RECENZJE — WYSTAWY

* * *
Kluczem do tej interesującej wystawy jest monumen-
talny, liczący ponad pięćset stron katalog, zredagowany
przez prof. J.Thuillier, uzupełniony, jak już powiedzia-
łem, notami pani Brejon de Lavergnee o rysunkach oraz
pana Lavalle o arrasach projektowanych przez Voueta.
Właściwy katalog (ss. 175-525) poprzedza obszerne
dossier Voueta, na które składają się studia prof. Thuillier
charakteryzujące Voueta jako artystę, organizację jego
pracowni w okresie paryskim, związki malarza ze współ-
czesną grafiką, a także biografia i antologia tekstów
krytyki i historiografii artystycznej dotyczących Voueta.
Katalog zamyka pełna bibliografia oraz spis wystaw, na
których prezentowano dzieła artysty.
Na szczególną uwagę w tym dossier zasługuje studium
poświęcone grafikom Voueta i jego współpracowników.
Zgromadzone przez prof. Thuilliera sztychy, niekiedy
niezmiernie rzadkie (i co ważne — świetnie zaprezen-
towane, ukazujące detale), informują o pierwotnym sta-
nie rozproszonych zespołów dekoracyjnych, względnie
o wyglądzie uszkodzonych lub zaginionych malowideł.
Jest to materiał tym bardziej znaczący, że większość
grafik wykonana została pod nadzorem Voueta, który
wymagał wiernego odtwarzania cech stylowych swoich
dzieł. Studium to wnosi wiele nowego do wiedzy o pow-
staniu grafiki reprodukcyjnej.
Biografia zawiera wszystkie źródła dotyczące życia
i działalności Voueta jako artysty, nauczyciela i polityka.
Prof. Thuillier starał się wyjaśnić artystyczną genealogię
malarza oraz przyczyny jego zawrotnej kariery, zwłaszcza
w latach 30. XVII w. Stąd tyle uwagi poświęcił niemal
dwudziestoletniemu okresowi włoskiemu, oraz związkom
artysty z ówczesnymi politykami francuskimi — jego
głównymi mecenasami.
Vouet pochodził ze starej rodziny artystycznej związa-
nej z dworem francuskim: ojciec — Wawrzyniec był
malarzem nadwornym Henryka IV (od 1610). W tym
kontekście nie trudno zrozumieć dlaczego dwudziestole-
tni Simon znalazł się, jako portrecista, w gronie osób
towarzyszących Achille de Harley, posłowi francuskie-
mu, udającemu się do Konstantynopola (1611) i dlaczego
około 1618 r.(?) uzyskał — pomimo że jego wyjazd był
prywatny — stypendium królewskie, pozwalające na
dostatnie życie w Rzymie i spokojne studia. Informacje
dotyczące włoskiego okresu twórczości (źródłowo udo-
kumentowane) pochodzą z późnego okresu; gdyby pomi-
nąć dwie wzmianki w Stati d'anime z 1615 i 1619 r.,
wzmiankę z 1618 r. o wypłacie stypendium oraz sztych
Vignona z 1618 r. reprodukujący Parę zakochanych, to
właściwa dokumentacja pochodzi dopiero z 1621 r., kiedy
to malarz, na polecenie rodziny Orsinich, wyjechał do
Genui, nawiązał kontakt z rodziną Doria, a następnie
odbył wielotygodniową podróż po Lombardii, Emilii
i Toskanii. Podróż ta pozwoliła artyście poszerzyć jego
doświadczenia i ugruntować reputację jako malarza.


II. 2. Van Dyck, Portret Simona Vouet, ryt. Van Vorst,
ok. 1634 r. Repr. wg J. Thuillier, „Simon Vouet...", s. 110

Vouet po powrocie do Rzymu stał się malarzem
znanym: otrzymał zlecenie na dekorację kaplicy Alaleone
przy S. Lorenzo in Lucina (1623-24) oraz dwóch ołtarzy
dla bazyliki Św. Piotra (1624); w tymże samym roku
został mianowany prezesem Akademii św. Łukasza (paź-
dziernik 1624). Winiety, względnie portrety do dzieł
współczesnych poetów i teologów (m. in. do prac Gio-
vanni Andrea Rovetti, Marcello Giovanetti, Vincenzo
Guiniggio, Giulio Strozzi) świadczą o tym, że Vouet
utrzymywał dość zażyłe stosunki ze środowiskiem literac-
kim Rzymu. Czy zawdzięczał to „przyspieszenie" swojej
kariery Cassianowi dal Pozzo, którego poznał około 1620
r. i rodzinie Barberinich (zwłaszcza od sierpnia 1623 r.,
kiedy Maffeo wybrany został papieżem), jak sądzi prof.
Thuillier? Do kwestii tej powrócimy później.
Niewątpliwie sukcesy rzymskie lat 20. sprawiły, że
w Paryżu przypomniano sobie o Vouecie. Wykorzystała
to skwapliwie rodzina artysty (obok ojca Wawrzyńca,
wciąż związanego z dworem, na służbę królewską prze-
szedł także starszy brat Voueta — Aubin, który przeby-

75