DOI issue:
Nr. 1
DOI article:Recenzje - Wystawy
DOI article:Waźbiński, Zygmunt: Simon Vouet (1590-1649): Paryż, Galeries Nationales du Grand Palais, 6 listopada 1990-11 lutego 1991
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48739#0089
RECENZJE — WYSTAWY
II. 9. Simon Vouet. „Buona ventura", 1618-20 r., Ottawa, National Gallery. Repr. wg J. i nuillier, „Simon Uouet...' s. 197
macje zawarte w inwentarzach Voueta z 1639 i 1649 r. nie
pozwalają potwierdzić tego domysłu37.
Pomoc kardynała Del Monte nie ograniczała się li
tylko do Voueta i twórców należących do jego pokolenia.
Ze szczodrości wielkiego mecenasa korzystali, jak sugero-
wałyby cytowane już inwentarze kardynała Del Monte,
także przedstawiciele wcześniejszej generacji: rówieśnicy
Caravaggia. Być może, że pod generalizującycm okreś-
leniem autorstwa wielu obrazów z kolekcji Del Monte
jakofiammingo ukrywają się nie tylko artyści pochodzący
z francuskiej części Niderlandów (Louis Finson, Gerard
Duffet, Jean Ducamps, Nicolas Regnier), ale także
lotaryńscy (Jean Leclerc), a nawet, pracujący w stylu
niderlandzkim, artyści południowo-francuscy (Trophime
Bigot, Nicolas Tournier).
Mam nadzieję, że przyszłe badania potwierdzą niniej-
sze hipotezy; w ten sposób rola kardynała Del Monte,
jako promotora wielkiego stylu międzynarodowego cara-
vaggionizmu uzyskałaby pełniejszą dokumentację.
Wydaje się zatem, że włoski okres Simona Voueta
zasługuje na jeszcze większą niż dotąd uwagę. I to
nie tylko dlatego, że styl jego ówczesnych malowideł
jest bardziej osobisty aniżeli dzieł paryskich oraz,
że wówczas ukształtowała się jego kultura artystyczna,
z której zasobów korzystał później na niewiarygodną
wprost skalę, ale również dlatego, że Vouet stworzył
podwaliny pod nowy model kształcenia artystycznego
młodzieży francuskiej. Składał się on z trzech elementów:
nauczania początkowego w pracowni mistrza, szkoły
artystycznej oraz stażu w Italii. System ten został sko-
dyfikowany w dwóch etapach: w 1648 r. poprzez utwo-
rzenie paryskiej Academie de Peinture et Sculpture
oraz w 1666 r. poprzez powołanie rzymskiej Academie
de France. System ten miał zapewnić sztuce francuskiej
miejsce szczególne w kulturze europejskiej na przeciąg
kilku następnych wieków.
81
II. 9. Simon Vouet. „Buona ventura", 1618-20 r., Ottawa, National Gallery. Repr. wg J. i nuillier, „Simon Uouet...' s. 197
macje zawarte w inwentarzach Voueta z 1639 i 1649 r. nie
pozwalają potwierdzić tego domysłu37.
Pomoc kardynała Del Monte nie ograniczała się li
tylko do Voueta i twórców należących do jego pokolenia.
Ze szczodrości wielkiego mecenasa korzystali, jak sugero-
wałyby cytowane już inwentarze kardynała Del Monte,
także przedstawiciele wcześniejszej generacji: rówieśnicy
Caravaggia. Być może, że pod generalizującycm okreś-
leniem autorstwa wielu obrazów z kolekcji Del Monte
jakofiammingo ukrywają się nie tylko artyści pochodzący
z francuskiej części Niderlandów (Louis Finson, Gerard
Duffet, Jean Ducamps, Nicolas Regnier), ale także
lotaryńscy (Jean Leclerc), a nawet, pracujący w stylu
niderlandzkim, artyści południowo-francuscy (Trophime
Bigot, Nicolas Tournier).
Mam nadzieję, że przyszłe badania potwierdzą niniej-
sze hipotezy; w ten sposób rola kardynała Del Monte,
jako promotora wielkiego stylu międzynarodowego cara-
vaggionizmu uzyskałaby pełniejszą dokumentację.
Wydaje się zatem, że włoski okres Simona Voueta
zasługuje na jeszcze większą niż dotąd uwagę. I to
nie tylko dlatego, że styl jego ówczesnych malowideł
jest bardziej osobisty aniżeli dzieł paryskich oraz,
że wówczas ukształtowała się jego kultura artystyczna,
z której zasobów korzystał później na niewiarygodną
wprost skalę, ale również dlatego, że Vouet stworzył
podwaliny pod nowy model kształcenia artystycznego
młodzieży francuskiej. Składał się on z trzech elementów:
nauczania początkowego w pracowni mistrza, szkoły
artystycznej oraz stażu w Italii. System ten został sko-
dyfikowany w dwóch etapach: w 1648 r. poprzez utwo-
rzenie paryskiej Academie de Peinture et Sculpture
oraz w 1666 r. poprzez powołanie rzymskiej Academie
de France. System ten miał zapewnić sztuce francuskiej
miejsce szczególne w kulturze europejskiej na przeciąg
kilku następnych wieków.
81