WSKRZESZENIE ŁAZARZA FABRITIUSA


II. 15. Leonaert Bramer, Wskrzeszenie Łazarza, Narodni Galerie, Praga.

nej lub obu stronach diagonalne akcenty, prze-
chylone na zewnątrz (Niewierny Tomasz, Uczta
Baltazara ok. 1635-38, Wniebowstąpienie 1636,
Zmartwychwstanie ok. 1636-39, Wesele Samsona
z 1638 r.). Charakterystyczne obwiedzenie świat-
łem ręki wyciągniętej w wymownym geście, ude-
rzające w postaci Chrystusa i jednego ze świad-
ków w obrazie Fabritiusa, powtarza się wielo-
krotnie w pracach Rembrandta z 1.1630-42 (Lek-
cja anatomii dra Tulpa, Uczta Baltazara, Ofiara
Abrahama z 1635 r., Danae z 1636 r. Portret

C.C. Anslo z 1641, Straż nocna); znamienne jest
przy tym, że ta „formuła patosu" (Riegl) nie
pojawia się już po 1642 r. Siła promieniowania
biało-żółtawych tonów barwnych w partiach roz-
świetlenia i ich szerokie nałożenie na płótno przy-
wodzą na myśl rozsłonecznioną równinę w krakow-
skim Krajobrazie z miłosiernym Samarytaninem
(1638) oraz najjaśniejsze fragmenty dwóch późnych
obrazów z cyklu pasyjnego — Złożenia do grobu
i Zmartwychwstania (oba z 1. 1636-39, Monachium,
Alte Pinakothek).

39