DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.49595#0369
de Nexu Entium. 361
tatem ad agendum incitare possnnt: ad astionem
transeuntem , cui passio respondet, requiritur exi-
flentia subjecfti ad recipiendum aflionis terminum ri-
te dispositi : itemque conveniens agentis applicatio
ad subjeftum patiens , &c. Sed jam de hac ipsa «p.
plicatione non levis inter Philosophos controversia
est. Nam certe ratio aliqua esse debet , ex qua in-
telligi possit, cur agens in subjefto patiente muta-
tionem aliquam efficiat potius , quam non efficiat,
aut cur inter plura subjetfta simul existentia in uno
potius , quam in alio mutationem efficiat: ratio hac
vocatur applicatio agentis ad subjestum : & de hac
quaeritur, quid illa tandem sit, aut esse debeat ?
Cum in rebus corporeis extra nos positis mutatio-
nem aliquam efficere volumus , ut cum eas loco mo-
vere cupimus , illas nobis prssentes effe oportet, &
sic quidem , ut vel nostris, vel aliis corporibus, qui-
bus ceu instrumentis utimur , illas contingamus :
hic igitur contadius in his aftionibus est applicatio
agentis ad passum. Quaeritur itaque , utrum talis
applicatio ad quasvis mutationes in aliis rebus effi-
ciendas semper necessaria sit ? an vero etiam aEtio , ut
ajunt, in distans dari possit? i. e. an fieri possit , ut
ens etiam in ente alio distante citra omnem eonta-
ftum mutationem aliquam efficiat ? Mirum , quan-
topere olim ab hoc agendi genere abhorruerint ? at
nunc eo non ita amplius terrentur Philosophorum
animi. Certe , genus hoc aitionis impossibile effe,
demonstratum adhuc a nemine est«
Nonnulli ita disputarunt. Fieri non potest, ut
«ns agat, quando non est: ergo nec fieri potest, utens
agat, ubi non est: sed si in distans ageret, ageret, ubi non
est; fieriigiturnon potest, utensin distansagat. Ve-
rum quid dicent illi, si hanc eorum argumentationem
ipsosmet ita retorqueam: fieri non potest, ut ens in
Z 3 momen-
tatem ad agendum incitare possnnt: ad astionem
transeuntem , cui passio respondet, requiritur exi-
flentia subjecfti ad recipiendum aflionis terminum ri-
te dispositi : itemque conveniens agentis applicatio
ad subjeftum patiens , &c. Sed jam de hac ipsa «p.
plicatione non levis inter Philosophos controversia
est. Nam certe ratio aliqua esse debet , ex qua in-
telligi possit, cur agens in subjefto patiente muta-
tionem aliquam efficiat potius , quam non efficiat,
aut cur inter plura subjetfta simul existentia in uno
potius , quam in alio mutationem efficiat: ratio hac
vocatur applicatio agentis ad subjestum : & de hac
quaeritur, quid illa tandem sit, aut esse debeat ?
Cum in rebus corporeis extra nos positis mutatio-
nem aliquam efficere volumus , ut cum eas loco mo-
vere cupimus , illas nobis prssentes effe oportet, &
sic quidem , ut vel nostris, vel aliis corporibus, qui-
bus ceu instrumentis utimur , illas contingamus :
hic igitur contadius in his aftionibus est applicatio
agentis ad passum. Quaeritur itaque , utrum talis
applicatio ad quasvis mutationes in aliis rebus effi-
ciendas semper necessaria sit ? an vero etiam aEtio , ut
ajunt, in distans dari possit? i. e. an fieri possit , ut
ens etiam in ente alio distante citra omnem eonta-
ftum mutationem aliquam efficiat ? Mirum , quan-
topere olim ab hoc agendi genere abhorruerint ? at
nunc eo non ita amplius terrentur Philosophorum
animi. Certe , genus hoc aitionis impossibile effe,
demonstratum adhuc a nemine est«
Nonnulli ita disputarunt. Fieri non potest, ut
«ns agat, quando non est: ergo nec fieri potest, utens
agat, ubi non est: sed si in distans ageret, ageret, ubi non
est; fieriigiturnon potest, utensin distansagat. Ve-
rum quid dicent illi, si hanc eorum argumentationem
ipsosmet ita retorqueam: fieri non potest, ut ens in
Z 3 momen-