DOI Artikel:
Gadomski, Jerzy: Lech Kalinowski 1920 - 2004
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0021
tek Uniwersytetu związków z Chyrowem nie
ukrywał; w ocenie czynników politycznych cza-
sów PRL, według opinii kierownika Działu Kadr
UJ z 18 lutego 1952, wydawał się „politycznie
bierny”. Taka ocena ze strony jedynej wówczas
partii utrzymywała się przez dziesięciolecia i nie-
wątpliwie polityczne podłoże miało przechowywa-
ne w Archiwum UJ nieco zagadkowe pismo z 22
marca 1971 z którego wynika, że „Ministerstwo
Oświaty i Szkolnictwa Wyższego rezygnuje z
przynależności Lecha Kalinowskiego do Francu-
skiego Towarzystwa Archeologicznego”. Jego
awans na profesora zwyczajnego był mocno spóź-
niony (1977), zatwierdzanie wniosków bowiem
wciąż należało do czynników partyjnych.
Z podobnych przyczyn Jego osiągnięcia spoty-
kały się ze strony władz z umiarkowanym uzna-
niem. W roku 1961 został odznaczony Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1975
otrzymał Nagrodę II stopnia (!) Ministra Nauki,
Szkolnictwa Wyższego i Techniki. W Trzeciej
Rzeczypospolitej, gdy był już na emeryturze, Ka-
tolicki Uniwersytet Lubelski wyróżnił Go w roku
1993 Nagrodą im. ks. Idziego Radziszewskiego, a
w 2000 przyznano Mu Krzyż Komandorski Orde-
ru Odrodzenia Polski.
Wyżej ceniono Jego dokonania naukowe na
forum międzynarodowym. W roku 1992 został
przyjęty w poczet członków Akademii Brytyjskiej
- jako Fellow ofThe British Academy (F.B.A.) — cie-
szącej się najwyższym na świecie autorytetem
wśród instytucji pełniących funkcję Akademii
Nauk. Był jej członkiem korespondentem, taki
bowiem status mieli wybrani uczeni mieszkający
poza Wielką Brytanią. Według statutu Akademii
przyjmowano do niej tego, „who has attainted
high international standing in any branches of stu-
dy which it is the object of the Academy to pro-
mote”. Z kolei w roku 1997 Profesor Kalinowski
odebrał z rąk rektora Uniwersytetu Wiedeńskie-
go, prof. dra Alfreda Ebenbauera, Nagrodę im.
Gottfrieda Herdera (Herder-Preis), jako wyraz
uznania dla Jego prac w dziedzinie historii sztuki
polskiej i europejskiej oraz teorii sztuki i metodo-
logii.
Zaiste: Nemo propheta sua splendidus in pa-
tria. Zwłaszcza wtedy, gdy do nauki miesza się
polityka.
Trwający czterdzieści z górą lat dydaktyczny
trud Profesora ugruntował Jego autorytet wśród
studentów i pracowników Instytutu Historii Sztu-
ki, a także osób związanych z innymi kierunkami,
Z Józefem Nyklem w krużgankach franciszkańskich w Krakowie,
4 listopada 1993
na których kształcono w Uniwersytecie Jagielloń-
skim młodą kadrę naukową. Wykładem kursowym
prowadzonym od roku 1949 do 1980, wciąż do-
skonalonym, była historia doktryn artystycznych;
wykłady monograficzne poświęcał Profesor m.in.
tradycjom antycznym w sztuce średniowiecznej,
rzeźbie romańskiej w Polsce, twórczości Giotta,
rzeźbie Pisanich, średniowiecznemu malarstwu
witrażowemu. Wykładał bez emocji, ważąc słowa,
ale ich akcentowanie i wzmacnianie głosu, odpo-
wiednio do potrzeb wyrażanych treści, nadawały
Jego wypowiedzi cechy retorycznej ekspresji
(umiejętności te wyniósł najpewniej z gimnazjum
chyrowskiego, ale wzorem mogli być też wykła-
dowcy uniwersytetu we Lwowie).
Bliższy kontakt z Profesorem dawało studen-
tom prowadzone od roku 1955 seminarium z za-
kresu historii sztuki średniowiecznej polskiej i po-
wszechnej. Jego erudycja przyciągała, a równocze-
śnie onieśmielała uczestników seminaryjnych za-
jęć, dodatkowym zaś źródłem emocji były dla nich
analizy tekstów źródłowych, choć znajomość łaci-
ny, wśród studentów nie zawsze doskonała, była
tylko środkiem prowadzącym do właściwej inter-
pretacji wydobywanych z przekazu treści.
