RZEŹBY CAMPAGNI I FRANCO


II. 15. S. Serlio, projekt portalu "nonfinito " i "rotto " Repr. wg
"Extraordinario...", tabl. XXII
III. 15. S. Serlio, projet d'un portail „non finito" et „rotto".
Reproduction d 'apres „Extraordinario... ' ', tabl. XXII


II. 16. H. Moltzfelt, działo "Circe" w Muzeum Wojska
Polskiego w Warszawie. Fot. M. Ciunowicz
III. 16. H. Moltzfelt, le canon „Circe", Musee de la 'Armee
Polonaise, Varsovie. Photo M. Ciunowicz

grobek fundacji "Sierotki" poświęcony jego synowi
Krzysztofowi Mikołajowi Radziwiłłowi (zm. 1607).
Po kilkuletniej nauce w jezuickim kolegium w Bra-
niewie Krzysztof Mikołaj Radziwiłł (ur. 1590) wraz z
braćmi Janem Jerzym (ur. 1588) i Albrychtem Włady-
sławem (ur. 1589) wyprawieni zostali w 1603 r. do
Augsburga na dalsze studia62. Podczas tego pobytu wi-
zerunki młodych książąt uwiecznione zostały w dziele
ich nauczyciela, jezuity Mateusza Radera63. Radziwił-
łowie uczyli się tam do początku 1606 r. Następnie
Krzysztof Radziwiłł będący pod opieką Marcina Żagla
udał się do Bolonii, aby dalej uzupełniać swoje wy-
kształcenie64. Radziwiłł zmarł nagle po dziewięciu
dniach choroby, 4 maja 1607 r. w wieku szesnastu lat.
Jak trafnie zauważył Jerzy Kowalczuk nagrobek i
popiersie zostały przywiezione z Italii0". Znajduje to
potwierdzenie źródłowe. Otóż w liście z 26 maja 1607 r.

pisanym przez Żagla z Wenecji informuje on "Sierot-
kę", że Monumentum albo nagrobku tak prentko nie
mogłem zostawić (tj. zabrać ze sobą, przyp. T.B.66) ale
do woli i rozkazania WKM odłożyłem o czym da Pan
Bóg ustnie dam sprawę67. Wynikałoby z niego, że ksią-
żę dowiedziawszy się o śmierci syna natychmiast zlecił
Żaglowi zamówienie pomnika. Przywiezienie nagrobka
musiało nastąpić w późniejszym czasie, gdyż opiekun
wraz z pozostałymi braćmi Janem i Albrychtem przyby-
łymi do Wenecji z Rzymu udali się natychmiast przez
Padwę i Wiedeń do Polski, w której znaleźli się już w
końcu czerwca 1607 r.6' Pomnik mógł być gotowy w
rok później gdy 7 sierpnia 1608 r. odbył się pogrzeb
młodego Radziwiłła69. Nagrobek księcia ma formę edi-
kuli ustawionej na niewielkim cokole (il. 20). Między
pełnoplastycznymi, różowymi kolumnami korynckimi
z białymi kapitelami i bazami, znajduje się popiersie

43