DOI Heft:
Varia
DOI Artikel:Kempińska, Luiza: Ślad i(nie)obecność w twórczości Evy Kmentovej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43310#0266
264
Luiza Kempińska
Kategoria „rozmieszczania" [spacing), która była przedmiotem namysłu
Derridy oznacza właśnie talu produktywny aktywny charakter przestrzeni.
Rozmieszczanie [spacing] to koncepcja, która [...] odzwierciedla sens twórczej,
pozytywnej siły generatywnej. Tak samo jak dissemination, jak différence, nie-
sie ze sobą wątek genetyczny: to nie tylko odstęp, przestrzeń ustanowiona między
dwiema rzeczami (jak na ogół rozumie się rozmieszczenie), ale także rozmieszcza-
nie, czynność, lub w każdym razie, ruch mający na celu odkładanie40.
Przestrzeń nie jest neutralną pustką, w której umieszczone są obiekty
i gdzie odbywają się wydarzenia, ale raczej medium, mającym własną logikę
i działanie. Podobnie w opisywanej pracy - przestrzeń kształtuje ją i zmienia
lub nadaje jej sens.
POSTAĆ W TRAWIE ALBO JA, \971
Postać w trawie albo ja (il. 4) to rzeźba z roku 1971, stworzona z częścio-
wo polichromowanego cementu azbestowego, składająca się z umieszczonej
na postumencie prostokątnej płyty o nieregularnych brzegach i nierównej,
szorstkiej powierzchni. Prezentowana jest zawsze w układzie horyzontalnym,
w niewielkiej odległości od podłogi. W jej górnej części znajduje się przedsta-
wienie ludzkiej sylwetki o naturalnej wielkości oraz odlewy palców dłoni.
Sylwetka została ukazana częściowo, pozbawiona stóp i głowy Jej kontur
jest obły, ma wiele nienaturalnych wypukłości i wklęśnięć, przez co sprawia
wrażenie nieco schematycznej, powstałej jakby w wyniku obrysowania ciała
bezpośrednio na płycie. Została równomiernie wypełniona jednolitym kolo-
rem, bez modelunku światłocieniowego i konturów, można ją zatem odczyty-
wać jako płaską, dwuwymiarową plamę.
Mimo ze praca ta nie wykorzystuje motywu odcisku ciała w materii rzeź-
biarskiej, a jedynie jego obrys, to wydaje się, że on także jest pewnym rodza-
jem śladu. Przez swą transparentność i obłości konturu kojarzy się on z rozla-
ną cieczą, ta zaś z plamą krwi, która nawiązuje do cielesności i organiczności,
ale także do rytuału i ofiarowania. Nie sposób jednak zidentyfikować na jego
podstawie tożsamości podmiotu-ofiary. Indywidualne cechy wydają się nie-
istotne w obliczu dopełnionego rytuału, będącego rodzajem słusznej koniecz-
ności, wyższego dobra. Podmiot-ofiara jawi się jako wydana na pastwę tego,
co ponadjednostkowe41.
40 Ibidem.
41 K. Gurczyńska-Sady, Podmiot słaby w postmodernizmie [online], <http://www.
ethos.lublin.pl/images/mediaÆTHOS101/gurczynska_sadypdf> [dostęp: 8 czerwca 2014],
Luiza Kempińska
Kategoria „rozmieszczania" [spacing), która była przedmiotem namysłu
Derridy oznacza właśnie talu produktywny aktywny charakter przestrzeni.
Rozmieszczanie [spacing] to koncepcja, która [...] odzwierciedla sens twórczej,
pozytywnej siły generatywnej. Tak samo jak dissemination, jak différence, nie-
sie ze sobą wątek genetyczny: to nie tylko odstęp, przestrzeń ustanowiona między
dwiema rzeczami (jak na ogół rozumie się rozmieszczenie), ale także rozmieszcza-
nie, czynność, lub w każdym razie, ruch mający na celu odkładanie40.
Przestrzeń nie jest neutralną pustką, w której umieszczone są obiekty
i gdzie odbywają się wydarzenia, ale raczej medium, mającym własną logikę
i działanie. Podobnie w opisywanej pracy - przestrzeń kształtuje ją i zmienia
lub nadaje jej sens.
POSTAĆ W TRAWIE ALBO JA, \971
Postać w trawie albo ja (il. 4) to rzeźba z roku 1971, stworzona z częścio-
wo polichromowanego cementu azbestowego, składająca się z umieszczonej
na postumencie prostokątnej płyty o nieregularnych brzegach i nierównej,
szorstkiej powierzchni. Prezentowana jest zawsze w układzie horyzontalnym,
w niewielkiej odległości od podłogi. W jej górnej części znajduje się przedsta-
wienie ludzkiej sylwetki o naturalnej wielkości oraz odlewy palców dłoni.
Sylwetka została ukazana częściowo, pozbawiona stóp i głowy Jej kontur
jest obły, ma wiele nienaturalnych wypukłości i wklęśnięć, przez co sprawia
wrażenie nieco schematycznej, powstałej jakby w wyniku obrysowania ciała
bezpośrednio na płycie. Została równomiernie wypełniona jednolitym kolo-
rem, bez modelunku światłocieniowego i konturów, można ją zatem odczyty-
wać jako płaską, dwuwymiarową plamę.
Mimo ze praca ta nie wykorzystuje motywu odcisku ciała w materii rzeź-
biarskiej, a jedynie jego obrys, to wydaje się, że on także jest pewnym rodza-
jem śladu. Przez swą transparentność i obłości konturu kojarzy się on z rozla-
ną cieczą, ta zaś z plamą krwi, która nawiązuje do cielesności i organiczności,
ale także do rytuału i ofiarowania. Nie sposób jednak zidentyfikować na jego
podstawie tożsamości podmiotu-ofiary. Indywidualne cechy wydają się nie-
istotne w obliczu dopełnionego rytuału, będącego rodzajem słusznej koniecz-
ności, wyższego dobra. Podmiot-ofiara jawi się jako wydana na pastwę tego,
co ponadjednostkowe41.
40 Ibidem.
41 K. Gurczyńska-Sady, Podmiot słaby w postmodernizmie [online], <http://www.
ethos.lublin.pl/images/mediaÆTHOS101/gurczynska_sadypdf> [dostęp: 8 czerwca 2014],