Profesor powtarzał swoim asystentom, że na-
uczyciel akademicki nie powinien studentów lek-
ceważyć i sam zasadę tę realizował bez względu na
poziom ich wiedzy; w sprawach nauki — tej „wy-
sokiej” i „niższej” — znajdował czas i cierpliwość
dla każdego. Trudno dziś wnikać w bieg długich
15
ukrywał; w ocenie czynników politycznych cza-
sów PRL, według opinii kierownika Działu Kadr
UJ z 18 lutego 1952, wydawał się „politycznie
bierny”. Taka ocena ze strony jedynej wówczas
partii utrzymywała się przez dziesięciolecia i nie-
wątpliwie polityczne podłoże miało przechowywa-
ne w Archiwum UJ nieco zagadkowe pismo z 22
marca 1971 z którego wynika, że „Ministerstwo
Oświaty i Szkolnictwa Wyższego rezygnuje z
przynależności Lecha Kalinowskiego do Francu-
skiego Towarzystwa Archeologicznego”. Jego
awans na profesora zwyczajnego był mocno spóź-
niony (1977), zatwierdzanie wniosków bowiem
wciąż należało do czynników partyjnych.
Z podobnych przyczyn Jego osiągnięcia spoty-
kały się ze strony władz z umiarkowanym uzna-
niem. W roku 1961 został odznaczony Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1975
otrzymał Nagrodę II stopnia (!) Ministra Nauki,
Szkolnictwa Wyższego i Techniki. W Trzeciej
Rzeczypospolitej, gdy był już na emeryturze, Ka-
tolicki Uniwersytet Lubelski wyróżnił Go w roku
1993 Nagrodą im. ks. Idziego Radziszewskiego, a
w 2000 przyznano Mu Krzyż Komandorski Orde-
ru Odrodzenia Polski.
Wyżej ceniono Jego dokonania naukowe na
forum międzynarodowym. W roku 1992 został
przyjęty w poczet członków Akademii Brytyjskiej
- jako Fellow ofThe British Academy (F.B.A.) — cie-
szącej się najwyższym na świecie autorytetem
wśród instytucji pełniących funkcję Akademii
Nauk. Był jej członkiem korespondentem, taki
bowiem status mieli wybrani uczeni mieszkający
poza Wielką Brytanią. Według statutu Akademii
przyjmowano do niej tego, „who has attainted
high international standing in any branches of stu-
dy which it is the object of the Academy to pro-
mote”. Z kolei w roku 1997 Profesor Kalinowski
odebrał z rąk rektora Uniwersytetu Wiedeńskie-
go, prof. dra Alfreda Ebenbauera, Nagrodę im.
Gottfrieda Herdera (Herder-Preis), jako wyraz
uznania dla Jego prac w dziedzinie historii sztuki
polskiej i europejskiej oraz teorii sztuki i metodo-
logii.
Zaiste: Nemo propheta sua splendidus in pa-
tria. Zwłaszcza wtedy, gdy do nauki miesza się
polityka.
Trwający czterdzieści z górą lat dydaktyczny
trud Profesora ugruntował Jego autorytet wśród
studentów i pracowników Instytutu Historii Sztu-
ki, a także osób związanych z innymi kierunkami,
Z Józefem Nyklem w krużgankach franciszkańskich w Krakowie,
4 listopada 1993
na których kształcono w Uniwersytecie Jagielloń-
skim młodą kadrę naukową. Wykładem kursowym
prowadzonym od roku 1949 do 1980, wciąż do-
skonalonym, była historia doktryn artystycznych;
wykłady monograficzne poświęcał Profesor m.in.
tradycjom antycznym w sztuce średniowiecznej,
rzeźbie romańskiej w Polsce, twórczości Giotta,
rzeźbie Pisanich, średniowiecznemu malarstwu
witrażowemu. Wykładał bez emocji, ważąc słowa,
ale ich akcentowanie i wzmacnianie głosu, odpo-
wiednio do potrzeb wyrażanych treści, nadawały
Jego wypowiedzi cechy retorycznej ekspresji
(umiejętności te wyniósł najpewniej z gimnazjum
chyrowskiego, ale wzorem mogli być też wykła-
dowcy uniwersytetu we Lwowie).
Bliższy kontakt z Profesorem dawało studen-
tom prowadzone od roku 1955 seminarium z za-
kresu historii sztuki średniowiecznej polskiej i po-
wszechnej. Jego erudycja przyciągała, a równocze-
śnie onieśmielała uczestników seminaryjnych za-
jęć, dodatkowym zaś źródłem emocji były dla nich
analizy tekstów źródłowych, choć znajomość łaci-
ny, wśród studentów nie zawsze doskonała, była
tylko środkiem prowadzącym do właściwej inter-
pretacji wydobywanych z przekazu treści.
Profesor powtarzał swoim asystentom, że na-
uczyciel akademicki nie powinien studentów lek-
ceważyć i sam zasadę tę realizował bez względu na
poziom ich wiedzy; w sprawach nauki — tej „wy-
sokiej” i „niższej” — znajdował czas i cierpliwość
dla każdego. Trudno dziś wnikać w bieg długich
15