Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1885)

203

ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΞ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ

204

ώς εχει και καθ'έαυτό. Έάν άναγνώση τις προχεί- ήρείδοντο έπ αύτών (1). Ότι δε αί μορφαι ήσαν
ρως ίσανέθηκε,Οά. δεχθή ού μόνον ρημα είαανατί- ολίγον μικρότεραι τοΟ φυσικοϋ μεγέθους εξάγεται
θημο, δπερ, ώς φαίνεται, ούδαμοΟ άπαντα, άλλα εκ των διαστάσεων των σωθέντων πελμάτων,
και τύπον άντί είο, οδ παράδειγμα επαρκές, μέ- Άλλα το ενδιαφέρον της προκειμένης επιγραφής
γρι τοΰδε τουλάχιστον, δεν ευρέθη (1). Έν του- δεν έγκειται μόνον εις το ότι πλουτίζεται δ κατά-
τοις επειδή δ κ. Κανακας έν τη πρώτη αύτοΟ έκΟέ- λόγος των ονομάτων άρχαίων τεχνιτών. Ό μικρός
σει παρατηρεί περί τών γραμμάτων I Σ δτι είναι δηλονότι αριθμός τών βέβαιων εκ Βοιωτίας γλυ-
« έφθαρμένα » (τοΟθ δπερ δμως δεν εξάγεται έκ πτών, οίοι δι' άρχαιοτέραν έποχήν έΟεωροΟντο κυ-
τοΟ άποτυπώματος, έν ω φαίνονται ταΟτα επίσης ρίως μόνον δ τε Άσκαρος και ό Ύπατόοωρος και
ευκρινή ώς και τά λοιπά), δυνατόν λοιπόν νά είναι Αριστογείτων,και τό δτι τουναντίον συχνάκις άνα-
κχι έπίτηδες άπεξεσμένα, όφείλομεν πριν ή άσπα- φέρονται ξένων γλυπτών έργα έν Βοιωτία,ήδύναντο
σΟώμεν τήν άνωτέρω έκδοχήν ν' άναμείνωμεν τήν ρ-έ^ρι προ μικροΟ νά γεννήσωσι τήν άμφιβολίαν άν
έξακρίβωσιν τοΰ πράγματος. . έν γένει ή Βοιωτία παρήγαγεν οπωσδήποτε άξιόλο-
Οί Θηβαίοι τεχνίται, ων τά ονόματα πρώτον νΟν γον αριθμόν γλυπτών. Έν τούτοις ή έσχάτως έν
γνωρίζονται ήμίν ύπό της έπιγραφής, δεν δύναν- Θίσβη ευρεθείσα επιγραφή άναφέρει θηβαίον τεχνί-
ται, ένεκα τοΟ σχήματος της γραφής, ώς νομίζω, την άρχαίων χρόνων, οδ το όνομα δμως δυστυχώς
νά θεωρηθώσι μεταγενέστεροι του τετάρτου π. Χ. έφθάρη (ίοβλΥ^, ΙπβοΙιγ. §γ. Βϊ1(31ΐίΐιΐ6Γ 44α)' και
αιώνος" όθεν άνήκουσι πάντως εις τους καλούς έ'τι έκ τών ανεκδότων ετι εύρημάτων έν Άκραιφνίω
χρόνους. Εις ταύτα δ' άφορώντες ούχί άνευ ένδια·- προσδοκάται νά γίνωσι γνωστοί και άλλοι άνήκον-
φέροντος εύρίσκομεν και τά ολίγα έκ τών σωθέν- τες επίσης εις τήν άρχαϊκήν έποχήν. Τούτοις προ-
των έξαγόμενα περί τοΟ έργου τών τεχνιτών τού- στίθενται νυν άσπασίως οί έν τή προκειμένη-—άν
των. Αμφότερα», αί μορφαί του" τε Διονύσου δηλ. και νεωτέρα — επιγραφή ονομαζόμενοι Θηβαίοι τε-
και τοΟ Απόλλωνος (2) ήσαν βεβαίως έστραμμέναι χνίται Στράτων και Πολννιχοε., ούς βλέπομεν έρ-
πρός τον θεατήν, ή δε έπι τών λίθων σύμμετρος γαζομένους και πέραν της ιδιαιτέρας πατρίδος αύ-
διάθεσις τών τόρμων άγει ήμας εις το συμπέρασμα, τών. Και δεν αρκεί μεν τοΰτο βεβαιότατα νά πα-
δ'τι συμμετρία άκριβής ενυπήρχε και έν τή στάσει ρά°Χ1 ^ννοιαν ~εΡ'· ιδιαζόντως αφθόνου και λαμ-
καί τω σχήματι τών δύο αγαλμάτων. Έκάτερον π-ρας παράγωγης τεχνιτών έν Βοιωτία, είναι δμως
εβαινεν έπί τοΟ σκέλους τοΟ προς τά εσω (προς τό και άλλη νέα άπόδειξις τοΟ πόση απαιτείται προ-
κεντρον), ήτοι ό μεν Διόνυσος έπί του" άριστεροΟ, Ό σοχή οσάκις έκφέρομεν άρνητικάς κρίσεις, καθόσον
δέ Απόλλων έπι τοΟ δεξιού" άμφίβολον δμως είναι, τυχαίαι είναι και ελλιπείς αί διασωθείσαι ήμίν εί-
άν τό έτερον σκέλος (τό προς τά εξω) ήτο πάντη δήσεις περί άρχαίων τεχνιτών,
ελεύθερον του βάρους τοΟ σώματος" άμφίβολον επί-
σης, τίνα ήσαν τά σύμβολα, άπερ ήσαν έντεθειμένα '^η,-αιο ^«7™ ΣεπτεμβρΙω 1885.
εις τον τρίτον τόρμον — τά του Διονύσου δύναται

βεβαίως νά ήτο θύρσος — καί έάν τά άγάλματα Εμλμιει. Ι.,οε\υυ.

(1) Παράβ. Ο. Μ6Υ<3Ι', §ΓΪβθ!ι. Οΐ'αηιιηαΙϊΙ^ § 31. Ή μεταγενέ-
στερα επιγραφή έν Ο. 1.6. I 1625 στ. 18. 62. 78 δέν δύναται νά λη-
φθή ύπ'δψιν. Περί του θέτίομπος παράβ.Μβ^βΐ' I. ά. § 119.

(2| Γνωστή είναι ή στενή σχε'σις τών δύο τούτων θεών. Παράβ.
ΡΓβΜβΓ, §Γ. Μ^ΐΙιοΙ. I3 σ. 221 κ. εξ. 564, 3.

(1) Κυκλικά βάθρα, ώς τό προκείμενον φαίνεται οτι εν τοϊς άρχαίοις
χρο'νοις ήσαν συχνά (παράβ. Παυσαν. V 22, 2. V 25, 8 και ΑιόΙι.
ΖβΗθη£ 1879 σ. 44, 3), αλλά δέν έλλείπουσι παραδείγματα και έν
τοις μεταγενεστέρου χρόνοις (Ι'δε Ποβννν, Ιηδοΐιΐ'. §Γ. ΒίΙιΙΙιβυΕΓ
262. 266. 274 κ. £.).