DOI Artikel:
Chatzēs, Antōnios Ch.: Ieroi nomoi ex Achaïas
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14658#0062
ΙΕΡΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΞ ΑΧΑΪΑΣ
Α'
[-·-----Δ*-]
[Αατρίοις τάς γ[υ]ν[5'-''_]
χ.ες [λτίτε -/ουσίον ε-
χεν πλέον όδελου όλ-
κάν, υ.ηδέ λωπίον ποικί-
5 λον, [Λ·/ί—ε πορφυρέκν,
[Λητε ψγ,ίΛυθ'.οΰιτθκι,
[Αητε ιχύλ'?;ν. Εί δέ κκ
παρβάλλν,τκ·., τό ι-
ερόν καθκράσθω
10 ώ: πκρσεβέυυτκ.
Β'
Δαμο:τοί[οις] ....
Τά ανωτέρω αντίγραφα — διότι τους λίθους δεν
ειδον— άπέστειλεν ο έξ ΆλισοΟ, χωρίου τών Πα-
τρών, Σωτήριος Α. Περλέγκος. Άγνοουμεν που
ακριβώς ευρέθησαν, άν κατά χώραν, όπερ θα έ'λυε
σπουδαΐον τοπογραφικον1 ζήτημα, ή άπεσπασμένοι
άπο της βάσεως αυτών. Ωσαύτως άγνοουμεν το
σχήμα τών γραμμάτων 2.
1 Εις τίνα δηλαδή της Δήμητρος ναόν αναφέρονται, εις γνωστόν ή
εις αγνωστον. Νϋν (πρβ. τήν έξης σημείωσιν) πιστεύω, ότι εις «γνω-
στόν εν Ώλένω η εις ομοίως αγνωστον παρ' αυτήν.
2 Κατά τήν διόρΟωσιν τών τυπογραφικών δοκιμίων του παρόντος
άοΟρου, όπερ εϊχομεν συντάξει έχοντες ΰπ οψει ατελές άντίγραφον,
έμάΟομεν ότι τήν πρώτην Ιπιγραφην κατέσχεν ό κ. Χρ. Δριβελόπουλ-
λος καθηγητής και επιμελητής τών αρχαιοτήτων έν Πάτραις' ό κ. Δρι-
€ελόπουλλος πάνυ προθύμως και ευγενώς παρέσ-/εν ήυ.ΐν πιστόν άν-
τίγραφον ταύτης.Ό λίθος, όστις είναι «πλάξ ορθογωνίου ακανόνιστου
σνη'ματος και έ"/ει μήκος περίπου 0,48 μ., πλάτος 0,40 μ. και πά-
χος 0,07 - 0,10 μ. και φέρει ευθύ; άπό του έφΟαρμένου πως ανω
άκρου έπιγραφήν έκ 10 στίχων»,απόκειται νυν έν τή αρχαιολογική συλ-
λογή Αχαίας. "Ισως έν τέλει παράσχωμ^ν και άπεικόνισιν αύτοϋ.
Ό λίθος είναι ουχί πολύ σκληρός, ίτ.ο-/.εγ.οο·~ιιχίνοί κατά τήν ανω
πλευράν, ευρέθη δ', ιός έβεβαίωσεν ό εύρων ΊΙλίας Άναστασόπουλλος,
μεμονωμένος έν τινι άγρώ πλησίον του -/ωριού Δραγάνου κειμένου
δύο ώρας σχεδόν πρός Ν. Λ. της Κάτω Ά-/αί'ας, τοΰ δήμου Δύ-
μης. — Τό νεοίτερον άντίγραφον παραλείπει τό Ν τοΰ γυναίκες· φαί-
νεται, ότι μετά τήν εϋρεσιν τό Ν έγένετο έξίτηλον. Περίεργον, ότι
κατά τό β" άντίγραφον τό οδελοΰ γράφεται ιΐ,δελοϋ· άν αή τι αλλο
συμβαίνη, έ·/ομεν σφάλμα του -/αράκτου. Ή συλλαβή Δα τοΰ Δα-
ματρίοις εκείτο έν τώ στίχω τω έκλιπόντι' οίστε έ/ομεν τό τέλος
τοΰ νόμου.
ΕΦΗΜΕΡΙΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ Ι!·08.
Ή διάλεκτος της ήμετέρας έπιγραφής είναι ή
Αίολική (Αχαϊκή).
Αχαϊκά; έπιγραφάς πάνυ ολίγας γινώσκομεν.
"Απασαι αί παρά Η. Οοΐΐίΐζ 1 (1899) εξ Αχαίας
έπιγραφαι — το πλείστον μικραΐ — είναι 38.
Ωστε ευχαρίστως δεχόμεθα τάς δύο ταύτας έπι-
γραφάς, αί'τινες είναι σπουδαΐαι οϋ μόνον διά τήν
προέλευσιν, άλλα και διά τό περιεχόμενον. Ιερούς
νόμους ορίζοντας τον Ίματισμόν έν έορταΐς θεών
έγινώσκομεν μέχρι τούδε μόνον δύο. Τούτων ό πρώ-
τος Ό περίφημος και πάσι γνωστός είναι ό της 'Αν-
δανία;, ό'στις εξεδόθη υπό τοΟ Σ. Κουμανούδη και
τελευταϊον ύπο ΌίίίβιιΙ)βτ§βν 8γ11.' 653 και Ζίβ-
Ιιβη Ιιβ^βδ 8&0Γ£ΐβ II 58' ούτος έν στ. 15-26 ορίζει
τάτοΟ ιματισμού" ίδέ και Η. Βααρρβ Αιΐ8§Θ\ν;ϊ1ι1Ι,Θ
θοΙίΓΪίΙβη σελ. 261 κέ. Ό δε άλλος είναι ό της
Αυκοσούρας, όστις εξεδόθη ύπο του ήμετέρου Β.
Αεονάρδου 2 έν Έφημ. Άρχαιολ. 1898 σελ. 249
κέ. (= Ε>ϊίί. 8}Ί1.2 939, ΖϊβΙίΘη Εββ-ββ δ&οι-αβ II
63' πρβ. Έφ. Άρχ. 1899 σελ. 45 σημ. 2). Τού-
του το πλείστον άναφέρεται εις τον ίματισμόν.
Έν τοις τρισ'ι τούτοις νόμοις ύπάρχουσι μεν πολ-
λά τά όμοια, άλλά και τίνες διαφοραί 3.
Λαματρίοις. Δαμάτρια ήτοι Δημήτρια είναι εορ-
τή άγομένη προς τιμήν της Αήμητρος. Δημήτρια
ήγοντο ού μόνον έν Έλευσΐνι, άλλά και έν Συρα-
κούσαις (Διόδ. V, 5). Εις Δημήτρια οί Αθηναίοι
μετωνόμασαν τά Μεγάλα Διονύσια έπί τινα χρόνον
πρός τιμήν Δημητρίου του Φαληρέως. Δημήτρια
ίσως έλέγετο άγων τις έν Σικυώνι προς τιμήν Δη-
μητρίου τοΟ Πολιορκητου. Δημητρίεια δέ άπαν-
τώμεν έν Σύρω (ΟΙΟ. 2347ο).
Και έν Αχαΐα ή Δημήτηρ διαπρεπώς έλατρεύετο.
1 8αιηιη1ιιη§' άβΓ «τΐβοΐι. ΒίαίΘίνΙ-ΙηβοΙιπϊΙβη αριθ. 1599-
1036.
2 "Οσα επιμελώς λίαν έ'/ει γράψει ό κ. Λεονάρδος περί της επι-
γραφής της Λυκοσούρας άπήλλαξαν ήμάς πολλοΰ βόρτου. Διά τοΰτο
πρέπει νά έ·/η τις ταΰτα ύπ' όψει.
8 Περί τών χρόνων, καθ' ούς έγράφη, ούδέν βέβαιον δυνάμεθα νά
εϊπωμεν' βεβαίως Οά έγράφη μετά τόν Γ' αιώνα π. Χ.
