DOI issue:
Wspomnienia
DOI article:Kuczman, Kazimierz: Andrzej Fischinger (1928 - 2005)
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.20621#0189
storii zabudowy ulicy wygłosił w roku 1971 odczyt
w czasie sesji konserwatorskiej, a niektóre związa-
ne z tym zagadnienia zaprezentował też w refera-
cie w czasie sesji TMHiZK na temat początków no-
wożytnych pałaców miejskich w Krakowie, opubli-
kowanym w roku 2003- Należy wyrazić żal, że ba-
dacz wawelski nie napisał obszernej monografii za-
budowy ulicy Kanoniczej, do czego, jak nikt inny,
był predestynowany. W ostatnim okresie swego
życia czuwał merytorycznie nad odnowieniem re-
nesansowego zamku królewskiego w Niepołomi-
cach, dla którego projekty architektoniczno-kon-
serwatorskie wykonała jego córka Maria Anna.
Doktor Fischinger uprawiał okresowo działalność
dydaktyczną. W latach 1973—1988 był wykładowcą
w Podyplomowym Studium Muzealnictwa na UJ, a
w latach 1998—1999 w Instytucie Historii Sztuki
UJ prowadził wykłady na temat rzeźby XVI wieku
w Polsce. Błysnął też „medialnym” talentem popu-
laryzatora historii i sztuki, prezentując w latach
sześćdziesiątych w krakowskiej telewizji cykl audy-
cji „Klub pod smokiem”.
Po uzyskaniu tytułu doktorskiego w roku 1965
Andrzej Fischinger został członkiem Komisji Teo-
rii i Historii Sztuki Polskiej Akademii Nauk, a od
roku 1995 był współpracownikiem (członkiem) Ko-
misji Historii Sztuki reaktywowanej Polskiej Aka-
demii Umiejętności, stosunkowo często wygłasza-
jąc odczyty podczas naukowych posiedzeń. Cieszą-
cy się szacunkiem w środowisku zawodowym, bywał
często zapraszany do prestiżowych gremiów. Był
członkiem Komitetu Redakcyjnego Rocznika Kra-
kowskiego od tomu 52 (1987), a także, od pierw-
szego tomu (1992), rocznika Studia Waweliana.
Członkiem Rady Muzealnej przy Państwowych
Zbiorach Sztuki na Wawelu był wiatach 1988—1990,
a od roku 1997 — Rady Muzeum przy Zamku Kró-
lewskim. Od roku 1990 należał do Społecznego
Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, wchodząc
w skład Prezydium, był też członkiem, a od roku
2002 wiceprzewodniczącym działającej w obrębie
komitetu Komisji Programowania i Oceny Reali-
zacji, miał więc wpływ na kształtowanie polityki
głównego sponsora prac konserwatorskich na Wa-
welu.
Społeczną organizacją zawodową, w której ob-
darzony żyłką działacza Pan Andrzej strawił wiele
czasu i energii, było Stowarzyszenie Historyków
Sztuki, do którego wstąpił w roku 1953. Od roku
1957 pełnił różne funkcje we władzach oddziału kra-
kowskiego, począwszy od członka Komisji Rewizyj-
nej (dwanaście lat), poprzez wiceprezesa (1965—
1968, 1979—1980), po członka Komisji Kwalifika-
cyjnej; w roku 1963 został też członkiem komisji
muzealnej dla zamku w Niedzicy. Znany i popular-
ny również w innych środowiskach zawodowych w
Polsce, często był wybierany do władz centralnych
stowarzyszenia. Był członkiem prezydium Zarzą-
du Głównego (dwanaście lat), wiceprezesem (1971—
1975, 1987—1989) i członkiem Głównej Komisji
Rewizyjnej (1985—1987). Na wniosek SHS otrzy-
mał w roku 1980 Krzyż Kawalerski 'Polonia Restitu-
ta. W roku 2003 Walne Zebranie nadało mu tytuł
honorowego członka stowarzyszenia. Stosunkowo
późno, bo dopiero w roku 1980 wnuk Juliusza Lea
zapisał się do Towarzystwa Miłośników Historii
i Zabytków Krakowa. Szybko odnajdując tam toż-
samość mieszkańca królewskiego miasta, włączył się
bardzo aktywnie w działalność tej organizacji,
zwłaszcza na polu naukowym: brał udział w organi-
zacji seminariów, sam wygłaszał i prowadził odczy-
ty innych, uczestniczył w redagowaniu Rocznika
Krakowskiego. W roku 1984, za prezesury profe-
sora Jerzego Wyrozumskiego, został członkiem
Wydziału oraz wszedł w skład Komisji Konserwa-
torskiej, a wkrótce-potem został wybrany wicepre-
zesem towarzystwa, którym był do końca życia.
