Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1885)

227

χαλκοτσ σατγροσ

228

υατος πράς δεξιά και κρατών τη χειρί σκηπτρον.
Τήν κεφαλήν έστρεφε προς τά οπίσω. Αί μορφαί
και αύτοΰ είναι έρυθραί. Σήμερον σώζονται μόνον
αϊ κεφαλαί τών δυο ίππων μετά μικρού" μέρους της
χαίτης, τοΟ δέ Διός ή το σκηπτρον κρατούσα δε-
ξιά χειρ μέχρι τοΟ άγκώνος και ή κόμη, ήτις είναι
εστεμμένη και άναδεδεμένη επί της κορυφής. Τό
χείλος και τούτου περιέΟεε κόσμημα συνιστάμενον
εκ δυο σειρών άνΟεμίων ουχί λοξώς τεθειμένων,
αλλά καθέτως τών μεν προς τά άνω, τών δέ προς
τά κάτω. Ούτω αποδεικνύεται νΟν δι' επισήμων
παραδειγμάτων ή ΰπαρξις της κατηγορίας ταύτης
τών αγγείων και έν Ελλάδι.

Επί τοΟ δημοσιευομένου κρατηρος αί κόμαι και

τά γένεια πασών τών μορφών, πλήν του Θησέως,
είναι μελαναί και μόνον τά άκρα αύτών ύπόξανθα,
του . δέ Θησέως ολόκληρος ή κόμη είναι ξανθή'
τοΟτο βεβαίως δεν είναι τυχαΐον, άν και εγώ δεν
ένΟυμοΰμαι νά όνομά'ζηται ύπό ποιητοΟ τίνος ή συγ-
γραφέως ξανθός ό θησεύς, ως ά'λλοι ήρωες. Τό
χρώμα δεν είναι διάφορο ν, άλλ' αύτό τό μελανόν
ήραιωμένον. Ξανθαί επίσης είναι και αί όλίγαι επί
τοΟ μετώπου τοΟ Μινωταύρου τρίχες και αί λε-
πταί γραμμαί, δΓ ών δηλοΰνται οί μΟς αύτοΟ τε
και του Θησέως, ώς και τίνες τών λοιπών μορφών.
Τά γράμματα και δ στέφανος, δν κρατεί ή Αριά-
δνη, είναι λευκά.

Χρ. Δ. Τςουντας.

Ο ΕΝ ΤΗ ΣΤΑΛΟΓΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΧΑΑΚΟΤΣ ΣΑΤΥΡΟΣ

(Όρα πίν. 6 )·

Τάν επί του έκτου πίνακοςκατά τά2/3 τοΟ πραγ- κλίνουσα προς τά οπίσω. Και τό μεν μέτωπον είνε

ματικοΟ μεγέθους άπεικονιζόμενον Σάτυρον, ό'στις χαμηλόν, εχον έλαφράν κυρτότητα, τά δέ όμματα

, εύρέθη μεν έν τη αρχαία της Αιγύπτου πόλει Τάνει, σύμμετρα και κοίλα. Ή ρις είνε βραχεΓα έχουσα

περιήλθε δέ εις κτήσιν τών εθνικών ήμών άρχαιο- τά πτερύγια πλατέα, τά χείλη σύμμετρα και έ'χουσι

λογικών Συλλογών έκ δωρεάς τοΰ φιλοπόλιδος κ. τό φίλτρον και τήν νύμφην ήρέμα δεδηλωμένα" τά

Ιωάννου Δημητρίου, έκδίδομεν ενταύθα έν ψευδαρ- ώτα είνε βραχέα και ζωόμορφα, τό γένειον δασύ

γυροτύπώ είκόνι, γενομένη έν Παρισίοις κατά σχε- και ούλον, και ή δλη του προσώπου έ'κφρασις έν-

διογράφημα τοΟ κ. ΟίΙΙίβΓοη. θουσιώσα. Ή κατασκευή του" σώματος αύτοΰ είνε

Ό Σάτυρος ούτος είνε άληθώς έργον ούχί τών ρωμαλέα μεν, άλλα συνάμα ραδινή και νευρώδης*

συνήθων. Έν βλέμμα άρκεί, όπως έννοήση τις τήν οί μΟς είνε εκπεφρασμένοι τόσον άρμοδίως και τό-

έξαίρετον του τεχνίτου έπίνοιαν, θελήσαντος νά σον σύμφωνοι πράς τάς κινήσεις τών μελών, ώστε

παραστήση έν τω έργω του ύπερβάλλουσαν βακχι- ή τέχνη δέν έδύνατο ούτως ειπείν νά παραστήση

κήν ήδονήν. "Εχων τό σώμα έντεταμένον ίσταται αυτούς τελειότερον. Καθόλου δέ αξιοθαύμαστα εινε

έπί τών άκρων ποδών όρχούμένος και αίρων τάς έν τω Σατύρω τούτω ή ένότης της κατασκευής τοΰ

χείρας" ή δέ έν τω όρχεϊσθαι κίνησις και τών μυών δλου σώματος, ο έναρμόνιος τών μελών συνδυα-

διάθεσις έκφράζουσι τήν έσωτερικήν της ψυχής εύ- σμός, ή έντελής συμμετρία, και προ πάντων ή

φροσύνην και θυμηδίαν' θεόληπτος και ένθους φαί- ανατομική τών μυών άκρίβεια, τήν οποίαν δπως κα-

νεται δλως τών τοΟ κόσμου έπιλαθόμενος. Ή μέν ταδείξωμεν, άπεικονίσαμεν τον Σάτυρον κατά τέσ-

κόμη αύτοΟ εινε μακρά και έπιμελώς διεσκευασμέ- σάρας θέσεις, προτιμήσαντες τοΟτο αντί πάσης πε-

νη, ή δέ κεφαλή μέση τά μέγεθος, περιαγής και ριγραφής, ήτις δσον λεπτομερής και άν έγίνετο, δέν