DOI issue:
Rozprawy
DOI article:Soćko, Adam: Pałac Parysów czy pałac Leśniowolskich?: uwagi do badań nad siedzibami szlacheckimi w trybunalskim Lublinie
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.29069#0062
60
ADAM SOĆKO
chorążego krasnostawskiego i od roku 1750 chorążego chełmskiego^.
Dziś można tylko przypuszczać, że część jej posagu stanowił lubelski pa-
łac odzyskany przez Rostworowskich zapewne krótko przed małżeń-
stwem. Najpewniej więc to Anna wniosła lubelską nieruchomość do ma-
jątku rodziny Dlużewskich. Z kolei ślub syna Anny z Rostworowskich
i Franciszka Dłużewskiego, Antoniego z Ewą Cieciszewską stworzył pod-
stawę dla transakcji przejęcia pałacu przez Cieciszewskich. W ten sposób
można wyjaśnić, dlaczego w połowie wieku XVIII pałac (lub tylko jego
połowa) należał do brata nieżyjącej już wówczas Ewy - Antoniego Cieci-
szewskiego, starosty mielnickiego^. W tym kontekście bardziej zrozu-
miałą staje się też transakcja z 1753 roku opisana przez Wiesława Bon-
dyrę. W roku tym, a zatem tuż po przedwczesnej śmierci siostry Ewy,
Antoni Cieciszewski odsprzedał połowę pałacu „Parysów'' niedawnemu
szwagrowi - Antoniemu Dłużewskiemu. W końcu XVIII wieku pałac na-
leżał do Marcina Grotowskiego, a na przełomie stuleci przeszedł w ręce
Jezierskich. Dalsze jego losy opisał Wojciech Koziejowskps.
Podsumowując zatem ten długi wywód genealogiczny oraz ustalenia
dotyczące budynku, można stwierdzić, że jedyny lubelski pałac z we-
E. Szklarska, op. cit., s. 196 oraz A. Boniecki, op. cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 296.
Można domniemywać, że do ślubu doszło w 1728 roku, wtedy bowiem matka Franciszka,
Barbara Podoska, zrzekła się na jego rzecz uposażeń dożywotnich.
62 W. Bondyra, op. cit., s. 187; A. Boniecki, op. cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 296 -
można domniemywać, że ślub Antoniego z Ewą Cieciszewską odbył się około 1750 roku.
Ewa zmarła bardzo szybko, bo w 1752 roku. Dokładna data śmierci Ewy Cieciszewskiej
nie była dotąd znana - A. Boniecki ustałił, iż nie żyła już w 1754 roku. Precyzyjną datę
można jednak ustalić korygując ewidentnie wadliwy zapis z rękopiśmiennej kroniki
OO. Bernardynów zwanej „Mixta", której stosowny fragment opublikował J.A. Wadowski,
op. cit., s. 536-537 (przypis). Zestawienie obejmuje osoby dobrodziejów kościoła pochowa-
nych w jego murach. Zaliczona w ich poczet „Ewa z Cieciszewskich Dłużewska, chorąży-
cowa chełmska", miała wedle tego zestawienia być pochowana w 1732 roku, co jest nie-
możliwe z uwagi na kontekst czasowy. Z pewnością w opublikowanej dacie tkwi błąd —
trójkę należy zastąpić piątką. Ewa umarła najpewniej w 1752. Wcześniej ani nie mogłaby
zostać żoną Antoniego Dłużewskiego (była zbyt młoda) i nie byłaby nazwana chorążycową
chełmską. Jej teść uzyskał bowiem tytuł chorążego chełmskiego dopiero w 1750 roku -
zob. A. Boniecki, op. cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 296 oraz Lńzg&ńcy be7s^ie-
po i ziemi cAeńns^iei A7V-AW77 mie^M. -Spisy, oprać. H. Gmiterek, R. Szczygieł, red.
A. Gąsiorowski, Kórnik 1992, s. 148 i 226 - o Franciszku i o Antonim - s. 204, 207, 216,
226. Ponadto warto zaznaczyć, że Rostworowscy byli też spokrewnieni z Cieciszewskimi.
Kazimierz Cieciszewski, starosta mielnicki (wzmiankowany w 1667) poślubił po śmierci
pierwszej żony niejaką Katarzynę Rostworowską (czyją była córką - nie wiadomo). Jego
prawnuczką była Ewa Cieciszewską, żona Antoniego Dłużewskiego - zob. A. Boniecki, op.
cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 168-169.
63 W. Koziejowski, op. cit., s. 43, 46-47.
ADAM SOĆKO
chorążego krasnostawskiego i od roku 1750 chorążego chełmskiego^.
Dziś można tylko przypuszczać, że część jej posagu stanowił lubelski pa-
łac odzyskany przez Rostworowskich zapewne krótko przed małżeń-
stwem. Najpewniej więc to Anna wniosła lubelską nieruchomość do ma-
jątku rodziny Dlużewskich. Z kolei ślub syna Anny z Rostworowskich
i Franciszka Dłużewskiego, Antoniego z Ewą Cieciszewską stworzył pod-
stawę dla transakcji przejęcia pałacu przez Cieciszewskich. W ten sposób
można wyjaśnić, dlaczego w połowie wieku XVIII pałac (lub tylko jego
połowa) należał do brata nieżyjącej już wówczas Ewy - Antoniego Cieci-
szewskiego, starosty mielnickiego^. W tym kontekście bardziej zrozu-
miałą staje się też transakcja z 1753 roku opisana przez Wiesława Bon-
dyrę. W roku tym, a zatem tuż po przedwczesnej śmierci siostry Ewy,
Antoni Cieciszewski odsprzedał połowę pałacu „Parysów'' niedawnemu
szwagrowi - Antoniemu Dłużewskiemu. W końcu XVIII wieku pałac na-
leżał do Marcina Grotowskiego, a na przełomie stuleci przeszedł w ręce
Jezierskich. Dalsze jego losy opisał Wojciech Koziejowskps.
Podsumowując zatem ten długi wywód genealogiczny oraz ustalenia
dotyczące budynku, można stwierdzić, że jedyny lubelski pałac z we-
E. Szklarska, op. cit., s. 196 oraz A. Boniecki, op. cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 296.
Można domniemywać, że do ślubu doszło w 1728 roku, wtedy bowiem matka Franciszka,
Barbara Podoska, zrzekła się na jego rzecz uposażeń dożywotnich.
62 W. Bondyra, op. cit., s. 187; A. Boniecki, op. cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 296 -
można domniemywać, że ślub Antoniego z Ewą Cieciszewską odbył się około 1750 roku.
Ewa zmarła bardzo szybko, bo w 1752 roku. Dokładna data śmierci Ewy Cieciszewskiej
nie była dotąd znana - A. Boniecki ustałił, iż nie żyła już w 1754 roku. Precyzyjną datę
można jednak ustalić korygując ewidentnie wadliwy zapis z rękopiśmiennej kroniki
OO. Bernardynów zwanej „Mixta", której stosowny fragment opublikował J.A. Wadowski,
op. cit., s. 536-537 (przypis). Zestawienie obejmuje osoby dobrodziejów kościoła pochowa-
nych w jego murach. Zaliczona w ich poczet „Ewa z Cieciszewskich Dłużewska, chorąży-
cowa chełmska", miała wedle tego zestawienia być pochowana w 1732 roku, co jest nie-
możliwe z uwagi na kontekst czasowy. Z pewnością w opublikowanej dacie tkwi błąd —
trójkę należy zastąpić piątką. Ewa umarła najpewniej w 1752. Wcześniej ani nie mogłaby
zostać żoną Antoniego Dłużewskiego (była zbyt młoda) i nie byłaby nazwana chorążycową
chełmską. Jej teść uzyskał bowiem tytuł chorążego chełmskiego dopiero w 1750 roku -
zob. A. Boniecki, op. cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 296 oraz Lńzg&ńcy be7s^ie-
po i ziemi cAeńns^iei A7V-AW77 mie^M. -Spisy, oprać. H. Gmiterek, R. Szczygieł, red.
A. Gąsiorowski, Kórnik 1992, s. 148 i 226 - o Franciszku i o Antonim - s. 204, 207, 216,
226. Ponadto warto zaznaczyć, że Rostworowscy byli też spokrewnieni z Cieciszewskimi.
Kazimierz Cieciszewski, starosta mielnicki (wzmiankowany w 1667) poślubił po śmierci
pierwszej żony niejaką Katarzynę Rostworowską (czyją była córką - nie wiadomo). Jego
prawnuczką była Ewa Cieciszewską, żona Antoniego Dłużewskiego - zob. A. Boniecki, op.
cit., t. 3, Warszawa 1900, s. 168-169.
63 W. Koziejowski, op. cit., s. 43, 46-47.