Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]
Biuletyn Historii Sztuki
— 54.1992
Zitieren dieser Seite
Bitte zitieren Sie diese Seite, indem Sie folgende Adresse (URL)/folgende DOI benutzen:
https://doi.org/10.11588/diglit.48739#0094
DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Recenzje - Książki
DOI Artikel:Miziołek, Jerzy: [Rezension von: Michelangelo e la sinista. La tecnica, il restauro, il milto: Vaticano 1990, Roma, Fratelli Palombi Editori, 1990, ss. 306, il. nlb.]
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48739#0094
RECENZJE — KSIĄŻKI
11. 1. Ambrogio Brambilla, Wnętrze Kaplicy Sykstyńskiej w czasie Mszy Świętej,
rycina z ok. 1580 r., Biblioteca Apostolica Vaticana, (wg Ch. de Tolnay, Michelangelo, II, Princeton 1945)
klej-werniks, zwany keratina (cheratina), który w więk-
szym jeszcze zapewne stopniu niż sadza, kurz i wykwity
soli, które miał ukrywać bądź rozjaśniać, przyczynił się do
ściemnienia malowideł Michała Anioła. W 1625 r. przy
pomocy miękisza chleba oczyścił freski, ale być może
tylko te na ścianach, Simone Lagi. O tym jak bardzo
freski sklepienia ściemniały w kilkadziesiąt lat później
daje pojęcie zapis Rogera de Piles z 1699 r., który pisał:
Buonarroti nie dbał zupełnie o kolorystykę10. Kolejną
wielką konserwację malowideł przeprowadził w pierwszej
ćwierci XVIII w. pod nadzorem Carla Maratty, Annibale
Mazzuoli. Podobnie jak Maratta w Stanzach Rafaela, tak
86
11. 1. Ambrogio Brambilla, Wnętrze Kaplicy Sykstyńskiej w czasie Mszy Świętej,
rycina z ok. 1580 r., Biblioteca Apostolica Vaticana, (wg Ch. de Tolnay, Michelangelo, II, Princeton 1945)
klej-werniks, zwany keratina (cheratina), który w więk-
szym jeszcze zapewne stopniu niż sadza, kurz i wykwity
soli, które miał ukrywać bądź rozjaśniać, przyczynił się do
ściemnienia malowideł Michała Anioła. W 1625 r. przy
pomocy miękisza chleba oczyścił freski, ale być może
tylko te na ścianach, Simone Lagi. O tym jak bardzo
freski sklepienia ściemniały w kilkadziesiąt lat później
daje pojęcie zapis Rogera de Piles z 1699 r., który pisał:
Buonarroti nie dbał zupełnie o kolorystykę10. Kolejną
wielką konserwację malowideł przeprowadził w pierwszej
ćwierci XVIII w. pod nadzorem Carla Maratty, Annibale
Mazzuoli. Podobnie jak Maratta w Stanzach Rafaela, tak
86