de Natura Dei. 233
illa sit, quam Deus in hac sua gloria externa spe*
«fiat, & quae ipsum ad mundum crermdum impel-
lit, dum ejus gratia mundum creare decernit, ad
hanc enimvero quaestionem non eadem omnium re*
spcnsio est. Nam multi quidem ita hac de re scri-
bunt, ut, quamvis obscurius paulo sensa sua expli-
cent, nihilominus satis aperte doceant, Deum suam
illam gloriam velut sibi bonam appetere. Deus, in-
quiunt, nihil amat, nifi se ipsum , &, si res creatas
amet, eas tantum amat propter se ipsum. In suis
igitur operibus nihil, nisi se ipsum, specfiat: ad se unum
00 nia refert. Nullus finis Deo satis dignus est,
nisi Deus ipse, atque adeo, cum ipsi nihil aliud de-
sit, gloria ipsius externa, quam manifestatione glo-
ris sus interna obtinere potest. Hujus unius Audio
mundum creat, facitque & permittit, quidquid in
mundo facit & permittit, &c. ita fere isti. Alii con-
tra, cum gloriam illam Dei ceu bonum aliquod Dei
ipsius considerari haud posse intelligant, simulque
persuasum habeant, Deum omnia ad se unum refer-
re debere, nullumque alium finem, prster gloriam
illam, Deo dignum esse, priorem illam sententiam
nec sequuntur , nec deserunt penitus, sed emen-
dant, dicuntque, gloriam illam spedtari a Deo non
tanqusm finem utilitatis, sed tanquam finem aequi-
tatis, decentis, & excellentis.
Sed istud quidem maniseste verum est, glo-
riam illam externam Dei etiam relate ad Deum
esse verilsimum bonum : cognitio enim & amor
Dei in creatura rationali est pulcherrima consen-
sio cum infinita perfedfione Divina , atque adeo
est aliquid , quod non modo creatura» rationa-
li, sed Deo etiam ipsi placere, proindeque non
ab illa solum, sed & ab isto appeti potest. Hinc
vero minime sequitur, eam etiam Deo bonam esse:
imo e contrario satis evidenter superius n, z ; i .ostendi,
P 5 eam