DOI Heft:
Wspomnienia
DOI Artikel:Małkiewicz, Adam: Adam Miłobędzki (1924 - 2003)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0180
Folia Historiae Artium
Seria Nowa, t. 10: 2005
PL ISSN 0071-6723
Wspomnienia
Adam Miłobędzki
(1924-2003)
6 grudnia 2003 zmarł Jerzy Adam Miłobędzki,
jeden z najwybitniejszych polskich historyków ar-
chitektury i kultury, uczony o szerokich horyzon-
tach humanistycznych, członek czynny Polskiej
Akademii Umiejętności1.
Urodził się 17 lipca 1924 w Warszawie, w rodzi-
nie o bogatych intelektualnych tradycjach. W roku
1942 zdał maturę na tajnych kompletach i podjął
studia na tajnym Wydziale Architektury Politech-
niki Warszawskiej. Po upadku Powstania Warszaw-
skiego przeniósł się do Krakowa, gdzie od 1945
kontynuował studia na Wydziale Architektury Aka-
demii Górniczo-Hutniczej pod kierunkiem Bohda-
na Guerquina. W roku 1947 powrócił do Warsza-
wy i tam uzyskał w 1949 dyplom magistra inżyniera
architekta. Już jako student uznał, że nie ma odpo-
wiednich uzdolnień, aby stać się wybitnym, twór-
czym architektem, toteż zwrócił się w stronę histo-
rii architektury, czemu sprzyjały Jego zainteresowa-
nia historyczne. W roku 1946 Guerquin zatrudnił
Go jako asystenta w swojej Katedrze Historii Ar-
chitektury Polskiej AGH; pracę naukowo-dydak-
tyczną kontynuował w Warszawie w Zakładzie Ar-
chitektury Polskiej PW, kierowanym przez Jana
Zachwatowicza. W roku 1952 doktoryzował się na
podstawie dysertacji Polski dach łamany (niepubliko-
wana), a w roku 1955 został mianowany docentem.
1 Wśród nekrologów poświęconych Zmarłemu wyróżnia się
problemowym ujęciem Jego dorobku obszerny tekst Marty Le-
śniakowskiej Adam Miłobędzki (1924—2003) z jego historia
architektury (zarys problematyki), Biuletyn Historii Sztuki, 65:
2003, nr 3—4 [2004], s. 589—600; tamże Nota biograficzna (s.
601-602) i Bibliografia prac Adama Miłobędzkiego (s. 603-610),
opracowane przez tę samą autorkę.
Fot. A. Janikowski
Jednak zatrudnienie w Zakładzie Architektury Pol-
skiej, którego pracownicy aktywnie angażowali się
w powojenną działalność konserwatorsko-rekon-
strukcyjną, przez Miłobędzkiego bardzo krytycznie
ocenianą jako swego rodzaju fałszowanie zabytków,
nie dawało Mu pełnej satysfakcji, toteż w roku 1971
chętnie przeniósł się do Instytutu Historii Sztuki
Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1974 uzy-
173
Seria Nowa, t. 10: 2005
PL ISSN 0071-6723
Wspomnienia
Adam Miłobędzki
(1924-2003)
6 grudnia 2003 zmarł Jerzy Adam Miłobędzki,
jeden z najwybitniejszych polskich historyków ar-
chitektury i kultury, uczony o szerokich horyzon-
tach humanistycznych, członek czynny Polskiej
Akademii Umiejętności1.
Urodził się 17 lipca 1924 w Warszawie, w rodzi-
nie o bogatych intelektualnych tradycjach. W roku
1942 zdał maturę na tajnych kompletach i podjął
studia na tajnym Wydziale Architektury Politech-
niki Warszawskiej. Po upadku Powstania Warszaw-
skiego przeniósł się do Krakowa, gdzie od 1945
kontynuował studia na Wydziale Architektury Aka-
demii Górniczo-Hutniczej pod kierunkiem Bohda-
na Guerquina. W roku 1947 powrócił do Warsza-
wy i tam uzyskał w 1949 dyplom magistra inżyniera
architekta. Już jako student uznał, że nie ma odpo-
wiednich uzdolnień, aby stać się wybitnym, twór-
czym architektem, toteż zwrócił się w stronę histo-
rii architektury, czemu sprzyjały Jego zainteresowa-
nia historyczne. W roku 1946 Guerquin zatrudnił
Go jako asystenta w swojej Katedrze Historii Ar-
chitektury Polskiej AGH; pracę naukowo-dydak-
tyczną kontynuował w Warszawie w Zakładzie Ar-
chitektury Polskiej PW, kierowanym przez Jana
Zachwatowicza. W roku 1952 doktoryzował się na
podstawie dysertacji Polski dach łamany (niepubliko-
wana), a w roku 1955 został mianowany docentem.
1 Wśród nekrologów poświęconych Zmarłemu wyróżnia się
problemowym ujęciem Jego dorobku obszerny tekst Marty Le-
śniakowskiej Adam Miłobędzki (1924—2003) z jego historia
architektury (zarys problematyki), Biuletyn Historii Sztuki, 65:
2003, nr 3—4 [2004], s. 589—600; tamże Nota biograficzna (s.
601-602) i Bibliografia prac Adama Miłobędzkiego (s. 603-610),
opracowane przez tę samą autorkę.
Fot. A. Janikowski
Jednak zatrudnienie w Zakładzie Architektury Pol-
skiej, którego pracownicy aktywnie angażowali się
w powojenną działalność konserwatorsko-rekon-
strukcyjną, przez Miłobędzkiego bardzo krytycznie
ocenianą jako swego rodzaju fałszowanie zabytków,
nie dawało Mu pełnej satysfakcji, toteż w roku 1971
chętnie przeniósł się do Instytutu Historii Sztuki
Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1974 uzy-
173