DOI Artikel:
Lolling, Habbo G.: Mikkiadēs kai Archermos
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14589#0053
ΜΙΚΚΙΑΔΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΡΜΟΣ
Περι της ύπό πολλάς επόψεις μάλιστα δε ένεκα
της αναφοράς της προς το χωρίον του Πλινίου
(ΝαΙ. ΙιίδΙ. XXXVI, 11) σπουδαίας επιγραφής, ήτις
άνακαλυφθείσα εν Δήλω εξεδόθη τό πρώτον ύπό
τοΟ κ. Ηοιηοΐΐβ έν τω ΒαΙΙ. άβ οοιτ. Ιιβίΐ. VI 1(1883)
σελ. 2ο4 κ.έ., έγραψε τελευταΐον1 ό κ. ί. δϊχ έν
ταίς ενταύθα έκδιδομέναις Μίΐΐΐι. ά. ατοΐι. ΙπβΙ.
XIII (1888) σ. 142 κ. έ. Και παρετέΟη μεν ύπ'
αύτου έν σ. 149 πιστόν πανομοιότυποι της έπι-
γραφής (ωσαύτως και ύπό τοΟ ίδ\νγ σελ. 3), δεν
θεωρουμεν ό'μως περιττάν νά παραθώμεν και ημείς
ένταΰΟα ό'μοιον προς εύκολίαν των αναγνωστών.2
Και έν μεν τω πρώτφ μέρει της διατριβής αυ-
τόθι πραγματεύεται ό λόγιος Όλλανδός περι της
έννοιας και της συμπληρώσεως της επιγραφής (ης
περίπου τό έν τρίτον ένεκα βλάβης τοΟ λίθου άπω-
λέσθη), διαφωνών ώς προς τούς δύο πρώτους στί-
χους τά μάλιστα πρός τούς προ αύτοΟ εις διαφώ-
τισιν της έπιγραφής άσχοληθέντας, έν δε τω έτέρω
πειράται, στηριζόμενος έπί τών συμπληρώσεων αύ-
τοΰ,νά όρίση ώς οΐόν τε άκριβέστερον τούς χρόνους,
καθ'οΰς πιθανώς ένεχαράχθη έπι του λίθου. Επειδή
ό'μως, ώς ομολογεί ό ίδιος, ούδέν σχεδόν γνωρίζο-
μεν περι της ιστορίας της Χίου κατ έκείνους τούς
χρόνους, εις ους ή ημετέρα έπιγραφή φαίνεται πάν-
τως άναγομένη, άποφεύγων νά βασανίσω ένταύθα
τάς περι ιστορικού τίνος συμβάντος ώς αιτίας της
έγ/αράξεως της έπιγραφής εικοτολογίας του κ.
δϊχ, περιορίζομαι εις τήν έξέτασιν τών συμπληρώ-
σεων και έλπίζω ν' αποδείξω ότι αί περι τοΟ ημε-
τέρου μνημείου παρατηρήσεις του, καίπερ τά μάλα
* Τους πρότερον περι της έν λόγω έπιγραφης γράψαντας μνημονεύει
ό Ιιθ\νγ ΙηδοΙίΓ. %τ. Βϊΐάΐι. σ. 3 και XVII.
2 'Ρητώς παρατηρώ οτι τό ενατον γράμμα τοϋ δευτέρου στίχου
αναμφιβόλως ήν Ο.
έμβριθεϊς και περιεσκεμμέναι, ούδέν ήττον ήκιστα
αποδεκτά! τυγχάνουσιν ούσαι, ώς στηριζόμεναι μάλ-
λον έπι της παρά τοΓς άρχαίοις παραδόσεως περι
τών πρώτων αρχών της πλαστικής, ή έπι τοΟ πε-
ρισωθέντος ήμίν κειμένου της έπιγραφής.
Όρμώμενος έκ της ορθής παρατηρήσεως ό κ.
