DOI Heft:
Nr. 3
DOI Artikel:Sprawy inwentaryzacji
DOI Artikel:Konferencja w sprawie inwentaryzacji zabytków
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.38029#0398
KONFERENCJA W SPRAWIE INWENTARYZACJI ZABYTKÓW
a dotyczących: stosowania większej ilości jaśniejszych
i bardziej precyzyjnych rzutów architektonicznych,
umieszczania mapek powiatów z zaznaczeniem są-
siednich jednostek administracyjnych, podawania na-
zwisk fundatorów z aktualnie pełnioną funkcją, sko-
rowidza rzeczowego ważniejszych obiektów, zaznacza-
nia gwiazdką lub z reguły zdjęciem fotograficznym
obiektów większej wagi — uwzględnią w miarę moż-
ności redakcje dalszych tomów Katalogu.
Na zarzuty dyskutantów, wskazujących na braki
pewnych obiektów zabytkowych w poszczególnych ze-
szytach Katalogu odpowiedział J. Szabłowski, przed-
stawiając niezwykle trudne warunki pracy inwenta-
ryzatorów, jak również niemożność osobistej kontroli
terenu przez redaktorów tomów wojewódzkich.
Z ostatnio poruszonych problemów związano w dy-
skusji sprawę konieczności wzmożenia szkolenia kadr
inwentaryzatorów i zapewnienia autorom Katalogu,
pracującym na podstawie umowy o dzieło, a często
stale nie zatrudnionym, zarówno świadczeń socjalnych,
jak i troski o lepsze warunki pracy. W tej ostatniej
sprawie zabrała głos M. Kwiczalanka, autorka szere-
gu katalogów powiatowych, poparta następnie wypo-
wiedzią J. Szabłowskiego. Ciężkie, z gruntu nieno-
woczesne warunki pracy inwentaryzatorów, przedsta-
wione przez wspomnianych dyskutantów sprawiają, że
praca terenowa ma ciągle jeszcze charakter pionier-
ski, a będąc równocześnie pracą niezwykle odpowie-
dzialną, wymaga szczególnej opieki odnośnych władz.
Dyskusja na temat dalszych prac nad inwentary-
zacją sztuki polskiej obejmowała następujące zagad-
nienia: 1) kolejności województw opracowywanych w
wydawnictwie katalogowym, 2) inwentarzy topogra-
ficznych i problemowych, 3) inwentaryzacji wielkich
miast.
1) Na plan pierwszy wysunięto opracowanie
katalogów województw: kieleckiego, poznańskiego,
olsztyńskiego, bydgoskiego-, lubelskiego, rzeszow-
skiego, warszawskiego, białostockiego. W większo-
ści zatem wypadków uznano ziemie centralne, na
których przede wszystkim kształtowała się naro-
dowość polska, za szczególnie ważne dla badań hi-
storii sztuki; ziemie odzyskane, za wyjątkiem woj.
olsztyńskiego, zapoznanego przez naukę niemiecką,
a bardzo istotnego dla kultury polskiej, odsunęli
dyskutanci na dalszy plan, tym bardziej, że posia-
dają one na ogół niemieckie opracowania naukowe.
2) Decydująca większość dyskutantów opowie-
działa się za opracowywaniem Inwentarzy proble-
mowych w miejsce topograficznych. Dla opracowań
problemowych, zdaniem J. Szabłowskiego szczegól-
nie nadają się pewne tereny ziem odzyskanych,
gdzie ten typ inwentarza pozwoli spośród wielkiej
różnorodności obiektów wyłonić zespoły zabytkowe
o specjalnej wadze dla kultury polskiej.
3) W sprawie inwentaryzacji wielkich miast za-
brał głos J. Lepiarczyk zdając sprawę ze stanu
prac nad Inwentarzem Krakowa, podjętym przez
ośrodek uniwersytecki. Dotychczas zinwentaryzo-
wano większość budownictwa sakralnego oraz ka-
tedrę i przeważającą część zabudowań wzgórza
wawelskiego. Uznano za słuszne podjęcie opraco-
wań inwentaryzacyjnych wielkich miast przez
ośrodki uniwersyteckie.
Stan zniszczenia szeregu miast polskich skłania
do podjęcia w tym wypadku wydawnictw typu In-
wentarza, a nie Katalogu. J. Szabłowski wysunął
propozycję przyjęcia dla pewnych miast Polski róż-
nej daty jako podstawy do opisu istniejącego sta-
nu zabytków, i tak: dla Krakowa stanu obecnego,
dla Warszawy r. 1939, dla Gdańska r. 1939 lub 1944.
W podsumowaniu J. Starzyński nawiązując do wy-
powiedzi poprzedników stwierdził, że: „nie jest obo-
jętne przy wszelkich pracach edytorskich ... dla ja-
kiej metodologii, dla j alki ej przyszłej syntezy one słu-
żą", że „...wszystkie właściwie uwagi (dyskutantów),
propozycje uzupełnień, wzbogacenia jakoś spojrzenia
w katalogach, płynęły z troski o to, aby Katalog był
o wiele bardziej przydatny i użyteczny dla... marksi-
stowskiego ujmowania procesu historycznego w sztu-
ce".
