DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26590#0250
VONDELS KARAKTERS.
242
beschrijft, en men zal niet twijfelen of het gansche
talereel even diep gevoeld als treffend geschilderd zij.
De weekhartigheid, waarvan Attila op vele plaatsen
in het treurspel bewijzen geeft, heeft de woeste Hun
met keizer Napoleon gemeen (1).
Ook de wijze, waarop hij, de almachtige, zich
aan de bevelen van Beremond onderwerpt, de weinige
standvastigheid' zijner gevoelens, komen zeer wel ove-
reen met zijn fantastieken gemoedsaard en de ruwe
onbeschaafdheid van zijnen geest.
Reeds dikwijls ben ik voor het Vlaamsche publiek
opgetreden om hetzelve de ongeëvenaarde schoonheden
van Vondels werken voor te houden; ik beken gaarne,
dat dit karakter van Attila met zijne mengeling van
wreedheid en menschelijkheid, van dierlijkheid en fijn-
gevoeligheid, van dadendorst en dichterlijkheid tot het
schoonste behoort, wat ik in deze onsterfelijke meester-
stukken aantref.
(1) « Cliose étrange chez un tel homme de guerre et chez un
tel homme d’état, il n’est pas rare quand il est ému de lui voir
répandre quelques larmes. Lui qui a vu mourir des miliers d’hommes,
et qui a fait tuer des miliers d’hommes, il sanglote après Wagram,
après Bautzen, au chevet d’un vieux compagnon mourant! Je 1’ai vu,
dit son valet de chambre, après qu’il eut quitté le maréchal Lannes,
pleurer pendant son déjeuner, de grosses larmes lui coulaient sur les
joues et tombaient dans son assiette... Devant 1’émotion de Dandolo
qui plaide pour Venise sa patrie, vendue a 1’Autriche, il s’émeut, et
ses paupières se mouillent. »
(Taine. Napoleon Bonaparte.)
242
beschrijft, en men zal niet twijfelen of het gansche
talereel even diep gevoeld als treffend geschilderd zij.
De weekhartigheid, waarvan Attila op vele plaatsen
in het treurspel bewijzen geeft, heeft de woeste Hun
met keizer Napoleon gemeen (1).
Ook de wijze, waarop hij, de almachtige, zich
aan de bevelen van Beremond onderwerpt, de weinige
standvastigheid' zijner gevoelens, komen zeer wel ove-
reen met zijn fantastieken gemoedsaard en de ruwe
onbeschaafdheid van zijnen geest.
Reeds dikwijls ben ik voor het Vlaamsche publiek
opgetreden om hetzelve de ongeëvenaarde schoonheden
van Vondels werken voor te houden; ik beken gaarne,
dat dit karakter van Attila met zijne mengeling van
wreedheid en menschelijkheid, van dierlijkheid en fijn-
gevoeligheid, van dadendorst en dichterlijkheid tot het
schoonste behoort, wat ik in deze onsterfelijke meester-
stukken aantref.
(1) « Cliose étrange chez un tel homme de guerre et chez un
tel homme d’état, il n’est pas rare quand il est ému de lui voir
répandre quelques larmes. Lui qui a vu mourir des miliers d’hommes,
et qui a fait tuer des miliers d’hommes, il sanglote après Wagram,
après Bautzen, au chevet d’un vieux compagnon mourant! Je 1’ai vu,
dit son valet de chambre, après qu’il eut quitté le maréchal Lannes,
pleurer pendant son déjeuner, de grosses larmes lui coulaient sur les
joues et tombaient dans son assiette... Devant 1’émotion de Dandolo
qui plaide pour Venise sa patrie, vendue a 1’Autriche, il s’émeut, et
ses paupières se mouillent. »
(Taine. Napoleon Bonaparte.)