DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.49557#0029
de Existentia Dei. 21
re, cur nullis limitibus definita sit. Sed nego cou-
sequentiam. Quamvis enim nulla realitas per se ne-
gationem alterius realitatis cujuscunque ex eodem
ente excludat, quselibet tamen per se negationem sui
ipsius ex eodem ente excludit: ac proinde si in ente
a se omnes rationes sufficientes ultirns omnium
realitatum possibilium simul existant, hac ipsa earum
conjunctio, sive coexistentia erit ratio sufficiens,
cur tota ratio sufficiens ultima existentisc entis a se
nullis limitibus definita sit: haec enim ratio tota ni-
hil aliud efl, nisi rationes sufficientes ultims omnium
realitatum simul sumpts. Jam vero aliquam certe
illarum rationum in ente a se existere necesse est: &
ad hoc, ut illa in eo existat potius, quam non exi»
slat, sola illius possibilitas sufficit. Omnes autem ra-
tiones illae in eo aque possibiles sunt, & quidem non
separatim tantum, sed & conjunEle: evidens igitur
est, ipsam lingularum naturam & possibilitatem esie
rationem sufficientem,cur illae fimul omnes in eo exi-
slant potius, quam non existant, atque adeo illas in
eo reipsa simul omnes exislere. Ergo & evidens est,
in ratione sussiciente ultima existsntia: entis a se con-
ti,neri rationem sufficientem ultimam, cur ipsa nul-
lis potius, quam aliquibus limitibus circumscripta sit.
2) In quovis ente finito aliqus tantum realita-
tes determinatae possibiles sunt: ergo & in quovis
ente finito ratio sufficiens ultima existentiae tantum
certo modo limitata, possibilis est; ac proinde si di-
catur, ens finitum in se ipso habere rationem suf-
sicientem ultimam existentise su2, dici poterit, ra-
tionem sufficientem ultimam, cur ratio sufficiens ul-
tima existenuz entis finiti certo modo limitata sit,
effehanc, quod rationes sussicientes aliarum realita*
tum in eo emte impossibiles sint. Sed distinguo pri-
mam conciusionem hujus argumentationis: ergo in
B 3 quo-
re, cur nullis limitibus definita sit. Sed nego cou-
sequentiam. Quamvis enim nulla realitas per se ne-
gationem alterius realitatis cujuscunque ex eodem
ente excludat, quselibet tamen per se negationem sui
ipsius ex eodem ente excludit: ac proinde si in ente
a se omnes rationes sufficientes ultirns omnium
realitatum possibilium simul existant, hac ipsa earum
conjunctio, sive coexistentia erit ratio sufficiens,
cur tota ratio sufficiens ultima existentisc entis a se
nullis limitibus definita sit: haec enim ratio tota ni-
hil aliud efl, nisi rationes sufficientes ultims omnium
realitatum simul sumpts. Jam vero aliquam certe
illarum rationum in ente a se existere necesse est: &
ad hoc, ut illa in eo existat potius, quam non exi»
slat, sola illius possibilitas sufficit. Omnes autem ra-
tiones illae in eo aque possibiles sunt, & quidem non
separatim tantum, sed & conjunEle: evidens igitur
est, ipsam lingularum naturam & possibilitatem esie
rationem sufficientem,cur illae fimul omnes in eo exi-
slant potius, quam non existant, atque adeo illas in
eo reipsa simul omnes exislere. Ergo & evidens est,
in ratione sussiciente ultima existsntia: entis a se con-
ti,neri rationem sufficientem ultimam, cur ipsa nul-
lis potius, quam aliquibus limitibus circumscripta sit.
2) In quovis ente finito aliqus tantum realita-
tes determinatae possibiles sunt: ergo & in quovis
ente finito ratio sufficiens ultima existentiae tantum
certo modo limitata, possibilis est; ac proinde si di-
catur, ens finitum in se ipso habere rationem suf-
sicientem ultimam existentise su2, dici poterit, ra-
tionem sufficientem ultimam, cur ratio sufficiens ul-
tima existenuz entis finiti certo modo limitata sit,
effehanc, quod rationes sussicientes aliarum realita*
tum in eo emte impossibiles sint. Sed distinguo pri-
mam conciusionem hujus argumentationis: ergo in
B 3 quo-