DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.49557#0280
Partis III. Sectio II.
sis, tum in se ipso cognoscit, ita quoque una volup-
tas eademque infinita est, quam Deus ex cognitione
sui rerumque creatarum percipit. Deus nec se, nec
res creatas abstraAe conliderare potest, sed eo a Au,
quo&se, & illas cognoscit, tumse, tum illas per-
feAissime comprehendit: ac proinde notrpotest ex
se ipso voluptatem percipere, quam non simul ex
omnibus suis perfeAionibus, & aAionibus ac rela-
tionibus tum poslibilibus, tum adualibus, atque ex
earundem aAionum & relationum terminis possibi-
libns & aAualibus, eorundemque perfectionibus 6c
relationibus, quas ilis ad ipsum habent, percipiat.
Evidens esi igitur, nonnisi unam, eamque infinitam
voluptatem effe, quam Deus ex cognitione sui re-
rumque creatarum percipit. Neque existimari de-
bet, voluptatem islam Divinam absolute variari, aut
augeri posse exisieotia earum rerum creatarum, qute
nonn si conringenter exislunt: quamvis enim aAua-
lis istarum exisientia rationem quandam boni habere
pollit, quse in sola earundem possibilitate haud con-
tinetur, voluptas tamen Divina nec major , nec mi.
norest, live illa? reipsa exifiant, sive non exibant.
Bonitas enim, qua illa potilhmum Deum deleAant,
est earundem relatio ad perfeAiones Divinas: vo-
luptas vero, quam Deus ex ista percipit, revera
non ex re <us illis, sed ex ipsis perfeAionibus Divi-
nis percipitur, atque adeo eadem semper & immu-
tabilis elt, sicut perfeAiones Divina ipsa eadem
semper prorsusque immutabiles siunt. Et quamvis
Deus etiam ex bonitate finita rerum creatarum se-
cundum se considerata voluptsrem percipiar, ista ta-
men non est vera quadam deleAutio, sed mera ap-
probatio bonitatis creata, adeo, ut hic, si proprie
loqui velimus, non Deum deleAare, sed d’. ntaxat
Deo placere dicend: sit: evidens enim ell, Deum ex
se ipso verissimam deleAationem percipere, < qua
' . «t m
sis, tum in se ipso cognoscit, ita quoque una volup-
tas eademque infinita est, quam Deus ex cognitione
sui rerumque creatarum percipit. Deus nec se, nec
res creatas abstraAe conliderare potest, sed eo a Au,
quo&se, & illas cognoscit, tumse, tum illas per-
feAissime comprehendit: ac proinde notrpotest ex
se ipso voluptatem percipere, quam non simul ex
omnibus suis perfeAionibus, & aAionibus ac rela-
tionibus tum poslibilibus, tum adualibus, atque ex
earundem aAionum & relationum terminis possibi-
libns & aAualibus, eorundemque perfectionibus 6c
relationibus, quas ilis ad ipsum habent, percipiat.
Evidens esi igitur, nonnisi unam, eamque infinitam
voluptatem effe, quam Deus ex cognitione sui re-
rumque creatarum percipit. Neque existimari de-
bet, voluptatem islam Divinam absolute variari, aut
augeri posse exisieotia earum rerum creatarum, qute
nonn si conringenter exislunt: quamvis enim aAua-
lis istarum exisientia rationem quandam boni habere
pollit, quse in sola earundem possibilitate haud con-
tinetur, voluptas tamen Divina nec major , nec mi.
norest, live illa? reipsa exifiant, sive non exibant.
Bonitas enim, qua illa potilhmum Deum deleAant,
est earundem relatio ad perfeAiones Divinas: vo-
luptas vero, quam Deus ex ista percipit, revera
non ex re <us illis, sed ex ipsis perfeAionibus Divi-
nis percipitur, atque adeo eadem semper & immu-
tabilis elt, sicut perfeAiones Divina ipsa eadem
semper prorsusque immutabiles siunt. Et quamvis
Deus etiam ex bonitate finita rerum creatarum se-
cundum se considerata voluptsrem percipiar, ista ta-
men non est vera quadam deleAutio, sed mera ap-
probatio bonitatis creata, adeo, ut hic, si proprie
loqui velimus, non Deum deleAare, sed d’. ntaxat
Deo placere dicend: sit: evidens enim ell, Deum ex
se ipso verissimam deleAationem percipere, < qua
' . «t m