DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.49557#0291
de Natura Dei. 283
557. Scholion* Argumentis a priori veri-
tas pr^sentis propolitionis impugnari non potest :
quae enim audior operis de la nature ad convellen-
dam sapienriam Divinam scribit, seque futilia & in-
epta sunt, ac ea, qus contra intelledium & volun-
tatem Dei effutiit, (133), atque adeo nec refuta-
tione digna sunt. Solum igitur a posteriori impug-
nari sapientia Dei potest, cum in rebus creatis non
pauca sint, qus a Deo haud satis sapienter facfta vi-
deri poffunt. Verum argumenta omnia, quacun-
que ex hoc loco peti poffunt, uno praecedente co-
rollario evidenter refutantur. Tota ratio , cur no-
bis interdum aliquid minus sapienter a Deo faftum
esse videatur, est mentis nostrs brevitas, summa-
que inscitia. Qui optimus finis ultimus sit, quem
Deus omnibus suis astionibus ad extra prastiruere
potest ac debet, scimus (2.63): at quales fines par-
ticulares fini illi ultimo subordinare, rebusque lin-
gulis prsfigere possit, aut debeat, & quae tum ad
finem ultimum, tum ad fines subordinatos obtinen-
dos aptissma media sint, &pracipue, quid ea, qus
Deus reipsa in hoc mundo facit, ad fines illos con-
ferre possint, id enimvero prorsus ignoramus, cum
nec omnia, quae in hoc mundo sunt, cognoscamus,
nec earum rerum, quas cognoscimus, naturas &
nexus perspiciamus, neque , quod praecipuum ca-
put est , sciatnus, quid creatura rationales, politis
aliis conditionibus, fafturs hatftenusfuiffent, & de-
inceps fatfturse effent. Quam sape contingit, ut no-
bis homines imprudenter aliquid & prorsus stolida
agere videantur, quod tamen sapientissime ab illis
suseeptum esse intelligimus , ut primum illi nobis
conlilia sua fadtique rationes lingulas explicare coe-
perint? quanto igitur magis falli poffumus, cum
de consiliis & atstionibus Dei sententiam ferre volu-
mus? nos, qui ne quidem nos ipsos satis novimus,
in-
557. Scholion* Argumentis a priori veri-
tas pr^sentis propolitionis impugnari non potest :
quae enim audior operis de la nature ad convellen-
dam sapienriam Divinam scribit, seque futilia & in-
epta sunt, ac ea, qus contra intelledium & volun-
tatem Dei effutiit, (133), atque adeo nec refuta-
tione digna sunt. Solum igitur a posteriori impug-
nari sapientia Dei potest, cum in rebus creatis non
pauca sint, qus a Deo haud satis sapienter facfta vi-
deri poffunt. Verum argumenta omnia, quacun-
que ex hoc loco peti poffunt, uno praecedente co-
rollario evidenter refutantur. Tota ratio , cur no-
bis interdum aliquid minus sapienter a Deo faftum
esse videatur, est mentis nostrs brevitas, summa-
que inscitia. Qui optimus finis ultimus sit, quem
Deus omnibus suis astionibus ad extra prastiruere
potest ac debet, scimus (2.63): at quales fines par-
ticulares fini illi ultimo subordinare, rebusque lin-
gulis prsfigere possit, aut debeat, & quae tum ad
finem ultimum, tum ad fines subordinatos obtinen-
dos aptissma media sint, &pracipue, quid ea, qus
Deus reipsa in hoc mundo facit, ad fines illos con-
ferre possint, id enimvero prorsus ignoramus, cum
nec omnia, quae in hoc mundo sunt, cognoscamus,
nec earum rerum, quas cognoscimus, naturas &
nexus perspiciamus, neque , quod praecipuum ca-
put est , sciatnus, quid creatura rationales, politis
aliis conditionibus, fafturs hatftenusfuiffent, & de-
inceps fatfturse effent. Quam sape contingit, ut no-
bis homines imprudenter aliquid & prorsus stolida
agere videantur, quod tamen sapientissime ab illis
suseeptum esse intelligimus , ut primum illi nobis
conlilia sua fadtique rationes lingulas explicare coe-
perint? quanto igitur magis falli poffumus, cum
de consiliis & atstionibus Dei sententiam ferre volu-
mus? nos, qui ne quidem nos ipsos satis novimus,
in-