7
Α'
[-·-----Δ*-]
[Αατρίοις τάς γ[υ]ν[5'-''_]
χ.ες [λτίτε -/ουσίον ε-
χεν πλέον όδελου όλ-
κάν, υ.ηδέ λωπίον ποικί-
5 λον, [Λ·/ί—ε πορφυρέκν,
[Λητε ψγ,ίΛυθ'.οΰιτθκι,
[Αητε ιχύλ'?;ν. Εί δέ κκ
παρβάλλν,τκ·., τό ι-
ερόν καθκράσθω
10 ώ: πκρσεβέυυτκ.
Β'
Δαμο:τοί[οις] ....
Τά ανωτέρω αντίγραφα — διότι τους λίθους δεν
ειδον— άπέστειλεν ο έξ ΆλισοΟ, χωρίου τών Πα-
τρών, Σωτήριος Α. Περλέγκος. Άγνοουμεν που
ακριβώς ευρέθησαν, άν κατά χώραν, όπερ θα έ'λυε
σπουδαΐον τοπογραφικον1 ζήτημα, ή άπεσπασμένοι
άπο της βάσεως αυτών. Ωσαύτως άγνοουμεν το
σχήμα τών γραμμάτων 2.
1 Εις τίνα δηλαδή της Δήμητρος ναόν αναφέρονται, εις γνωστόν ή
εις αγνωστον. Νϋν (πρβ. τήν έξης σημείωσιν) πιστεύω, ότι εις «γνω-
στόν εν Ώλένω η εις ομοίως αγνωστον παρ' αυτήν.
2 Κατά τήν διόρΟωσιν τών τυπογραφικών δοκιμίων του παρόντος
άοΟρου, όπερ εϊχομεν συντάξει έχοντες ΰπ οψει ατελές άντίγραφον,
έμάΟομεν ότι τήν πρώτην Ιπιγραφην κατέσχεν ό κ. Χρ. Δριβελόπουλ-
λος καθηγητής και επιμελητής τών αρχαιοτήτων έν Πάτραις' ό κ. Δρι-
€ελόπουλλος πάνυ προθύμως και ευγενώς παρέσ-/εν ήυ.ΐν πιστόν άν-
τίγραφον ταύτης.Ό λίθος, όστις είναι «πλάξ ορθογωνίου ακανόνιστου
σνη'ματος και έ"/ει μήκος περίπου 0,48 μ., πλάτος 0,40 μ. και πά-
χος 0,07 - 0,10 μ. και φέρει ευθύ; άπό του έφΟαρμένου πως ανω
άκρου έπιγραφήν έκ 10 στίχων»,απόκειται νυν έν τή αρχαιολογική συλ-
λογή Αχαίας. "Ισως έν τέλει παράσχωμ^ν και άπεικόνισιν αύτοϋ.
Ό λίθος είναι ουχί πολύ σκληρός, ίτ.ο-/.εγ.οο·~ιιχίνοί κατά τήν ανω
πλευράν, ευρέθη δ', ιός έβεβαίωσεν ό εύρων ΊΙλίας Άναστασόπουλλος,
μεμονωμένος έν τινι άγρώ πλησίον του -/ωριού Δραγάνου κειμένου
δύο ώρας σχεδόν πρός Ν. Λ. της Κάτω Ά-/αί'ας, τοΰ δήμου Δύ-
μης. — Τό νεοίτερον άντίγραφον παραλείπει τό Ν τοΰ γυναίκες· φαί-
νεται, ότι μετά τήν εϋρεσιν τό Ν έγένετο έξίτηλον. Περίεργον, ότι
κατά τό β" άντίγραφον τό οδελοΰ γράφεται ιΐ,δελοϋ· άν αή τι αλλο
συμβαίνη, έ·/ομεν σφάλμα του -/αράκτου. Ή συλλαβή Δα τοΰ Δα-
ματρίοις εκείτο έν τώ στίχω τω έκλιπόντι' οίστε έ/ομεν τό τέλος
τοΰ νόμου.
ΕΦΗΜΕΡΙΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ Ι!·08.
Ή διάλεκτος της ήμετέρας έπιγραφής είναι ή
Αίολική (Αχαϊκή).
Αχαϊκά; έπιγραφάς πάνυ ολίγας γινώσκομεν.
"Απασαι αί παρά Η. Οοΐΐίΐζ 1 (1899) εξ Αχαίας
έπιγραφαι — το πλείστον μικραΐ — είναι 38.
Ωστε ευχαρίστως δεχόμεθα τάς δύο ταύτας έπι-
γραφάς, αί'τινες είναι σπουδαΐαι οϋ μόνον διά τήν
προέλευσιν, άλλα και διά τό περιεχόμενον. Ιερούς
νόμους ορίζοντας τον Ίματισμόν έν έορταΐς θεών
έγινώσκομεν μέχρι τούδε μόνον δύο. Τούτων ό πρώ-
τος Ό περίφημος και πάσι γνωστός είναι ό της 'Αν-
δανία;, ό'στις εξεδόθη υπό τοΟ Σ. Κουμανούδη και
τελευταϊον ύπο ΌίίίβιιΙ)βτ§βν 8γ11.' 653 και Ζίβ-
Ιιβη Ιιβ^βδ 8&0Γ£ΐβ II 58' ούτος έν στ. 15-26 ορίζει
τάτοΟ ιματισμού" ίδέ και Η. Βααρρβ Αιΐ8§Θ\ν;ϊ1ι1Ι,Θ
θοΙίΓΪίΙβη σελ. 261 κέ. Ό δε άλλος είναι ό της
Αυκοσούρας, όστις εξεδόθη ύπο του ήμετέρου Β.
Αεονάρδου 2 έν Έφημ. Άρχαιολ. 1898 σελ. 249
κέ. (= Ε>ϊίί. 8}Ί1.2 939, ΖϊβΙίΘη Εββ-ββ δ&οι-αβ II
63' πρβ. Έφ. Άρχ. 1899 σελ. 45 σημ. 2). Τού-
του το πλείστον άναφέρεται εις τον ίματισμόν.
Έν τοις τρισ'ι τούτοις νόμοις ύπάρχουσι μεν πολ-
λά τά όμοια, άλλά και τίνες διαφοραί 3.
Λαματρίοις. Δαμάτρια ήτοι Δημήτρια είναι εορ-
τή άγομένη προς τιμήν της Αήμητρος. Δημήτρια
ήγοντο ού μόνον έν Έλευσΐνι, άλλά και έν Συρα-
κούσαις (Διόδ. V, 5). Εις Δημήτρια οί Αθηναίοι
μετωνόμασαν τά Μεγάλα Διονύσια έπί τινα χρόνον
πρός τιμήν Δημητρίου του Φαληρέως. Δημήτρια
ίσως έλέγετο άγων τις έν Σικυώνι προς τιμήν Δη-
μητρίου τοΟ Πολιορκητου. Δημητρίεια δέ άπαν-
τώμεν έν Σύρω (ΟΙΟ. 2347ο).
Και έν Αχαΐα ή Δημήτηρ διαπρεπώς έλατρεύετο.
1 8αιηιη1ιιη§' άβΓ «τΐβοΐι. ΒίαίΘίνΙ-ΙηβοΙιπϊΙβη αριθ. 1599-
1036.
2 "Οσα επιμελώς λίαν έ'/ει γράψει ό κ. Λεονάρδος περί της επι-
γραφής της Λυκοσούρας άπήλλαξαν ήμάς πολλοΰ βόρτου. Διά τοΰτο
πρέπει νά έ·/η τις ταΰτα ύπ' όψει.
8 Περί τών χρόνων, καθ' ούς έγράφη, ούδέν βέβαιον δυνάμεθα νά
εϊπωμεν' βεβαίως Οά έγράφη μετά τόν Γ' αιώνα π. Χ.
7