De Dietsche warande: tijdschrift voor kunst en Zedegeschiedenis (3.Ser. 10.1897)

IETS OVER KLOKKEN.

360

du monde » van een ijzeren klok, die hij in een
chineeschen tempel had aanschouwd, waar men
haar als een godheid vereerde. Misschien was die
klinkende afgod wel een kunstgewrocht van den
bovengenoemden voortreffelijken Yong-yuanen; de
Chinezen bezaten althans reeds vroeg klokken.

Verschillende middeleeuwsche reizigers, die met
levensgevaar doordrongen in het hemelsche rijk,
maken er tenminste melding van. De reiziger Le
Comte zag onder meer in Nanking een aantal klok-
ken op den grond liggen : de toren was onder hun
gewicht ingestort. Ook de zeven groote klokken,
die de Chineesche keizer Yonglo had laten gieten
tot viering van zijn kroning misschien ? Neen, om-
dat hij zijn residentie van Nanking naar Peking
verplaatste (1403), werden in de krijgsstormen, die
China twee eeuwen later teisterden, en waarbij het rijk
zijne aloude heerschers verloor, van den toren ge-
worpen. Vele tientallen van jaren bleven zij vergeten
in het stof liggen.

Marco Polo, de beroemde reiziger der 13' eeuw,
verhaalt, dat wanneer in Fatu (Peking), ’s avonds
de torenklok luidt, ieder naar huis keert. Ook meldt
hij, dat de uren worden aangegeven door een wacht,
die op een houten plank slaat.

In het uitvoerig verslag over de gezantschaps-
reis van den Perzischen Schach Rokh aan den
keizer van China (1419-21) wordt van de stad der Ckans
(Khanbalu) vermeld, dat voor het keizerlijk paleis een
toren stond, waarboven een klok was opgehangen.
Wanneer de keizer zich op zijn troon plaatste, moesten
twee wachten door het luiden dezer klok dit den
volke bekend maken (Jack).

Ook in Birma had men groote voorliefde voor