Istotną rolę w życiu Andrzeja Fischingera od-
grywał wątek społeczno-polityczny. Ubolewał, że
jego pokolenie nie zaznało wiele spokoju, burzone-
go przez wojnę i jej polityczne konsekwencje. Z
entuzjazmem powitał powstanie w sierpniu roku
1980 „Solidarności”, był też jednym z głównych
twórców i pierwszym przewodniczącym Komisji
Zakładowej związku w Państwowych Zbiorach Sztu-
ki na Wawelu, a także członkiem Komisji Rewizyj-
nej Zarządu Regionu Małopolska. W stanie wojen-
nym 1 przez kilka następnych lat mieszkanie pań-
stwa Fischingerów przy ulicy Studenckiej (wtedy
Świerczewskiego) było miejscem spotkań podziem-
nych działaczy. W latach osiemdziesiątych, chcąc
bronić pokrzywdzonych, Fischinger pełnił okreso-
wo funkcję ławnika w rejonowym Sądzie Pracy. Jego
stosunek do umiłowanej „Solidarności” ulegał z cza-
sem modulacji. Mając centrystyczne poglądy poli-
tyczne nie tolerował działań ekstremalnych w od-
radzającym się ustrojowo kraju, w roku 1993 nie
mógł się pogodzić z obaleniem przez sejmowy klub
„Solidarności” rządu Anny Suchockiej, z której par-
tią się utożsamiał, i na znak protestu wystąpił ze
związku.
Andrzej Fischinger otrzymał wiele dowodów
uznania zarówno ze strony własnego środowiska,
jak i władz nadrzędnych. Koledzy uczcili jubileusz
jego siedemdziesięciolecia wręczając mu w lokalu
SHS księgę pamiątkową, zatytułowaną przekornie .
182
w czasie sesji konserwatorskiej, a niektóre związa-
ne z tym zagadnienia zaprezentował też w refera-
cie w czasie sesji TMHiZK na temat początków no-
wożytnych pałaców miejskich w Krakowie, opubli-
kowanym w roku 2003- Należy wyrazić żal, że ba-
dacz wawelski nie napisał obszernej monografii za-
budowy ulicy Kanoniczej, do czego, jak nikt inny,
był predestynowany. W ostatnim okresie swego
życia czuwał merytorycznie nad odnowieniem re-
nesansowego zamku królewskiego w Niepołomi-
cach, dla którego projekty architektoniczno-kon-
serwatorskie wykonała jego córka Maria Anna.
Doktor Fischinger uprawiał okresowo działalność
dydaktyczną. W latach 1973—1988 był wykładowcą
w Podyplomowym Studium Muzealnictwa na UJ, a
w latach 1998—1999 w Instytucie Historii Sztuki
UJ prowadził wykłady na temat rzeźby XVI wieku
w Polsce. Błysnął też „medialnym” talentem popu-
laryzatora historii i sztuki, prezentując w latach
sześćdziesiątych w krakowskiej telewizji cykl audy-
cji „Klub pod smokiem”.
Po uzyskaniu tytułu doktorskiego w roku 1965
Andrzej Fischinger został członkiem Komisji Teo-
rii i Historii Sztuki Polskiej Akademii Nauk, a od
roku 1995 był współpracownikiem (członkiem) Ko-
misji Historii Sztuki reaktywowanej Polskiej Aka-
demii Umiejętności, stosunkowo często wygłasza-
jąc odczyty podczas naukowych posiedzeń. Cieszą-
cy się szacunkiem w środowisku zawodowym, bywał
często zapraszany do prestiżowych gremiów. Był
członkiem Komitetu Redakcyjnego Rocznika Kra-
kowskiego od tomu 52 (1987), a także, od pierw-
szego tomu (1992), rocznika Studia Waweliana.
