RECENZJE — WYSTAWY


II. 3. Simon Vouet, „Św. Łukasz malujący Madonnę",
ryt. Claude Mellan, 125 r. Paryż, Bibliotheque Nationale.
Repr. wg J. Thuillier, „Simon Vouet...", s. 104

wał także kilka lat w Rzymie). Vouet, po powrocie do
Paryża, otrzymał tytuł pierwszego malarza nadwornego
i odpowiednią do stanowiska gażę. Dostał mieszkanie
w Luwrze (2 IV 1628) a następnie pracownię (20 I 1631).
Jego paryska pracownia stała się prawdziwą szkołą,
przewinęli się przez nią — jak pokazał Thuillier — niemal
wszyscy liczący się artyści francuscy: od Charles-Alphon-
se Du Fresnoy i Pierre Mignarda do Eustache le Sueura,
Charles Dauphina i Charles Lebruna. Wszyscy ci ludzie,
po odbyciu stażu u Voueta, wyjechali do Italii na dalsze
studia... Virginia da Vezzo, żona Voueta, organizowała
z kolei kursy rysunku dla dam z towarzystwa. Z czasem,
na skutek mariaży, powstał wielki „klan Vouetów".
W latach 30. Vouet całkowicie kontrolował życie artys-
tyczne Paryża. Jego szczególną pozycję w środowisku
paryskim ilustruje chyba najlepiej (zaginiony) portret
Van Dycka, znany dzięki znakomitemu sztychowi Van

Vorsta z 1634 r. opatrzony podpisem: Simon Vouet
/Parisiensis Primus Galliarum Regia Pictor/ Historiarum
in Maiori Forma.
Powoli jednak konsolidowała się „fronda" przeciw
monopolowi artysty. Organizowali ją powracający z Italii
eks-uczniowie. To oni zorganizowali w 1648 r. Królewską
Akademię Malarstwa i Rzeźby z wyłączeniem mistrza,
który powołał do życia inną, konkurencyjną Akademię,
opartą na tradycyjnej strukturze cechowej (Maitrise).
Jednakże choroba i przedwczesna śmierć Voueta zapew-
niły triumf nowej paryskiej generacji artystycznej.
* * *
Włoski okres Voueta, a rzymski w szczególności,
obejmuje jeszcze, pomimo dotychczasowych badań, wiele
spraw niewyjaśnionych, dotyczących zarówno twórczo-
ści, jak i biografii artysty. W badaniach nad Youetem
(więcej, nad środowiskiem francuskim w Rzymie) pomi-
nięto nazwisko kardynała Francesco Maria Del Monte.
Wymienia je, co prawda, jednak w niepełnym brzmieniu:
Francesco Del Monte prof. Thuillier, przy okazji powoła-


II. 4. Simon Vouet, „Św. Cecylia",
ryt. Francesco Paioi(?), 1627 r. Paryż, Bibliotheque Nationale.
Repr. wg J. Thuillier, „Simon Vouet...", s. 106

76