δϊχ , ό'τι τό έν τφ μέσω τοΟ δευτέρου στίχου ύπάρ-
χον κενόν πρέπει νά συμπληρωθή διά της λέξεως
€0[Φ]ΙΕΙ€ΙΝ, συμπληρώσεως, ήν ειχεν ήδη προ-
τείνει ό ΓγοΙιπθγ, ήγνόει δέ, ώς φαίνεται, ό κ. δϊχ1,
και πεπεισμένος ό'τι δι' αύτής ύποσημαίνεται ό έν
τφ σχολίω εις τούς Όρνιθας του Αριστοφάνους
(στ. 573) μνημονευόμενος νεωτερισμός του Άρ-
χέρμου, ό'τι δηλ. ούτος πρώτος τήν Νίκην πτηνήν
είργάσατο, προσεπάθησε νά είσαγάγη ταύτην τήν
εννοιαν εις τό ένεκα βλάβης τοΟ λίθου άπολεσθέν
τέλος τοΟ πρώτου στίχου, συμπ7^ηρών ώς έπεται:
Μικκιάδης τόδ' άγαλμα, καλόν πετεεινόν ετευξεν
Άρνέρμου σοφίγισιν
όχι έπιτυχώς κατά τήν γνώμην μου , διότι βεβια-
σμένη και παρά τά κρατοΟντα φαίνεται μοι ή ση-
μασία αύτη, ήν ό κ. δϊχ θέλει νάποδώση εις τήν
λέξιν σοφίησιν της ημετέρας έπιγραφής (έν τή έπί
τοΟ έκ της Ακροπόλεως άρχαίου αγγείου έπιγραφή
«άνδρες έποίησαν σοφίαισιν καλόν άγαλμα»2 ού-
δεμία αμφιβολία ότι ή λέξις σημαίνει τήν περι τήν
τέχνην δεινότητα του έργασαμένου τό έργον).Αλλά
και άν δεχθώμεν ώς όρθήν τήν του κ. δϊχ έρμη-
νείαν,δέν βλέπομεν τίνι τρόπφ δύνανται τά της ήμε-
τέρας έπιγραφης νά συμφωνώσι πρός τά του μνη-
μονευθέντος σχολίου εις τούς Όρνιθας τοΟ Άρι-
' Πρβ. ΒβοΙιΙβΙ έν ΑΜι. ά. Κ. Οβ8. (1. ννΊδβ. ζιι ΟοΙΙίη^βη
XXXIV σ. 50. Ττ[ν τε άνακοίνωσιν και τήν παραπομπήν οφείλω τω
έν Μονάχω καθηγητή κ. Κ. ΒοΙιδΙΙ.
2 Πρβ. Ό. I. Α. IV 2, 4222. Όμοιόν τι ίσως έρρηΌη έν τη επι-
γραφή Ο. I. Α. IV 2, 373,1 όπου έν τω πρώτοι στίχω συμπληρω-
τέον 8χι «σώζεσΟαι» άλλα « σοφίζεσΟαι». — Περιττόν νομίζω νάνα-
σκευάσω πρός τούτοις τά ύπό του κ. 8ΪΧ έν σ. 157 είρημένα, οτι δηλ.
διά του πληθυντικού «σοφίησιν» αντί «σοφίη» Ίσως ύποδηλοΰνται δύο
εφευρέσεις τοϋ Άρχε'ρμου, πρώτον μέν οτι έπτέρωσε τήν Νίκην, δεύ-
τερον δέ οτι παρέστησεν αυτήν πετομένην.
Περι της ύπό πολλάς επόψεις μάλιστα δε ένεκα
της αναφοράς της προς το χωρίον του Πλινίου
(ΝαΙ. ΙιίδΙ. XXXVI, 11) σπουδαίας επιγραφής, ήτις
άνακαλυφθείσα εν Δήλω εξεδόθη τό πρώτον ύπό
τοΟ κ. Ηοιηοΐΐβ έν τω ΒαΙΙ. άβ οοιτ. Ιιβίΐ. VI 1(1883)
σελ. 2ο4 κ.έ., έγραψε τελευταΐον1 ό κ. ί. δϊχ έν
ταίς ενταύθα έκδιδομέναις Μίΐΐΐι. ά. ατοΐι. ΙπβΙ.
XIII (1888) σ. 142 κ. έ. Και παρετέΟη μεν ύπ'
αύτου έν σ. 149 πιστόν πανομοιότυποι της έπι-
γραφής (ωσαύτως και ύπό τοΟ ίδ\νγ σελ. 3), δεν
θεωρουμεν ό'μως περιττάν νά παραθώμεν και ημείς
ένταΰΟα ό'μοιον προς εύκολίαν των αναγνωστών.2
Και έν μεν τω πρώτφ μέρει της διατριβής αυ-
τόθι πραγματεύεται ό λόγιος Όλλανδός περι της
έννοιας και της συμπληρώσεως της επιγραφής (ης
περίπου τό έν τρίτον ένεκα βλάβης τοΟ λίθου άπω-
λέσθη), διαφωνών ώς προς τούς δύο πρώτους στί-
χους τά μάλιστα πρός τούς προ αύτοΟ εις διαφώ-
τισιν της έπιγραφής άσχοληθέντας, έν δε τω έτέρω
πειράται, στηριζόμενος έπί τών συμπληρώσεων αύ-
τοΰ,νά όρίση ώς οΐόν τε άκριβέστερον τούς χρόνους,
καθ'οΰς πιθανώς ένεχαράχθη έπι του λίθου. Επειδή
ό'μως, ώς ομολογεί ό ίδιος, ούδέν σχεδόν γνωρίζο-
μεν περι της ιστορίας της Χίου κατ έκείνους τούς
χρόνους, εις ους ή ημετέρα έπιγραφή φαίνεται πάν-
τως άναγομένη, άποφεύγων νά βασανίσω ένταύθα
τάς περι ιστορικού τίνος συμβάντος ώς αιτίας της
έγ/αράξεως της έπιγραφής εικοτολογίας του κ.
