APaJemra
Pomnik ajie^opo^s^ią/ AnPary i Poznań 2007, s. 52
w pałacu Parysów zwalnia zarazem od komentowania swobodnych spe-
kulacji Ireny Rolskiej-Boruch na temat tarasów lub galerii widokowej
rozpiętej między owymi domniemanymi wieżami, a tym bardziej zwalnia
od komentowania możliwej formy zwieńczenia owych nigdy nieistnieją-
cych wież i ich ewentualnego podobieństwa względem wieżyczek zamku
warszawskiego. Spekulacje na temat tego, co pałac „mógł mieć", w naj-
mniejszym stopniu nie przybliżyły nas do stanu wiedzy o przeszłości
związanej z tym zabytkiem. Za to trudnym do zrozumienia błędem ba-
daczki było upatrywanie w lubelskiej kamienicy Tęczyńskich rzekomego
lubelskiego precedensu dla rozwiązania pałacowego z wewnętrznym
dziedzińcem arkadowym wzniesionego na wzór miejskich pałaców kra-
kowskich. Brak bowiem jakichkolwiek podstaw dla rekonstrukcji formy
dziedzińcowej w kamienicy Tęczyńskich. Zarys i podziały wewnętrzne
tego niedużego domu (po przeprowadzonej już przebudowie jezuickiej
z lat 80. XVI wieku) są znane dzięki badaniom Jerzego Paszendy. Była
to zwykła podłużna, mieszczańska kamienica z wąską sienią na prze-
strzał, komunikującą pomieszczenia zlokalizowane po jej obu stronacłPh
si J. Paszenda, zr PoJsce ATtY-ATtTTZ ze., t. 1, Kraków 1999, s. 143-
145 - nie sposób stwierdzić, czy znany z publikacji Paszendy plan ponoć przebudowanej
już kamienicy dalece odbiegał od pierwotnych podziałów wnętrza, niemniej jednak teoria
o wewnętrznym dziedzińcu tej niewielkiej budowli nie znajduje najmniejszego uzasad-
nienia.
ADAM SOĆKO
13. Akademia Lubrańskiego w Poznaniu, elewacja pd., wg: J. Skuratowicz, APaJemra
Pomnik ajie^opo^s^ią/ AnPary i Poznań 2007, s. 52
w pałacu Parysów zwalnia zarazem od komentowania swobodnych spe-
kulacji Ireny Rolskiej-Boruch na temat tarasów lub galerii widokowej
rozpiętej między owymi domniemanymi wieżami, a tym bardziej zwalnia
od komentowania możliwej formy zwieńczenia owych nigdy nieistnieją-
cych wież i ich ewentualnego podobieństwa względem wieżyczek zamku
warszawskiego. Spekulacje na temat tego, co pałac „mógł mieć", w naj-
mniejszym stopniu nie przybliżyły nas do stanu wiedzy o przeszłości
związanej z tym zabytkiem. Za to trudnym do zrozumienia błędem ba-
daczki było upatrywanie w lubelskiej kamienicy Tęczyńskich rzekomego
lubelskiego precedensu dla rozwiązania pałacowego z wewnętrznym
dziedzińcem arkadowym wzniesionego na wzór miejskich pałaców kra-
kowskich. Brak bowiem jakichkolwiek podstaw dla rekonstrukcji formy
dziedzińcowej w kamienicy Tęczyńskich. Zarys i podziały wewnętrzne
tego niedużego domu (po przeprowadzonej już przebudowie jezuickiej
z lat 80. XVI wieku) są znane dzięki badaniom Jerzego Paszendy. Była
to zwykła podłużna, mieszczańska kamienica z wąską sienią na prze-
strzał, komunikującą pomieszczenia zlokalizowane po jej obu stronacłPh
si J. Paszenda, zr PoJsce ATtY-ATtTTZ ze., t. 1, Kraków 1999, s. 143-
145 - nie sposób stwierdzić, czy znany z publikacji Paszendy plan ponoć przebudowanej
już kamienicy dalece odbiegał od pierwotnych podziałów wnętrza, niemniej jednak teoria
o wewnętrznym dziedzińcu tej niewielkiej budowli nie znajduje najmniejszego uzasad-
nienia.