Instytut Sztuki (Warschau) [Editor]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Editor]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Editor]
Biuletyn Historii Sztuki
— 54.1992
Cite this page
Please cite this page by using the following URL/DOI:
https://doi.org/10.11588/diglit.48739#0218
DOI issue:
Nr. 2
DOI article:Recenzje - Książki
DOI article:Depta, Ryszard: [Rezension von: Mariusz Kapowicz, Baldasar Fontana, 1661-1733, Un berniniano ticinese in Moravia e Polonia]
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48739#0218
RECENZJE — KSIĄŻKI
11. 3. Sanktuarium sv. Kopecek k. Ołomuńca, kościół parafialny, ołtarz główny, 1 722 - 1726,
fot. W. Górski
III. 3: Svaty Kopecek pres d'Ołomuniec, Eglise paroissiale, Maitre-Autel, 1 722 - 1726, photo
W. Górski
kształtowanie draperii. Być może też u niego Fontana nauczył
się wykonywać pełnopostaciowe figury w drewnie. Najwięcej,
zdaniem autora, łączy Baltazara Fontanę z osobą Barberinie-
go, a ściślej - z jego warsztatem. Z warsztatem - bo łączą ich nie
tyle „zagadnienia koncepcji sztuki, układu figur, typu ekspre-
sji", co system i repertuar architektonicznej dekoracji stiuko-
wej. Na podstawie tego podobieństwa Karpowicz wysuwa
hipotezę, że Fontana rozpoczął swą praktykę zawodową jako
pomocnik Barberiniego (s. 50). Podobieństwo to jest, zdaniem
autora, jeszcze większe w odniesieniu do dzieł warsztatu Bar-
beriniego z 2 poł. lat 1680-tych, co jest tu interpretowane jako
efekt ponownego przyłączenia się Fontany (po jego powrocie
z Rzymu) do warsztatu starego mistrza; tym razem byłby już
najprawdopodobniej współwykonawcą, nie pomocnikiem (s.
84
11. 3. Sanktuarium sv. Kopecek k. Ołomuńca, kościół parafialny, ołtarz główny, 1 722 - 1726,
fot. W. Górski
III. 3: Svaty Kopecek pres d'Ołomuniec, Eglise paroissiale, Maitre-Autel, 1 722 - 1726, photo
W. Górski
kształtowanie draperii. Być może też u niego Fontana nauczył
się wykonywać pełnopostaciowe figury w drewnie. Najwięcej,
zdaniem autora, łączy Baltazara Fontanę z osobą Barberinie-
go, a ściślej - z jego warsztatem. Z warsztatem - bo łączą ich nie
tyle „zagadnienia koncepcji sztuki, układu figur, typu ekspre-
sji", co system i repertuar architektonicznej dekoracji stiuko-
wej. Na podstawie tego podobieństwa Karpowicz wysuwa
hipotezę, że Fontana rozpoczął swą praktykę zawodową jako
pomocnik Barberiniego (s. 50). Podobieństwo to jest, zdaniem
autora, jeszcze większe w odniesieniu do dzieł warsztatu Bar-
beriniego z 2 poł. lat 1680-tych, co jest tu interpretowane jako
efekt ponownego przyłączenia się Fontany (po jego powrocie
z Rzymu) do warsztatu starego mistrza; tym razem byłby już
najprawdopodobniej współwykonawcą, nie pomocnikiem (s.
84