Członkiem Rady Muzealnej przy Państwowych
Zbiorach Sztuki na Wawelu był wiatach 1988—1990,
a od roku 1997 — Rady Muzeum przy Zamku Kró-
lewskim. Od roku 1990 należał do Społecznego
Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, wchodząc
w skład Prezydium, był też członkiem, a od roku
2002 wiceprzewodniczącym działającej w obrębie
komitetu Komisji Programowania i Oceny Reali-
zacji, miał więc wpływ na kształtowanie polityki
głównego sponsora prac konserwatorskich na Wa-
welu.
Społeczną organizacją zawodową, w której ob-
darzony żyłką działacza Pan Andrzej strawił wiele
czasu i energii, było Stowarzyszenie Historyków
Sztuki, do którego wstąpił w roku 1953. Od roku
1957 pełnił różne funkcje we władzach oddziału kra-
kowskiego, począwszy od członka Komisji Rewizyj-
nej (dwanaście lat), poprzez wiceprezesa (1965—
1968, 1979—1980), po członka Komisji Kwalifika-
cyjnej; w roku 1963 został też członkiem komisji
muzealnej dla zamku w Niedzicy. Znany i popular-
ny również w innych środowiskach zawodowych w
Polsce, często był wybierany do władz centralnych
stowarzyszenia. Był członkiem prezydium Zarzą-
du Głównego (dwanaście lat), wiceprezesem (1971—
1975, 1987—1989) i członkiem Głównej Komisji
Rewizyjnej (1985—1987). Na wniosek SHS otrzy-
mał w roku 1980 Krzyż Kawalerski 'Polonia Restitu-
ta. W roku 2003 Walne Zebranie nadało mu tytuł
honorowego członka stowarzyszenia. Stosunkowo
późno, bo dopiero w roku 1980 wnuk Juliusza Lea
zapisał się do Towarzystwa Miłośników Historii
i Zabytków Krakowa. Szybko odnajdując tam toż-
samość mieszkańca królewskiego miasta, włączył się
bardzo aktywnie w działalność tej organizacji,
zwłaszcza na polu naukowym: brał udział w organi-
zacji seminariów, sam wygłaszał i prowadził odczy-
ty innych, uczestniczył w redagowaniu Rocznika
Krakowskiego. W roku 1984, za prezesury profe-
sora Jerzego Wyrozumskiego, został członkiem
Wydziału oraz wszedł w skład Komisji Konserwa-
torskiej, a wkrótce-potem został wybrany wicepre-
zesem towarzystwa, którym był do końca życia.
Istotną rolę w życiu Andrzeja Fischingera od-
grywał wątek społeczno-polityczny. Ubolewał, że
jego pokolenie nie zaznało wiele spokoju, burzone-
go przez wojnę i jej polityczne konsekwencje. Z
entuzjazmem powitał powstanie w sierpniu roku
1980 „Solidarności”, był też jednym z głównych
twórców i pierwszym przewodniczącym Komisji
Zakładowej związku w Państwowych Zbiorach Sztu-
ki na Wawelu, a także członkiem Komisji Rewizyj-
nej Zarządu Regionu Małopolska. W stanie wojen-
nym 1 przez kilka następnych lat mieszkanie pań-
stwa Fischingerów przy ulicy Studenckiej (wtedy
Świerczewskiego) było miejscem spotkań podziem-
nych działaczy. W latach osiemdziesiątych, chcąc
bronić pokrzywdzonych, Fischinger pełnił okreso-
wo funkcję ławnika w rejonowym Sądzie Pracy. Jego
stosunek do umiłowanej „Solidarności” ulegał z cza-
sem modulacji. Mając centrystyczne poglądy poli-
tyczne nie tolerował działań ekstremalnych w od-
radzającym się ustrojowo kraju, w roku 1993 nie
mógł się pogodzić z obaleniem przez sejmowy klub
„Solidarności” rządu Anny Suchockiej, z której par-
tią się utożsamiał, i na znak protestu wystąpił ze
związku.
Andrzej Fischinger otrzymał wiele dowodów
uznania zarówno ze strony własnego środowiska,
jak i władz nadrzędnych. Koledzy uczcili jubileusz
jego siedemdziesięciolecia wręczając mu w lokalu
SHS księgę pamiątkową, zatytułowaną przekornie .
182