DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26579#0016
Ist
collegas & praeceptoris affligit; declarat denique desiderium sui, quod
illufiri academias Heidelbergensi, cum ab illa discederet, pium mansii-
rumque reliquit.
Cum interea religione aliqua teneri se sibi subinde persuaderet,
quod sacram cathedram, cui puer se, dicaverat, deseruilset, cumque
prasterea reverentia Dei audoritasque sacrorum chrifiianorum indies mi-
nui sublabique in animis hominum ipsi viderentur: quamvis toties jam
ilio cursu, quem per vitam tenendum sibi cogitatione prasceperat, ex-
euisus esiet; tamen tum demum religione illa abiolvi se credidit , si his
detrimentis pro virili portione occurreret. Jam primum igitur a solem-
ni adhuc eonsilio, quo omnia sua divino numini confiituenda ita tradi-
derat,. ut nihil ipfe in ilia consideret, remittere aliquid jus fasque sibi
arbitratus efi. Quod quidem an sandiore in deum animo, an rnode-
fiiore de viribus suis judicio egerit, nescias. Serenifflmo enim Dud
nofiro, qua: in votis habeat, per litteras ita significavit, ut ille candorem
Hominis verecundiamque non probaret modo, sed magni quoque face-
ret , si has virtutes ad prosperandam suam academiam redimere posset.
Et sic contigit, ut anno MDCCLXXXVI. ad nos revocaretur, ea lege,
ut prxter institutiones camerales, quas & hic continuaturus efflet, fiatis
diebus de scitis praceptisque Chrifiianorum ad juvenes, disciplinas nostrae
concreditos, pro suggefiu sacro verba faceret. Qua quidem augusia in
causa id proprium ac lolemne habuit, ut (verba ipsius simt, ne ponderi
detrahamus) „Chrifium praedicaret, non se.‘‘ Usu pofihaec de simplici
redaque docendi ratione, qua. Vir optimus pollebat, edoda alma Sere-
nifflimi principis conjux nostrum hortata efi, ut prima honefiatis probi-
tatisque praecepta puerilibus animis suo, hoc efi, facili lenique more in
academia
collegas & praeceptoris affligit; declarat denique desiderium sui, quod
illufiri academias Heidelbergensi, cum ab illa discederet, pium mansii-
rumque reliquit.
Cum interea religione aliqua teneri se sibi subinde persuaderet,
quod sacram cathedram, cui puer se, dicaverat, deseruilset, cumque
prasterea reverentia Dei audoritasque sacrorum chrifiianorum indies mi-
nui sublabique in animis hominum ipsi viderentur: quamvis toties jam
ilio cursu, quem per vitam tenendum sibi cogitatione prasceperat, ex-
euisus esiet; tamen tum demum religione illa abiolvi se credidit , si his
detrimentis pro virili portione occurreret. Jam primum igitur a solem-
ni adhuc eonsilio, quo omnia sua divino numini confiituenda ita tradi-
derat,. ut nihil ipfe in ilia consideret, remittere aliquid jus fasque sibi
arbitratus efi. Quod quidem an sandiore in deum animo, an rnode-
fiiore de viribus suis judicio egerit, nescias. Serenifflmo enim Dud
nofiro, qua: in votis habeat, per litteras ita significavit, ut ille candorem
Hominis verecundiamque non probaret modo, sed magni quoque face-
ret , si has virtutes ad prosperandam suam academiam redimere posset.
Et sic contigit, ut anno MDCCLXXXVI. ad nos revocaretur, ea lege,
ut prxter institutiones camerales, quas & hic continuaturus efflet, fiatis
diebus de scitis praceptisque Chrifiianorum ad juvenes, disciplinas nostrae
concreditos, pro suggefiu sacro verba faceret. Qua quidem augusia in
causa id proprium ac lolemne habuit, ut (verba ipsius simt, ne ponderi
detrahamus) „Chrifium praedicaret, non se.‘‘ Usu pofihaec de simplici
redaque docendi ratione, qua. Vir optimus pollebat, edoda alma Sere-
nifflimi principis conjux nostrum hortata efi, ut prima honefiatis probi-
tatisque praecepta puerilibus animis suo, hoc efi, facili lenique more in
academia