δϊχ, περιορίζομαι εις τήν έξέτασιν τών συμπληρώ-
σεων και έλπίζω ν' αποδείξω ότι αί περι τοΟ ημε-
τέρου μνημείου παρατηρήσεις του, καίπερ τά μάλα
* Τους πρότερον περι της έν λόγω έπιγραφης γράψαντας μνημονεύει
ό Ιιθ\νγ ΙηδοΙίΓ. %τ. Βϊΐάΐι. σ. 3 και XVII.
2 'Ρητώς παρατηρώ οτι τό ενατον γράμμα τοϋ δευτέρου στίχου
αναμφιβόλως ήν Ο.
έμβριθεϊς και περιεσκεμμέναι, ούδέν ήττον ήκιστα
αποδεκτά! τυγχάνουσιν ούσαι, ώς στηριζόμεναι μάλ-
λον έπι της παρά τοΓς άρχαίοις παραδόσεως περι
τών πρώτων αρχών της πλαστικής, ή έπι τοΟ πε-
ρισωθέντος ήμίν κειμένου της έπιγραφής.
Όρμώμενος έκ της ορθής παρατηρήσεως ό κ.
δϊχ , ό'τι τό έν τφ μέσω τοΟ δευτέρου στίχου ύπάρ-
χον κενόν πρέπει νά συμπληρωθή διά της λέξεως
€0[Φ]ΙΕΙ€ΙΝ, συμπληρώσεως, ήν ειχεν ήδη προ-
τείνει ό ΓγοΙιπθγ, ήγνόει δέ, ώς φαίνεται, ό κ. δϊχ1,
και πεπεισμένος ό'τι δι' αύτής ύποσημαίνεται ό έν
τφ σχολίω εις τούς Όρνιθας του Αριστοφάνους
(στ. 573) μνημονευόμενος νεωτερισμός του Άρ-
χέρμου, ό'τι δηλ. ούτος πρώτος τήν Νίκην πτηνήν
είργάσατο, προσεπάθησε νά είσαγάγη ταύτην τήν
εννοιαν εις τό ένεκα βλάβης τοΟ λίθου άπολεσθέν
τέλος τοΟ πρώτου στίχου, συμπ7^ηρών ώς έπεται:
Μικκιάδης τόδ' άγαλμα, καλόν πετεεινόν ετευξεν
Άρνέρμου σοφίγισιν
όχι έπιτυχώς κατά τήν γνώμην μου , διότι βεβια-
σμένη και παρά τά κρατοΟντα φαίνεται μοι ή ση-
μασία αύτη, ήν ό κ. δϊχ θέλει νάποδώση εις τήν
λέξιν σοφίησιν της ημετέρας έπιγραφής (έν τή έπί
τοΟ έκ της Ακροπόλεως άρχαίου αγγείου έπιγραφή
«άνδρες έποίησαν σοφίαισιν καλόν άγαλμα»2 ού-
δεμία αμφιβολία ότι ή λέξις σημαίνει τήν περι τήν
τέχνην δεινότητα του έργασαμένου τό έργον).Αλλά
και άν δεχθώμεν ώς όρθήν τήν του κ. δϊχ έρμη-
νείαν,δέν βλέπομεν τίνι τρόπφ δύνανται τά της ήμε-
τέρας έπιγραφης νά συμφωνώσι πρός τά του μνη-
μονευθέντος σχολίου εις τούς Όρνιθας τοΟ Άρι-
' Πρβ. ΒβοΙιΙβΙ έν ΑΜι. ά. Κ. Οβ8. (1. ννΊδβ. ζιι ΟοΙΙίη^βη
XXXIV σ. 50. Ττ[ν τε άνακοίνωσιν και τήν παραπομπήν οφείλω τω
έν Μονάχω καθηγητή κ. Κ. ΒοΙιδΙΙ.
2 Πρβ. Ό. I. Α. IV 2, 4222. Όμοιόν τι ίσως έρρηΌη έν τη επι-
γραφή Ο. I. Α. IV 2, 373,1 όπου έν τω πρώτοι στίχω συμπληρω-
τέον 8χι «σώζεσΟαι» άλλα « σοφίζεσΟαι». — Περιττόν νομίζω νάνα-
σκευάσω πρός τούτοις τά ύπό του κ. 8ΪΧ έν σ. 157 είρημένα, οτι δηλ.
διά του πληθυντικού «σοφίησιν» αντί «σοφίη» Ίσως ύποδηλοΰνται δύο
εφευρέσεις τοϋ Άρχε'ρμου, πρώτον μέν οτι έπτέρωσε τήν Νίκην, δεύ-
τερον δέ οτι παρέστησεν αυτήν πετομένην.