de Existentia Del 17
ne<fh’tur, ut ex illius existentia omnino etiam exi-
sientia illius inferri & polsir, & debeat.
Sed |jam fortassis aliqui ab omni ista disputa-
tione abstinebunt, dicentque, tumse, tum caetera
entia, de quibus supra in demonstratione diximus,
aut saltem aliqua eorum esse entia a se^ unde post-
modum facile conficeretur, nullum existere ens a
se, quod Deus sit. Jam igitur cum bis quoque de-
pugnandum.
Propositio II. Ens a fe esi ens insini-
tum. Nam 1. ens a se in se ipso habet rationem
sufficientem ultimam suse existentiae. 2. Haec
ipsa ratio sufficiens in ente a se existit per se
ipsam solam sine alia distinfla ratione suffi-
ciente, adeo, ut ad ejus existentiam sola ip-
sius possibilitas sufficiat: si enim ad ejus ex-
istentiam alia quadam ratione sufficiente opus
esset, ea jam non effet ratio sufficiens ulti-
ma existentis entis a se. 3. Eadem ratio est
etiam ratio sufficiens ultima, cur in ente a se
certx realitates, quas illud compleditur, reip-
sa existant: istse enim sunt ipsum ens a se. 4.
Possibilis est ratio quaedam sufficiens ultima
existentiae cujuscunque realicatis possibilis:
alioquin enim realitas quadam possibilis im-
possibilis esfet (Ont. 28). Prcemissis his
quatuor principiis prorsus evidentibus jam sic
argumentor.
Nulla realitas, quatenus prsecise realitas
est, alteri reaiitati cuicunque, similiter scl-
licet spedatae, opponitur (Ont. 16): & ne-
gatio, per quam solam realitas aliqua alteri
cuidam reaiitati opponi potest (ibid. 17),
ipsa alterius realitatis additione tollitur: evL
i.Burkh.Meta^h.TMn.IIL B dens