B. W.
360
a dotyczących: stosowania większej ilości jaśniejszych
i bardziej precyzyjnych rzutów architektonicznych,
umieszczania mapek powiatów z zaznaczeniem są-
siednich jednostek administracyjnych, podawania na-
zwisk fundatorów z aktualnie pełnioną funkcją, sko-
rowidza rzeczowego ważniejszych obiektów, zaznacza-
nia gwiazdką lub z reguły zdjęciem fotograficznym
obiektów większej wagi — uwzględnią w miarę moż-
ności redakcje dalszych tomów Katalogu.
Na zarzuty dyskutantów, wskazujących na braki
pewnych obiektów zabytkowych w poszczególnych ze-
szytach Katalogu odpowiedział J. Szabłowski, przed-
stawiając niezwykle trudne warunki pracy inwenta-
ryzatorów, jak również niemożność osobistej kontroli
terenu przez redaktorów tomów wojewódzkich.
Z ostatnio poruszonych problemów związano w dy-
skusji sprawę konieczności wzmożenia szkolenia kadr
inwentaryzatorów i zapewnienia autorom Katalogu,
pracującym na podstawie umowy o dzieło, a często
stale nie zatrudnionym, zarówno świadczeń socjalnych,
jak i troski o lepsze warunki pracy. W tej ostatniej
sprawie zabrała głos M. Kwiczalanka, autorka szere-
gu katalogów powiatowych, poparta następnie wypo-
wiedzią J. Szabłowskiego. Ciężkie, z gruntu nieno-
woczesne warunki pracy inwentaryzatorów, przedsta-
wione przez wspomnianych dyskutantów sprawiają, że
praca terenowa ma ciągle jeszcze charakter pionier-
ski, a będąc równocześnie pracą niezwykle odpowie-
dzialną, wymaga szczególnej opieki odnośnych władz.
Dyskusja na temat dalszych prac nad inwentary-
zacją sztuki polskiej obejmowała następujące zagad-
nienia: 1) kolejności województw opracowywanych w
wydawnictwie katalogowym, 2) inwentarzy topogra-
ficznych i problemowych, 3) inwentaryzacji wielkich
miast.
1) Na plan pierwszy wysunięto opracowanie
katalogów województw: kieleckiego, poznańskiego,
olsztyńskiego, bydgoskiego-, lubelskiego, rzeszow-
skiego, warszawskiego, białostockiego. W większo-
ści zatem wypadków uznano ziemie centralne, na
których przede wszystkim kształtowała się naro-
dowość polska, za szczególnie ważne dla badań hi-
storii sztuki; ziemie odzyskane, za wyjątkiem woj.
olsztyńskiego, zapoznanego przez naukę niemiecką,
a bardzo istotnego dla kultury polskiej, odsunęli
dyskutanci na dalszy plan, tym bardziej, że posia-
dają one na ogół niemieckie opracowania naukowe.
2) Decydująca większość dyskutantów opowie-
działa się za opracowywaniem Inwentarzy proble-
mowych w miejsce topograficznych. Dla opracowań
problemowych, zdaniem J. Szabłowskiego szczegól-
nie nadają się pewne tereny ziem odzyskanych,
gdzie ten typ inwentarza pozwoli spośród wielkiej
różnorodności obiektów wyłonić zespoły zabytkowe
o specjalnej wadze dla kultury polskiej.
3) W sprawie inwentaryzacji wielkich miast za-
brał głos J. Lepiarczyk zdając sprawę ze stanu
prac nad Inwentarzem Krakowa, podjętym przez
ośrodek uniwersytecki. Dotychczas zinwentaryzo-
wano większość budownictwa sakralnego oraz ka-
tedrę i przeważającą część zabudowań wzgórza
wawelskiego. Uznano za słuszne podjęcie opraco-
wań inwentaryzacyjnych wielkich miast przez
ośrodki uniwersyteckie.
Stan zniszczenia szeregu miast polskich skłania
do podjęcia w tym wypadku wydawnictw typu In-
wentarza, a nie Katalogu. J. Szabłowski wysunął
propozycję przyjęcia dla pewnych miast Polski róż-
nej daty jako podstawy do opisu istniejącego sta-
nu zabytków, i tak: dla Krakowa stanu obecnego,
dla Warszawy r. 1939, dla Gdańska r. 1939 lub 1944.
W podsumowaniu J. Starzyński nawiązując do wy-
powiedzi poprzedników stwierdził, że: „nie jest obo-
jętne przy wszelkich pracach edytorskich ... dla ja-
kiej metodologii, dla j alki ej przyszłej syntezy one słu-
żą", że „...wszystkie właściwie uwagi (dyskutantów),
propozycje uzupełnień, wzbogacenia jakoś spojrzenia
w katalogach, płynęły z troski o to, aby Katalog był
o wiele bardziej przydatny i użyteczny dla... marksi-
stowskiego ujmowania procesu historycznego w sztu-
ce".
B. W.
360