DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.49557#0243
de Natura Dei. 23$
ipsa ejus gloria: est tamen finis cui, i. e. estis, cui finem
qui, gloriam scilicet suam cupit. Verum si Deus
gloriam suam externam sibi tanquam aliquid sibi bo-
num velle nequeat, manifestum sane est, eum nec
dici posse sinem cui illam cupiat. Id equidem
libens fateor, nullum alium finem Deo dignum esie,
pratter ipsius gloriam: imo istud in praecedentibus
ipse affirmavi & demonstravi: sed id ita accipi debet,
ut gloria Dei non tanquam bonum aliquod Dei ip-
sius, sed tanquam bonum creaturarum rationalium
consideretur: his enim solis, non Deo, bona elTe po
test. Quin si gloria Dei nonnisi tanquam Deo bona
acftionum Divinarum sinis ultimus Deo dignus esie
possit, Deum omnino dedecebit creaturis rationali-
bus bonum aliquod velle, quatenus illud ipsis pratci-
se bonum est; ac proinde illas Deus non poterit pu-
ro perie<ftoque amore benevolentis amare, sed om-
nis amor, quo eas prosequitur, vel merus amor
concupiscentia? erit, vel illum saltem admixtum ha-
bebit, & ita quidem, ut potius amor concupiscen-
tia, quam amor benevolentiae appellari debeat. Vide-
turne is, qui istudafferit, digna Deo loqui? Deo, qui
ipse sibi sufficientissimus, seque ipso infinite cives &
beatus est? Deo, qui in omni genere infinite perfe-
cstusest, atque adeo benignitate infinite perfecfta carere
nequit? Deo, qui persecftionis omnis virtutisque
regula & exemplar est, atque a nobis postulat, ut tum
ipsum, tum propter ipsum etiam nos invicem non
solum amore concupiscentise, verum etiam puro per-
fetftoque amore benevolentia diligamus?
Porro qui dicunt, Deum in creando mundo glo-
riam suam spectare non tanquam finem utilitatis, sed
tanquam finem squitatis, decentia?, & excellentia,
paulo quidem honorificentius de Deo loquuntur;
sed plane non explicant, quomodo gloria Dei finis
ultimus effe possit, cujus desiderio Deus ad'crean-«
dura
ipsa ejus gloria: est tamen finis cui, i. e. estis, cui finem
qui, gloriam scilicet suam cupit. Verum si Deus
gloriam suam externam sibi tanquam aliquid sibi bo-
num velle nequeat, manifestum sane est, eum nec
dici posse sinem cui illam cupiat. Id equidem
libens fateor, nullum alium finem Deo dignum esie,
pratter ipsius gloriam: imo istud in praecedentibus
ipse affirmavi & demonstravi: sed id ita accipi debet,
ut gloria Dei non tanquam bonum aliquod Dei ip-
sius, sed tanquam bonum creaturarum rationalium
consideretur: his enim solis, non Deo, bona elTe po
test. Quin si gloria Dei nonnisi tanquam Deo bona
acftionum Divinarum sinis ultimus Deo dignus esie
possit, Deum omnino dedecebit creaturis rationali-
bus bonum aliquod velle, quatenus illud ipsis pratci-
se bonum est; ac proinde illas Deus non poterit pu-
ro perie<ftoque amore benevolentis amare, sed om-
nis amor, quo eas prosequitur, vel merus amor
concupiscentia? erit, vel illum saltem admixtum ha-
bebit, & ita quidem, ut potius amor concupiscen-
tia, quam amor benevolentiae appellari debeat. Vide-
turne is, qui istudafferit, digna Deo loqui? Deo, qui
ipse sibi sufficientissimus, seque ipso infinite cives &
beatus est? Deo, qui in omni genere infinite perfe-
cstusest, atque adeo benignitate infinite perfecfta carere
nequit? Deo, qui persecftionis omnis virtutisque
regula & exemplar est, atque a nobis postulat, ut tum
ipsum, tum propter ipsum etiam nos invicem non
solum amore concupiscentise, verum etiam puro per-
fetftoque amore benevolentia diligamus?
Porro qui dicunt, Deum in creando mundo glo-
riam suam spectare non tanquam finem utilitatis, sed
tanquam finem squitatis, decentia?, & excellentia,
paulo quidem honorificentius de Deo loquuntur;
sed plane non explicant, quomodo gloria Dei finis
ultimus effe possit, cujus desiderio Deus ad'crean-«
dura