Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (12.1950)

GŁOWY WAWELSKIE


Rt/c. IS. Glotaa senatora (III. 5). Fot. S. Koiorcca. Ri/c. 19. Droorzanin (IV, 2).
Fot. S. Kototoca.

dekoracyjne jak i figuralne dzieła i jakkolwiek pozostający w cieniu,
nie umiejący się wybić i zyskać sobie odpowiedniego miejsca wśród in-
nych zatrudnionych na zamku królewskim, godzien 'jest naszej najwyż-
szej uwagi. Jego też uważać musimy za autora głów z sali poselskiej.
Było ich niegdyś 194 czy 195, dziś jest ich tylko 30. W lustracji
z r. 1739 jest wzmianka, że wówczas już 25 było ,,porozpadanych i nad-
łupanych". Po rozbiorach cały ich zespół został ze stropu wyrwany i roz-
prószył się. Część (24) znalazła się w muzeum Rumiancowskim w Mosk-
wie, część zaś (6) była w Krakowie w posiadaniu prof. Stanisława Tar-
nowskiego. Szczegółowe dzieje rozproszenia głów i dzieje poszukiwań
celem ich odnalezienia opisuje Tomkowicz oraz Kunzek Dopiero akcja
odnowienia Wawelu od r. 1905, po odebraniu zamku królewskiego z rąk
austryjackich władz wojskowych spowodowała, że to co jeszcze z nich
pozostało powróciło na Wawel i wprawione zostało znów w odnowione
kasetony stropu sali poselskiej, jednak inaczej niż to miało miejsce
przedtem, a jak to opisuje lustracja z r. 1739.
Poza tymi 30 głowami, znajduje się jeszcze w Muzeum im. Matejki
w Krakowie 5 głów, których pochodzenie tradycja łączy ze stropem sali

Tamże, s. 385—390. Kunzek H., O ,,głowach" ze stropu sali poselskiej na
Wawelu. -Sztuki Piękne, z. I, Kraków, 1924—25.

17