30 Partis III. Sectio. I.
illius entis infiniti distinstfc sint. Si enim cum cm.
nibus alite realitatibus possibilibus conjunftae sint,
omni carent limite, adeoque nullam negationem ul-
lius realitatis adjundam habent: sed ens illud infi-
nitum etiam nullam in se negationem ullius realita-
tis compleftitur; & nihil ab altero distiniffium esse
potest, nisi unum eorum realitate quadam alterius
destitutum sit: realitates igitur entis finiti, si cum
realitatibus careris omnibus conjuncffis eAent, non
effient a realitatibus entis illius infiniti disiinftae.
Quare, cum idem hoc ens infinitum nullam suarum
reaiitatum amittere possit, patet, realitates entis
finiti, quamvis absolute, quatenus pracise realitates
sunt, cum quibusvis realitatibus aliis conjungi pos-
sint, reipsa tamen in ente finito cum careris realita-
ribus omnibus conjungi non posse; i. e. eas non pos-
se cum cateris realitatibus omnibus ita conjungi,
ut extra ens infinitum neceffarium existant, sintque
realitates entis infiniti, quod etiam finitum esse pos-
sit. Ac proinde quamvis realitates cujusvis entis fini-
ti absolute cum quibusvis realitatibus aliis conjungi
eo sensu poltint, quo ego hanc propositionem acci-
pio, in aperto tamen ell, non idcirco ullum ens fini-
tum esse infinitum posse, neque totidem entia insi-
nita absolute possibilia esse, quot entia sinita possi-
bilia sunt. Sicut enim nullum ens finitum aliter
possibileest, nisi ut ab ente infinito difiinAura sit, sic
quoque nullum ens finitum aliter possibile essi, nisi
ut sit sinitum, cum nulla alia ratione ab alio ente in-
finito quocumque distindum esse possit.
I
Itaque realitates entis siniti, fi cogitatione a li-
mitibus suis absirahantur, per se cum realitatibus ca-
leris omnibus conjungi perinde, ac non conjungi pofsuntz
atque hinc quatuor illa corollaria evidenter conse-
quuntur. 1. Quodvis ens finitum in se ips& habet va-
tio-