DOI Heft:
Archiwalia
DOI Artikel:Turowski, Andrzej: List, który zaginął
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43310#0277
List, który zaginął
275
sie firmować administracyjnie tylko prof. Konstanty Kalinowski, sprzyjający
Solidarności dyrektor Instytutu Historii Sztuki. To on podpisał odpowiedni
list skierowany do Kantora, na który Kantor odpowiedział znalezionym teraz
w archiwum Instytutu listem.
Kantor w roku 1981 był we Florencji. Pojechał tam w listopadzie 1979
na zaproszenie Comune di Firenze i Teatro Regionale Toscano. W czerwcu
1980 roku odbyła się w kościele Santa Maria słynna premiera Wielopola,
Wielopola, drugiego po Umarłej klasie wielkiego spektaklu artysty. Tam też
zorganizował Kantor włoską wersję Cricoteki, której adres jest na „papie-
rze firmowym" listu (Kantor, krytykując biurokrację, cały czas otaczał się
różnymi gadżetami urzędniczymi, które miały symulować wagę powoływa-
nych przezeń instytucji). We Florencji Kantor pracował z Wiesławem Bo-
rowskim nad wielkim wywiadem, który ukazał się w formie książki w roku
1982 w Warszawie. Niektóre ze sformułowanych w nim problemów znalazły
swoje odbicie w liście.
Jesienią 1981 roku miał miejsce wspomniany w liście objazd jego „wło-
skiego" teatru. Najpierw we wrześniu Cricot był w Wenezueli na Caracas
International Theatre Festival (wrzesień) potem w Norymberdze, Madrycie
i Vittorii na Sycylii (październik). Po powrocie do Krakowa wystawił Umarłą
klasę, a 12 grudnia brał udział w Warszawie w Kongresie Kultury przerwanym
stanem wojennym. Nie wiem, czy miał wystawę malarstwa, o której wspomi-
na w liście, natomiast w tym czasie spotykał się już z Ryszardem Stanisław-
skim (w jednym z tych spotkań uczestniczyłem), omawiając swój udział na
wystawie „Présences Polonaises" (Paryż, Centre Georges Pompidou), przewi-
dzianej na początek roku 1982, do której jednak ze względu na stan wojenny
doszło dopiero w czerwcu 1983 roku.
Odpowiedź Kantora koncentruje się wokół problemu awangardy. Jest wiel-
ce prawdopodobne, że chodziło o wykłady na ten temat. W tamtym czasie
próbowałem na nowo określić pojęcie awangardy, wydobywając nie światopo-
glądowe rysy tej postawy (jak dotychczas), lecz krytyczne ostrze sztuki awan-
gardowej niepoddającej się rekuperacji. Wiązało się to z Benjaminem, ale
przede wszystkim - z większym zainteresowaniem szkołą frankfurcką i kon-
cepcją awangardy sformułowaną przez Adorno. Nie pamiętam, czy w liście
było coś na ten temat.
Kantor odpowiadał jednak w nieco innym duchu, moje problemy go nie
interesowały. Żył przede wszystkim problemami teatru oraz pseudoawangar-
dy, nawiązując do wielkiej burzy wywołanej dobrze znanym artykułem Wie-
sława Borowskiego na ten temat. Był on opublikowany w roku 1975, chyba
w warszawskiej „Kulturze". Tekst Borowskiego powstał pod niewątpliwym
wpływem Kantora, choć sam artysta widział problem bez porównania szerzej
275
sie firmować administracyjnie tylko prof. Konstanty Kalinowski, sprzyjający
Solidarności dyrektor Instytutu Historii Sztuki. To on podpisał odpowiedni
list skierowany do Kantora, na który Kantor odpowiedział znalezionym teraz
w archiwum Instytutu listem.
Kantor w roku 1981 był we Florencji. Pojechał tam w listopadzie 1979
na zaproszenie Comune di Firenze i Teatro Regionale Toscano. W czerwcu
1980 roku odbyła się w kościele Santa Maria słynna premiera Wielopola,
Wielopola, drugiego po Umarłej klasie wielkiego spektaklu artysty. Tam też
zorganizował Kantor włoską wersję Cricoteki, której adres jest na „papie-
rze firmowym" listu (Kantor, krytykując biurokrację, cały czas otaczał się
różnymi gadżetami urzędniczymi, które miały symulować wagę powoływa-
nych przezeń instytucji). We Florencji Kantor pracował z Wiesławem Bo-
rowskim nad wielkim wywiadem, który ukazał się w formie książki w roku
1982 w Warszawie. Niektóre ze sformułowanych w nim problemów znalazły
swoje odbicie w liście.
Jesienią 1981 roku miał miejsce wspomniany w liście objazd jego „wło-
skiego" teatru. Najpierw we wrześniu Cricot był w Wenezueli na Caracas
International Theatre Festival (wrzesień) potem w Norymberdze, Madrycie
i Vittorii na Sycylii (październik). Po powrocie do Krakowa wystawił Umarłą
klasę, a 12 grudnia brał udział w Warszawie w Kongresie Kultury przerwanym
stanem wojennym. Nie wiem, czy miał wystawę malarstwa, o której wspomi-
na w liście, natomiast w tym czasie spotykał się już z Ryszardem Stanisław-
skim (w jednym z tych spotkań uczestniczyłem), omawiając swój udział na
wystawie „Présences Polonaises" (Paryż, Centre Georges Pompidou), przewi-
dzianej na początek roku 1982, do której jednak ze względu na stan wojenny
doszło dopiero w czerwcu 1983 roku.
Odpowiedź Kantora koncentruje się wokół problemu awangardy. Jest wiel-
ce prawdopodobne, że chodziło o wykłady na ten temat. W tamtym czasie
próbowałem na nowo określić pojęcie awangardy, wydobywając nie światopo-
glądowe rysy tej postawy (jak dotychczas), lecz krytyczne ostrze sztuki awan-
gardowej niepoddającej się rekuperacji. Wiązało się to z Benjaminem, ale
przede wszystkim - z większym zainteresowaniem szkołą frankfurcką i kon-
cepcją awangardy sformułowaną przez Adorno. Nie pamiętam, czy w liście
było coś na ten temat.
Kantor odpowiadał jednak w nieco innym duchu, moje problemy go nie
interesowały. Żył przede wszystkim problemami teatru oraz pseudoawangar-
dy, nawiązując do wielkiej burzy wywołanej dobrze znanym artykułem Wie-
sława Borowskiego na ten temat. Był on opublikowany w roku 1975, chyba
w warszawskiej „Kulturze". Tekst Borowskiego powstał pod niewątpliwym
wpływem Kantora, choć sam artysta widział problem bez porównania szerzej